Yes, daytime television is very interesting... to some people.

Review Beach House @ the Fleapit 9th December 2009

Secret gigs, een concept dat in Nederland misschien niet heel erg ingeburgerd is, maar in London kun je het bijna niet maken om nooit zo’n happening meegemaakt te hebben. In een zaaltje waar normaal gesproken low key art exhibitions worden gehouden (en dat dus ook niet voorzien is van iets basaals als een podium), verborgen achter een pub waar organisch bier wordt geschonken, komt Beach House hun in januari uit te komen derde album Teen Dream promoten. Het trio moet zich door een volgepakte zaal naar voren wringen alwaar hun instrumenten op hen wachten, op een voor de gelegenheid in een met witte dierenvachten afgebakend ‘podium’. Door de opbouw van de abnormale venue kunnen alleen de personen op de eerste twee rijen daadwerkelijk iets zien van de performance, overigens niet bijgestaan door het feit dat alle drie bandleden liever zittend hun werk ten gehore brengen. Gelukkig heeft Victoria LeGrand een stem die het gebrek aan zichtbare stage presence een stuk minder noodzakelijk maakt. En dan is er ook nog dat nieuwe album.

Gezien de gig vooral ter promotie van het nieuwe album is, worden er maar weinig oude nummers gespeeld, en komt Teen Dream integraal voorbij. Niet dat iemand daarover durft te klagen. Na ‘Norway’ lijkt de hele zaal volledig overtuigd te zijn van het feit dat het komende album de voorlopige kroon op het werk van Beach House zal zijn; al zal het vroege lekken van het album daar ook een kleine rol in hebben gespeeld. De combinatie van lo-fi met melodieuze pop en de warme en intrigerende stem van Victoria LeGrand zorgen voor een verrassend samenspel waarvan op de vorige albums al wat te horen was, maar wat nu geperfectioneerd lijkt te zijn. Het trio dat eigenlijk een duo is bestaande uit Victoria LeGrand en Alex Scally, maar live bijgestaan wordt door drummer Graham Hill, weet met beperkte middelen toch een sterke live show neer te zetten.

En beperkte middelen zijn het, voor echt begonnen kan worden herinneren ze ons daar nog even aan door minstens tien minuten nodig te hebben voordat alle lichtjes die moeten branden oplichten en alle instrumenten de geluiden produceren die ze horen te produceren. En dat terwijl de drummer rustig en werkeloos toekijkt vanaf zijn krukje aan de zijkant van de zaal. Wanneer de synthesizer en gitaren van Victoria en Alex uiteindelijk naar volle tevredenheid gehoor geven aan hun oproep kan meteen begonnen worden met ‘Walk In the Park’ in de nog wat kil aandoende zaal. Niet dat de zaal lang kil blijft, zowel muzikaal gezien als fysiek. De afwezigheid van een airco wordt al snel opgemerkt door de met de minuut stijgende temperatuur. Misschien een leuke bijkomstigheid als je naar een band met de naam ‘Beach House’ gaat kijken in december, maar ook voor de band wordt het op een gegeven moment wel erg warm. Maar zoals Victoria al aangeeft, je moet er wat voor over hebben, voor zo’n speciaal optreden. En wanneer er begonnen wordt met een nummer als ‘Walk In the Park’, dan weet je dat ze de waarheid spreekt.

Misschien is het de warmte, misschien is zijn het de nummers, maar het optreden lijkt voorbij te vliegen. Net iets langer dan een half uur hebben ze maar nodig om het bevoorrechte publiek kennis te laten maken met het nieuwe album. Naast ‘Norway’ is ‘Zebra’ nog een hoogtepunt. Zoals alle nummers op het nieuwe album is de kracht van het nummer misschien wel de simpele opbouw. Het klinkt meteen bekend, misschien door de herinnering aan Blonde Redhead die het teweeg brengt, maar met dan met de krachtige stem van Victoria. Na prachtige afsluiter ‘Take Care’, is het ook meteen duidelijk dat een toegift er niet meer inzit, ja dat krijg je met de opbouw van de zaal. De band moet zelfs wachten voor het publiek de zaal begint te verlaten voordat ze zelf hun ‘podium’ kunnen verlaten. Lang wachten op een volgend optreden zal het echter niet zijn: komend voorjaar zijn ze zowel in Nederland als in London te vinden.

Blimey!

Now it's snowing alright! *Traffic Chaos*

I took some pictures which I will put up later tonight, if I ever return from 'Cat on a Hot Tin Roof', which features Claire Huxtable.

*and update*

The play was amazing. The cast is in the picture above, you ought to recognise at least (and I mean at the very least) Phylicia Rashad who, as metioned above, featured in the Cosby Show. And might I add that I literally had a front row seat and thus was within arms reach of all these people?

And I've never been much into Twitter, I just don't get who you'd want to keep that updated with what you do everyday? But this account is just brilliant: Big Ben. Also, today at work we discovered kettle cookery. Do google that when you're bored (there is an appreciation society on Facebook for those interested in the fine art of it).

But some pictures then (and I actually opened my window/balcony door and let the freezing cold in to take these for you! Just for you!):

Last weekend in London

sNOw

Well, at least before I go home before Christmas. Sorry, Nederlands. Even switchen. Maar dit is was mijn laatste weekend in London dit jaar. Niet dat het erg bijzonder was, alleen bijzonder koud. En ook alleen koud. Sneeuwen heeft het hier namelijk de hele week nog niet gedaan, ondanks wat er schijnbaar op het nieuws is. Ja, in London sneeuwt het wel, maar in Central London dus niet (betekent dat dat London zo groot is dat verschillende delen van London hun eigen klimaat hebben ontwikkeld?).

Wat wel leuk is zo aan het eind van december, zijn de nieuwsoverzichten. En dan vooral het Britse aspect van die nieuwsoverzichten. Okay, aan Obama zal niemand ontkomen, en de Britten moeten natuurlijk even het wereldkampioenschap van Jensen Button herhalen, maar wat ook prominent nog even voorbij komt is de headline slot van Blur op Glastonbury.

En dat brengt me meteen naar de National Portrait Gallery waar ik gisteren was, en waar je Blur ook zomaar tegen kunt komen. Aan de muur dan (al woont Graham Coxon wel om de hoek ^^). Ook leuk: the Beatles to Bowie exhibition waar een magazine artikel hing met een interview met David Bowie. Hij was net twintig geworden en had zijn eerste twee eigen nummers opgenomen. Hij verwachtte er niet al te veel van en dacht niet dat hij heel bekend zou worden. Ook leuk was de kleding die er hing uit de jaren '60 (het was tenslotte een jaren '60 exposition) en verrassend veel leek op wat ik op dat moment aan had. Does that make me arty then?

So, woensdag vlieg ik terug naar Nederland voor een weekje, dus volgende week geen London-update. Om daarvoor te compenseren wel mijn eindejaarslijstje. Deze week al te volgen op: IKRS, of als je echt heel nieuwsgierig zou zijn (niet dat iemand dat is), dan is ie ook al te vinden op mijn Last.FM (oh, am I killing all the suspense now?).

Tell the new kids were I've hid the wine

Having heard the earlier singles by Dead Kids, ‘German Heart’ almost sounds a bit tame. Yes, there is the whole belting out the lyrics thing like you’re trying to communicate with someone while on a bus full of school children who’ve just noticed the year’s first snow flakes, but other than that, this would almost classify as a general pop song. However, with all the energy and testosterone piled up in their earlier work, this could be exactly what the London based band needs. With ‘German Heart’ Dead Kids show that they can do more than just write dancefloor killer tracks (if one could ‘just’ do that anyway). It could also be that I’m just getting a bit too old for all this indietronica/new rave/whatever-they-call-it-these-days, and need a breather every once in a while.

Released on 23th November 2009 by ARTJAM




(If anyone gets the reference in the title, without using the likes of Google that is, I'm buying them the biggest Christmas present ever)

Don't you ever write reviews anymore?

As 2009 was supposed to be the year female singer-songwriters were to take over the entire British music scene (and yes, Florence and the likes of her did try), it seems a good idea to end the year on the same note by reviewing the single of one of the up and coming artists of next year. Lonelady, better known to friends and family (well, at least family I suppose) as Julie Campbell, is to release her debut album Nerve Up in February, with ‘Immaterial’ being the single used to familiarise us with the new sound she adds to vast amount of lush sounding, guitar playing girls.

Well, new sound, better replace that by old sound revived. While the song itself sounds like it could just as easily have been released twenty years earlier, it’s the voice that really takes you back: isn’t that Alanis Morissette singing? With a voice that sounds so familiar already and her song-writing so reminiscent of years long gone by, Lonelady appears to be at risk to drown in the pool of talent for the new year before she’s had a chance to even take a swim.

Released on 9th November 2009 by Warp Records (available as a free download from lonelady.co.uk)

Dingen die opvielen in de week van: 7 - 13 december

Christmas Socials & Glasgow

Schaatsen, ik ben er niet zo'n held in, maar in Engeland blijk ik opeens talent te hebben voor schaatsen. Als in: ik schaatste iedereen op de schaatsbaan voorbij. Gelukkig was het een vrij kleine schaatsbaan waardoor ik geen rare dingen kon gaan uitproberen om mezelf alsnog voor gek te zetten. Misschien hebben ze nog een plekje in het Engelse Olympische team deze winter. En daarna moet je natuurlijk met de hele afdeling de pub in (daar draait het uiteraard allemaal om).

Deze week voor het eerst naar een 'secret gig' geweest. Niet dat ik wist dat het geheim moest zijn, het werd immers ruim van tevoren al aangekondigd op internet en ik had alle tijd om een kaartje te kopen. Nee, ik denk dat het secret er in zat dat de ruimte schrikbarend klein en airco-loos was. Wat wel een hele goede sfeer opleverde. Review van Beach House (dat was de band die optrad) komt verderop in deze week nog langs.

En dan in het weekend op naar Glasgow, met de trein van 7.30. Ja, dat is een beetje vroeg. Helemaal als er om 6 uur dan iemand doedelzak aan het spelen is ergens in de flat. But you've just got to admire the irony, don't you? En het leukste is dan nog dat de trein om 7.30 uur gewoon op het platform blijft staan: de machinist is ziek, we moeten even wachten op een andere. Niet dat een vertraging van een kwartier heel veel uitmaakt op een reis van 4,5 uur.

En dan gaat de trein bijna heel Engeland door, waarbij verrassend weinig grote steden aan worden gedaan. Birmingham, Liverpool, Manchester, we komen er bij in de buurt maar weten alles netjes te vermijden. Het uitzicht is er in ieder geval wel beter om: van plat naar steeds meer heuvels en lakes (in het Lake District uiteraard). Jammer dat Schotland in een constante haag van dichte mist is gehuld waardoor ik van dat land niet zo heel veel zie. But it adds to the atmosphere.

En wat is het eerste wat je in Glasgow ziet op het station? (Behalve Mieke natuurlijk die me al op stond te wachten) Een Nederlandse bloemenwinkel. Verder vooral stad (heerlijk rustig), musea (kunst en Doctor Who exhibitions ^^), een kathedraal, en de universiteit gezien. En een police box. Voor alle niet Doctor Who-fans (iedereen dus): dat is iets van Docter Who. Foto's volgen nog.

Dingen die opvielen in de week van: 30 november - 6 december

It's the season to be jolly...

Jammer genoeg is dat alleen niet helemaal aan mij besteed. Okay, het versieren van het kantoor met 12 (!!) glitter-kerstboompjes was leuk, en de nieuwe printer (die naast mijn bureau staat, en teveel herrie en onherkenbare geuren produceert) ziet er opeens een stuk gezelliger uit, maar daar mag het van mij dan ook bij ophouden. Al was het alleen maar vanwege mijn allergie voor alles kerstboom-gerelateerd (serieus, hou kerstbomen bij mij uit de buurt). Wanneer Kerst voor de deur staat, staan hier namelijk ook de charities voor de deur. En dan niet zoals in Nederland met een bescheiden collectebus, neen, in een grote stad als London pakt men het groots aan: emmers (meervoud ja) worden geacht gevuld te worden door alle passers-by. En wat krijg je daarvoor terug? Hetgene waar ik misschien wel de grootste hekel aan heb: christmas carols. Gelukkig heb ik dan nog mijn mp3-speler. Gehoor zal ik helaas niet meer hebben wanneer ik terug kom naar Nederland, hij staat inmiddels namelijk al twee keer zo hard als normaal om alles Kerst-gerelateerd uit te blocken wanneer ik over straat loop.

En weer iets onverwachts gebeurd deze week: ik ben iemand tegengekomen die van het bestaan van de stad Nijmegen weet! En dat hebben we te danken aan de shirts van NEC, die zijn verkozen tot een van de lelijkste shirts van Europa. Well, at least they're Christmassy (not that that's necessarily a good thing, see above rant). Ah, is die voetbal-obsessie van de Engelsen toch nog ergens goed voor. And while we're on the topic, ik heb gehoord dat Nederland voor het eerst sinds ik me kan herinneren niet is ingedeeld in de 'poule des doods', that's progress then. Nu nog verzinnen voor welk land ik deze keer ben, gezien Zweden zich helaas niet gekwalifeerd heeft. Ik neig op het moment naar Denemarken, maar volgens mij zal het me niet in dank worden afgenomen als ik deze keer weer voor een team in 'onze' poule ben (of wel Daniëlle?).

And now that we've come to the topic of sports: het is me inmiddels al een paar keer gevraagd, maar nee, ik kan in London geen schaatsen kijken. De NOS streamt alle wedstrijden inderdaad live op internet, maar die kun je niet zien als je niet in Nederland bent (het nut daarvan gaat op het moment volledig aan mij voorbij). Ik kan wel de samenvattingen zien, maar daar kun je alleen bij komen door op de headlines te klikken, waardoor je de uitslag al weet, dus ja, de spanning van het zien van een echte race gaat enigzins aan me voorbij. Opeens begrijp ik waarom sommige personen hun ouders vragen hele voetbalwedstrijden op te nemen en alle voetbal-gerelateerde websites en tv-programma's mijden tot het moment dat ze de wedstrijd zelf hebben gezien.

Ik heb trouwens ook wat instellingen aangepast, en nu kan iedereen gewoon reageren op mijn posts: je hoeft je niet meer aan te melden bij het een of ander. Ik had toch iets verkeerd ingesteld staan :).

By the way: can I still pass this on as wall decoration or is this now officially OCD? (But this time it's actually got a purpose! Well, the tube map has at least...)

Dingen die opvielen in de week van: 24 - 29 November

Pepernoten

Yup pepernoten, want die kreeg ik deze week met de post. En stroopwafels, drop en nog wat meer Nederlands spul wat uitermate geschikt is om mijn (Nederlandse) stagebegeleidster die redelijk deprived is van alles Holland's om te kopen. Niet dat dat nodig is, maar ze was er toch wel erg blij mee.

En onverwacht maar toch nog gebeurd: ik heb mijn Engelse accent gevonden! Het irritante is nu alleen dat mensen er niet meer van uitgaan dat ik buitenlands ben en denken dat ik alles en iedereen begrijp. Nu gaan ze er dus gewoon van uit dat ik een of andere idioot ben wanneer ik weer sta te stuntelen bij de self-checkout in Sainbury's (wat ze toch al deden gezien ik de neiging heb terug te praten tegen het ding, I like having conversations with inanimate objects).

En kerst kan nu echt gaan beginnen: ik heb mijn eerste Christmas-dinner er al weer op zitten gezien een van mijn flatmates gisteren al naar huis is vertrokken voor de kerst en vanaf 1 december mogen desks ook versierd worden. De verlichte sneeuwmannetjes houden zich nu nog schuil in de lades, maar vanaf overmorgen mogen ze dus tevoorschijn komen. En wanneer je je office deelt met 6 anderen, waarvan 5 kerst-en-koopjes-verslaafde meiden (en één man die het allemaal met lede ogen aanziet) dan belooft het interessant te worden. Er is in ieder geval al een dringende behoefte om het hele kantoor vol te hangen met faery lights, wat nog niet zo'n gek idee is gezien het hier al rond half 4 donker begint te worden (de zon ging deze week voor het eerst voor 4pm onder).

En gezien het nu bijna december is, en dus bijna het eind van het jaar, begint het bij mij ook weer te kriebelen. Nee, geen Sinterklaas en ook geen Kerst, maar lijstjes! Eindejaarslijstjes. Yup, ik ben zo'n ziekelijke persoon die ieder jaar (en inmiddels ook ieder half jaar) weer weken bezig is om alle albums, singles en sinds vorig jaar ook EPs van het afgelopen jaar terug te luisteren om uiteindelijk met een totaal nutteloos lijstje te komen met wat volgens mij de meest waardige albums waren van dat jaar. Ik maak echter geen 'best of the decade' lijstje, vooral omdat dit decennium nog een heel jaar duurt, maar ook omdat dat gewoon meer tijd kost (volgend jaar :) ). Nog geen muzieklijstje nu, maar een shop-lijstje, gezien dat een van de favoriete bezigheden is van iedereen op kantoor en je er zo makkelijk in meegaat :) :

1. Joy
2. Topshop
3. Office
4. Camden Market (usually too busy, but nice if you go at really unusual times)
5. Vintage stores (most of the clothes there are just blatantly ridiculous, but it's really cheap)

Review Hot Club de Paris at the Lexington 23/11/09

In het Engels (en met woordenlimiet :( ) deze keer:

With a new EP in the pipeline for February, Hot Club de Paris decided it was that time of year again when they just have to come down to London. Though the three piece are regular guests in this part of the country, they can count on a large enough fan base to fill up the Lexington this evening.

But before the Liverpudlians can enter the stage, it’s up to the support acts to make sure everyone is in a good enough mood to deal with the Northeners. Unfortunately, yours truly had to miss out on the apparently excellent songwriting qualities of Sparky Deathcap due to an absence of any sense of direction combined with an incapability to ask for directions. The next act lining up tonight is Flashguns, a three piece about to record their debut album. A certain kind of urgency is implied in their indie, guitar based songs that most typical indie bands seem to lack these days: they don’t love to make music, they just have to. This feeling is only magnified by the stage performance of lead singer Sam Johnston who’s charm is just what this band needs. You could say they might be a bit over-pretentious in proclaiming their song ‘St. George’ England’s new national anthem, but you’ve just got to admire their spirits.

Then it’s on to the main act of the night, comprising the afore mentioned Hot Club de Paris. After being slightly put off during the first song by a man bearing a striking resemblance to Sting (Guitarist Matthew Smith: “It’s like I’m playing for one of my heroes”), the gig can really take off. Hot Club de Paris’ music can be best described as energetic math rock: it’s a mix between the energy of bands as Dananananaykroyd and Johnny Foreigner combined with complicated rhythms and guitar riffs. Add a bit of Ramones-style counting off before the song starts to that and you’ve got all the ingredients for a night of Hot Club.

The musical part at least. As the gig evolves, it turns out to be part music, part comedy road show. This is partly due to some apparent technical difficulties in tuning the guitars necessitating some stage banter to fill the time, but mostly it’s just because the three men feel right at home on stage and seem to want to share this feeling with the rest of the crowd. They never get lost though in long stories on how their songs came to be (singer/bassist Paul Rafferty: “This song is about being poor. You’re not poor, are you Sting?”), but find the balance needed to create the perfect atmosphere.

All in all Hot Club de Paris provide a very entertaining night. They are not one the most innovating bands out there, but they do know how to put on a good show and keep the crowds interested, which you have to give them credit for.

Dingen die opvielen in de week van: 16 - 23 november

Frog kites

Yup, want wat is nou een betere manier om je zaterdagmiddag door te brengen dan door te gaan vliegeren op Primrose Hill met een kikker-vlieger? (En tegelijkertijd het huis van Jude Law te zoeken die daar in de buurt moet wonen). Het is dan alleen een beetje jammerlijk wanneer er ook een meisje van 5 is die na één keer proberen al haar vlieger de lucht in krijgt terwijl 3 meiden die allemaal ongeveer 5 keer zo oud zijn hun vlieger niet eens van de grond af krijgen. Gelukkig wilde de papa van het meisje ons wel helpen, gezien zijn dochter geen hulp nodig had...

En een nieuw record dit week: 6 gigs in 7 days. Yup, in één week Micachu & the Shapes, Patrick Wolf, Simon Amstell, the Field, Anna Log, Mariner's Children, Coeur de Pirate, the Whip en Bang! Bang! Eche! gezien. En dan heb ik ook nog een heleboel voorprogramma's gemist dus het had stiekem nog veel meer kunnen zijn. En het mooiste is nog dat minstens de helft van die lijst gratis was.

Voor degenen die de overstromingen op het nieuws hebben gezien: in London was daar tot het weekend weinig van te merken. Vrijdag scheen de zon zelfs. Zaterdag na het vliegeren was het echter over met het droge weer en heeft mijn paraplu het ook maar meteen begeven. Heel fijn. Niet erg handig om in Engeland zonder werkende paraplu te zitten.

Dingen die opvielen in de week van: 9 - 15 November

English Weather

Ja, het mag dan even geduurd hebben, maar het Engelse weer is er dan uiteindelijk toch. Een weekje regen en kou afgesloten met de schijnbaar ergste storm van het jaar (waarbij ik vind dat als dat de ergste was, ze hier geen recht van klagen hebben). Al moet ik daarbij wel opmerken dat half Zuid-West Engeland was overstroomd, maar daar was in London weinig van te merken.

Volgens mij is het gewoon London, maar de concerten zijn hier wel erg goed. Deze week weer twee van de beste concerten van dit jaar gezien. En dat wil wat zeggen gezien de teller voor dit jaar voorlopig op 59 staat (tot vanavond dan tenminste ^^). Als eerste Mew gezien, een Deense band, en wow wat waren zij geweldig. Zoals ik al aan iemand schreef: They were so good, it's just incriminating to all other bands who claim to make music.

En als tweede was daar nog Patrick Wolf, die ik voor de derde keer dit jaar zag. Alleen nu in een theater op West End, en wat is nou een betere plaats voor Patrick Wolf dan dat? Dat bleek ook wel, want hij riep het zelf ook al uit tot zijn beste concert ooit. Mooiste moment was 'Hard Times', een heel dansbaar nummer waarin hij nog werd bijgestaan door Alec Empire. Onmogelijk om te blijven zitten dus, en daarom stond ook binnen tien seconden de hele (en dan bedoel ik ook echt de hele) zaal en masse te dansen. En een paar nummers later, toen het nummer 'The Sun is Often Out' werd ingezet, opgedragen aan een dit jaar overleden vriend, ging iedereen weer als één man zitten. Prachtig.

En dan thuiskomen, en de nieuwe aflevering van Doctor Who kunnen zien! Hoera! Na anderhalf jaar wachten eindelijk, ein-de-lijk weer een nieuwe aflevering. Uiteraard gaat daar een hele week aan speculaties in alle kringen van de Engelse samenleving aan vooraf, en ik moet zeggen dat het het waard was. Alleen al de eerste basis op Mars (het speelde zich af in 2059) die dan 'Bowie Base One' heet. Briljant. Waarom ziet u hieronder in de clip.

Hollandsch Glorie!

Normaliter ben ik niet zo 'Vaderlands' georiënteerd: zie mijn voornemen om bij het laatste EK voetbal in een Italië-shirt rond te gaan lopen. Maar vandaag is het even anders gezien ik net een mailtje heb gekregen dat ik €2500,00 subsidie krijg van het Dr. Hendrik Muller Vaderlandsch Fonds. Dat is 5 maanden huur, en de eerste maand heb ik al betaald, dus vanaf nu woon ik praktisch gratis in London.

Hup Holland Hup!

En dat nadat ik gisteren ook nog een baantje heb gevonden. Niet dat ik daarmee geld ga verdienen, maar hopelijk wel geld besparen: ik ga namelijk recensies schrijven voor UCL radio. Yup, mijn universiteit heeft zijn eigen radiostation. En om die recensies te schrijven moet ik natuurlijk wel naar concerten kunnen gaan en albums kunnen luisteren, dus dat gedeelte wordt geheel voor mij verzorgd.

Zo, en nu ga ik eens wat nuttigs doen op mijn stage :)

Dingen die opvielen in de week van: 2 - 8 November

Week 2: Biscuits & mice

Wanneer je stagebegeleidster Nederlands is, en ze net terug is van zwangerschapsverlof, moet er uiteraard getracteerd worden op ‘biscuits & mice’ (die volgens Wikipedia overigens gegeten worden om de lactatie te bevorderen, ja zo leer je nog eens wat). “Do they come in blue for boys?” “Yes.”  *Algehele lachstuip onder de Engelsen*.

Vrijdagavond met Vika (Amon en Curry), Dvala, Jeff, Övlo en Knubbig door letterlijk half London gelopen. Yup, ik heb de Ikea ontdekt. En ik moet zeggen dat het niet heel makkelijk is om met een bureau, klapstoel, beddegoed en een lamp door London te manoevreren ook al kun je praktisch alles met het openbaar vervoer doen.

Nieuw bureau dus op weer een nieuwe  kamer, nu midden in Camden vlakbij de plaatselijk Sainbury’s die slechts geopende is van 6am to midnight every day. Hoezo mensen die klagen dat 22.00 uur veel te laat is voor de AH om open te zijn?

Wat betreft mijn felbegeerde Engelse accent: één van mijn flatmates is een luidruchtige Amerikaanse (zijn er dan rustige Amerikanen?), op stage deel ik een kamer met een Ierse en in de onderzoeksgroep waar ik in meewerk zit een Schotse. Yup, dat wordt een interessant accent.

En ik heb gezondigd: in Soho zit een Nederlandse pub, en ik moest toch echt even aan de erwtensoep.

En natuurlijk dit weekend even door Oxford Street gelopen nu Jim Carrey afgelopen week overgevlogen was om de kerstverlichting daar aan te zetten, en ik moet zeggen, it’s a sight to be seen. Harrods was al indrukwekkend, maar met twee hele straten vol kerstverlichting (behalve Oxford Street is Regent Street ook maar meteen even meegenomen)  kom ik in ieder geval aan superlatieven tekort. Je zou zeggen dat je daar niet meer over zou kunnen komen, ware het niet dat Jarvis Cocker aankomende dinsdag een hoola-hoop workshop gaat geven.

Op verzoek een aantal foto's van mijn kamer/flat:

De woonkamer (met was...)

De keuken

Mijn kamer (mijn kamer is net te klein om er een fatsoenlijke foto van te kunnen maken)

Nog een keer mijn tafel (met door half London heen gesleept bureau)

De buitenkant van de flat (woon op de eerste verdieping, maar mijn raam is aan de andere kant)

Onze 'driveway' :) (met waak-eekhoorns)

Tenslotte: ik heb inmiddels mijn eigen Facebook pagina (al begrijp ik nog niet helemaal hoe die werkt...), ik heb een adres en een nieuw telefoonnummer (mail me maar als je het wilt weten!), Skype is werkende en mocht er nog iemand overwegen om langs te komen: we hebben een logeerbed in de woonkamer (achter de was op de foto) en twee comfortabele banken dus je kunt altijd blijven slapen! Kosten: een pak stroopwafels :)

Dingen die opvielen in de week van: 26 oktober - 1 november

Week 1: Getting used to getting lost

Yup, een goed begin, mijn eerste wekelijkse update is al te laat, maar dat kwam door enige internet en laptopproblemen die nu helemaal opgelost zijn.


Als er één ding is dat deze week opvalt, dan is het wel Halloween. Al de hele week kom je heksen en monsters tegen in de Underground, en de rij bij de plaatselijke fancy dress winkel wordt met het uur langer. Carnaval is al niet aan mij besteeds, dus dit laat ik ook maar even aan me voorbij gaan. Het leuke aan London is dan weer dat je soms niet kunt zeggen of iemand nu verkleed is of er dagelijks zo bijloopt.

En na Halloween komt Kerst natuurlijk al snel om de hoek kijken, en deze week lijkt dan ook het perfecte moment te zijn om alle winkels helemaal om te toveren in Kerstsfeer, ook al geniet heel London van een perfecte nazomerweek met temperaturen boven de 20 graden. En met Kerstversiering kan er natuurlijk maar één de winnaar zijn en dat is Harrods, dit jaar met een Wizard of Oz thema dat schijnbaar inhoudt dat het hele gebouw in groene lichtjes verdrinkt. Wanneer je vanuit de tube naar boven loopt ben je verbaasd dat er onder die zee van licht nog een gebouw schuil gaat en dat de rest van London nog stroom heeft.

Het is officieel: namen van haarkleuren zijn niet geheel belachelijk. Voor ik vertrok nog even m’n haar Scandinavisch blond gekleurd en ik ben deze week al drie keer Zweeds en twee keer Noors geweest.

Mijn Little Britain complex: voor degenen die de serie kennen, je hebt een personage dat een groep 'Fat Fighters' leidt, en daarbij consequent een Indiase vrouw die perfect Engels spreekt placht niet te verstaan. Ik heb dat met Ieren.

How to feel self-consious: persoonlijk bedankt worden na een concert door de band. Of nog erger: persoonlijk bedankt worden door de band die je dan een halve maand later nog herkent. “Hey! You’re that girl from Amsterdam!”

Vier uw Halloween met Grizzly Bear

Hoewel menig circusdirecteur hier anders over zal denken, hoort een beer niet thuis in een tent. Een Grizzly Bear dan tenminste. Op Lowlands gaf het viertal al een geweldig optreden weg, maar zet ze in een zaal met een symfonieorkest op de achtergrond en dan krijg je pas echt te horen waar ze toe in staat zijn. Vandaar dat het Barbican Centre dan ook al maanden uitverkocht is. Gelukkig heb je dan nog zoiets als Swine Flu waardoor veel mensen op het laatste moment toch niet kunnen komen opdagen en er nog wat laatste kaarten vrijkomen, tenminste als je de kassa (en de zaal) kunt vinden in het inmense Centre.

Om het publiek op te warmen is St. Vincent, oftewel Annie Clark, gevraagd om de avond te openen. Ze doet dit samen met haar violist/gitarist te midden van het podium dat al helemaal klaar is gemaakt voor Grizzly Bear en het symfonieorkest waardoor ze er nog fragieler uit ziet dan normaal. Voor de gelegenheid is de set wat aangepast: geen volledige band dus, en dat leidt tot een wat tuned down set die minder gitaar georiënteerd is dan de set die ze bijvoorbeeld weggaf op de Affaire afgelopen zomer. Ook al staan ze nu maar met z’n tweeën op het podium, er lijkt nu meer plaats te zijn voor de instrumentatie dan met de volledige band en ook krijgt Annie nu meer de kans om te laten horen wat een geweldige stem ze eigenlijk wel niet heeft. De set bestaat uit een mix van nummers van haar eerste en dit jaar uitgekomen tweede album, Actor. Hoewel dat album over het algemeen goed ontvangen werd, lijkt ze deze avond toch de grote onbekende te zijn. Als eerste verrassing op de avond, is ze dan waarschijnlijk het perfecte voorprogramma.

Na St. Vincent is het slechts even wachten op Grizzly Bear. De band was deze hele week al in London om te repeteren voor dit optreden samen met het London Symphony Orchestra. Op het album Veckatimest werden op enkele nummers de arrangementen al verzorgd door Nico Muhly (ook van Anthony & Johnsons’ laatste album), en voor vandaag heeft hij de arrangementen verder uitgebouwd tot een volledig symfonieorkest. Nu hebben de jongens van Grizzly Bear, en dan met name de bassist, zelf ook al een half orkest op het podium staan met onder andere een dwarsfluit, (bas)klarinet en verschillende piano’s en orgels, maar het wordt toch een stukje indrukwekkender met zo’n honderd extra strijkers en blazers op de achtergrond. “Don’t you think this is fancy?” vraagt bassist Chris Taylor dan ook bijna verontschuldigend na een aantal nummers.

En fancy is het zeker, misschien zelfs iets te fancy gezien in het begin even is te merken dat Grizzly Bear toch niet helemaal gewend is aan het mee laten spelen van het orkest. Zo bemerkt de drummer dat aftellen nu opeens essentieel is en is het voor Ed Droste toch net iets moeilijker om op tijd in te zetten. Maar wanneer die kinderziektes eenmaal verholpen zijn, is de muziek van de jaw-dropping kwaliteit die St. Vincent, die al had mogen gluren bij de repetities, ons eerder op de avond had beloofd. De nummers van vooral Veckatimest lijken gemaakt te zijn om met een orkest te worden gespeeld. Nummers als ‘Ready, Able’ en ‘Foreground’ klinken opeens veel voller en krijgen veel meer contrast waardoor ze er nu echt uit springen. Ook nummers van de eerdere albums als culthit ‘Knife’ en ‘He Hit Me’ krijgen een boost met het symfonieorkest.

Niet alle nummers worden met het orkest samen gespeeld. De singles van het laatste album, ‘Two Weeks’ en ‘While You Wait For the Others’, zijn de enige nummers die band alleen speelt. Hoewel het nog steeds de beste nummers van het album zijn, komen ze door het gebrek aan begeleiding toch een beetje bleekjes uit de verf naast de andere nummers die nu opeens hun full potential laten zien. Nou ja full potential, Chris Taylor moet na een nummer even lachend melden dat het wel jammer is dat we door het einde van het nummer heen hebben geklapt. Ze hadden namelijk een speciaal einde bedacht dat we nu gemist hebben. “Oh well, I guess you can hear it on the album.”

Welk album hij daarmee bedoelt is alleen niet helemaal duidelijk. Aankomende week zal er namelijk een special editie van Veckatimest uitkomen, met nummers van dat album die tijdens verschillende sessies over de wereld zijn opgenomen. Het lijkt dus erg onwaarschijnlijk dat dit concert daar ook bij zal zitten. Maar ik mag hopen dat het een hint was dat dit optreden ook is opgenomen, want het is gewoon zonde als dat niet gebeurd is. En als het dan toch opgenomen zou zijn: graag met video graag waarin de Grizzly Bears in het publiek (ja, het is Halloween mensen) ook even in beeld komen.

(Photo's by Jellybeanz)

Pictures say more than a thousand words

En zo niet, lees dan maar mijn recensie van Los Campesinos! hieronder, die is namelijk wel 1000 woorden lang.

Een paar foto's van London (1 mislukte die ik toch wel gelukt vond) en van het begin van mijn nieuwe platencollectie.

Los Campesinos! at Relentless Garage

Als ik alleen naar een concert ga, voel ik me meestal toch wat minder op mijn gemak dan wanneer er iemand naast me staat die ik bij ieder nummer wat er vooraf gedraaid wordt lastig kan vallen door al na twee seconden het nummer te raden. Iedereen is met vrienden bij het concert en iemand die alleen staat wordt vaak toch een beetje vreemd aangekeken. Bij The Garage is daar echter totaal geen sprake van. Vooraan het podium staat een hele verzameling van einzelgangers die het hele zuiden van Engeland (en Nederland) lijken te representeren. Dat mensen massaal zo ver reizen om de band van vanavond te zien (of ze zelfs de hele tour achterna reizen in een enkel geval) wekt natuurlijk hoge verwachtingen. Nu heeft bijna iedereen die er staat ze ook al meerdere keren gezien en weet dus dat die verwachtingen minstens gerechtvaardigd zijn. Het is alleen alweer een tijdje geleden dat LC! in het thuisland optrad. Nu met het derde album, Romance is Boring, op komst is het daarom weer eens tijd om het podium op te gaan.

Maar niet voordat vriend van de band, Sparky Deathcap, eerst heeft mogen optreden. Sparky begint met een verontschuldiging: hij heeft namelijk pig flu, or man flu (But really, that’s just the same, isn’t it feminists?). En met die simpele opmerking is meteen de hele toon voor het korte optreden van Sparky gezet: nummers met een sarcastische ondertoon terwijl hij zichzelf begeleidt op gitaar. En met een beetje hulp van Gareth Campesinos! die de powerpoint presentatie verzorgt. Yup, een powerpoint presentatie. Want het is uiteraard bijna Halloween, en daar wil Sparky ons nog wel iets over mededelen door middel van een powerpoint presentatie. En helaas voor Sparky is die presentatie ook wel zo ongeveer het enige wat een beetje de aandacht bij zijn optreden weet te houden. Zelf staat hij er namelijk een beetje bij als zak aardappelen en lukt het hem niet echt om boven het geroezemoes in de zaal uit te komen. Gelukkig is daar dan nog zijn backing band bestaande uit alle zeven leden van LC! die hem bij de laatste nummers even bijstaan en zorgen dat het grootste deel van het publiek toch even hun aandacht richting podium richt. We zullen het maar wijten aan zijn griepje.

Na Sparky Deathcap is het tijd voor het Schotse viertal Copy Haho, wat qua muziek al een heel stuk meer in de richting van LC! ligt: vrolijke dansbare muziek, helaas alleen zonder de inhoud die LC! dan weer wel heeft. Daardoor blijft het dan ook niet echt hangen, en de stage banter maakt het er ook niet veel beter op. Schijnbaar is de bassist (die nogal graag in het middelpunt van de belangstelling lijkt te staan) deze tour van de slechte grappen, en schijnt hij te denken door hier slechts naar te refereren al een grap te hebben gemaakt. Wanneer het uiteindelijk na verschillende pogingen nog niet lukt om mensen daadwerkelijk aan het lachen te krijgen, springt hij in een wanhoopspoging maar het publiek in om toch zijn benodigde hoeveelheid aandacht te krijgen. Buiten de bassist om probeert de rest van de band gewoon de set af te werken, wat nog redelijk lukt zonder de volledige aandacht van de bassist.

Als Copy Haho het na een half uurtje voor gezien houdt, is het tijd om het podium klaar te maken voor LC!, iets wat nogal wat tijd in beslag neemt gezien de band inmiddels uit wel acht personen bestaat. Toetseniste Alex werd dit jaar vervangen door Kim, de zus van Gareth, en omdat Gareth toch enigszins de neiging heeft het publiek in te springen en alle vrije ruimte op het podium optimaal wil gebruiken, neemt Rob ‘Sparky Deathcap’ Thomas het glockenspiel voor zijn rekening. Ondanks dat iedereen in de zaal voor LC! is gekomen en het uitverkocht is, is er ook vooraan toch meer dan voldoende ruimte voor iedereen. Gareth zelf geeft het ook al aan tijdens het optreden: Relentless Garage is echt een fantastische venue. Het is deze zomer pas geopenend en ziet er mede daarom dan ook geweldig uit. Niet dat een nieuwe venue automatisch betekend dat een venue ook goed is (mag ik hier even verwijzen naar Watt, Rotterdam?) , maar the Garage is één van de beste zalen die ik tot nu gezien heb.

Maar het gaat uiteindelijk niet om de zaal, maar om de band die in die zaal staat. LC! kiest ervoor om met een rustiger nummer te beginnen, wat niet zo’n goede keuze lijkt gezien het nu wel even duurt voor iedereen echt los komt. Niet dat dat heel lang op zich laat wachten want zodra er een nummer van het eerste album voorbij komt staat de hele zaal op zijn kop. Gareth houdt zich ook zeker aan de belofte dat hij, nu Sparky over het glockenspiel gaat, nog actiever over het podium en de eerste rijen voor het podium stuift. Al na twee nummers staat hij bezweet het haar uit zijn gezicht te wrijven terwijl de andere zeven nog fris op het podium staan (If I seem tired, than that’s because I played the first half for Arsenal). De set wisselt af tussen nummers van het eerste album, Hold On Now, Youngster… en de ‘record’ We Are Beautiful, We Are Doomed, die allemaal met een gelijk enthousiasme worden begroet. Ook komen er enkele nummers van het nog uit te komen nieuwe album voorbij.

De band lijkt zeker gegroeid te zijn sinds het uitkomen van WABWAD: waar het eerst nog “Oh, we kid ourselves there’s future in the fucking, but there is no fucking future,” was, is het nu “The sea is a good place to think about the future”. Toch nog een toekomst voor de band dus, al lijkt romantiek wel te zijn opgegeven gezien de album titel Romance is Boring waar het op het vorige album nog was: “The only way to vaguely get along in love is to love the other slightly less than you get in return. I keep feeling like I’m being undercut.” Ook instrumentaal is er ruimte voor nieuwe dingen als een slide guitar en de dwarsfluit die Kim Campesinos! met zich meebracht. De samenzang lijkt ook te zijn uitgebreid op de nieuwe nummers, vooral door Ellen en Kim. Het meest in het oog springende nieuwe nummer is echter ‘The sea is a good place to think about the future’. Alle vrolijkheid die zo kenmerkend was voor LC! wordt hier achterwege gelaten en waar het nummer an sich al goed was, werkt het live nog vele malen beter. Gareth staat zichtbaar emotioneel op het podium en schreeuwt de teksten letterlijk de zaal in die het bijna nog rauwer terug schreeuwt.

Hoogtepunt van de avond blijven echter nog steeds ‘You! Me! Dancing!’ (wat na één toon al direct met een enthousiasme wordt onthaald alsof Engeland net wereldkampioen voetbal is geworden) en vaste afsluiter ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ van het eerste album. Waar het bij eerdere nummers al een chaos was, is die hier compleet. Zowel op het podium als in de zaal, en bij de security die ook niet schijnt te weten wat ze overkomt. It's all flaming limbs at the front line.Ondanks de chaos blijven de jongens en meisjes van LC! toch zo ongeveer de meest aardige band die er op deze wereld rondloopt. Het publiek wordt uitgebreid en oprecht bedankt voor het komen, naast iedereen die ook maar iets met de band te maken heeft. En na afloop neemt iedereen ook ruim de tijd om een praatje te maken met alle aanwezigen en de nodige persoonlijke bedankjes uit te reiken (tweede keer in een maand tijd dat een band me persoonlijk bedankt voor het aanwezig zijn, I’m feeling ever so slightly self-conscious here).

Apartment Story - Part 2

Kamercrisis bezweerd: ik heb een kamer! Tussen Camden en Kentish Town, dus qua lokatie zeer ideaal, ook gezien de bus naar UCl letterlijk voor de deur stopt. Nadeel is alleen dat het eigenlijk net iets boven mijn budget ligt met 500 pond per maand (heerlijk, ik ben in Engeland en er zit geen pond teken op mijn toetsenbord!), maar ik ben al blij dat ik vrijdag niet op straat hoef te slapen. En de kamer is nog eens heel groot en met balkon (al is het mini, maar het is een balkon. Dat is natuurlijk essentieel in een regenachtig land als Engeland.

Zo, nu kan ik vanavond met een gerust hart naar Los Campesinos!

Apartment Story - Part I

Oké, een eerste berichtje vanuit London. Ben nog steeds dakloos (op m'n hotel na dan), maar ik heb inmiddels al aardig wat kamers gezien, en bij 2 denk ik wel kans te maken op de kamer. Vooral bij eentje gezien ik daar samen met een anders meisje bijna 2 uur heb gezeten tot het punt dat degenen die moesten gaan kiezen zo ongeveer alle andere mensen die waren gekomen van hun lijstje begonnen af te strepen. Gisteravond hadden ze daar de 2e kijkavond, dus ik hoop dat ik vandaag daarover iets te horen krijg. Andere kamer was letterlijk down the road van het Arsenal stadium, dat in een verrassend mooie buurt ligt.

Het is hier trouwens verschrikkelijk warm voor de tijd van het jaar: gisteren was het zelfs 21 graden. Iedereen loopt hier rond in t-shirts en korte broeken dus ik op het moment heel blij met mijn vol-met-truien-gepropte koffer.

Vandaag alweer 3 kamers op het programma staan, dus ik hoop dat het vandaag wat wordt! Ik kan nog 2 nachten in m'n hotel blijven dus ik hoop dat er wat bij zit. En anders hier the National om iedereen wat gerust te stellen :) :

So worry not
All things are well
We’ll be alright
We have our looks and perfume

We Have Blog

Ja, de titel is schaamteloos gejat van 'We Have Band' (als je denkt: wie? Zie dan de clip onder het bericht), maar doe zelf maar eens een poging een redelijk originele titel voor een blog te bedenken die toch nog kort genoeg is om niet meteen weer te vergeten.
 
Waarom deze blog? Omdat ik van november 2009 tot mei/juni 2010 naar London verhuis, en dan een blog wil gaan bijhouden, vooral omdat ik mezelf ken en te lui ben om iedereen persoonlijk via de mail op de hoogte te houden van mijn bezigheden. En een blog omdat ik niet aan Hyves en zo doe (ja ik heb een pagina, maar daar houdt het ook mee op). Dus naast de Facebooks en waarbenjij.nu's weer iets nieuws (oh joy!). En variatie en het uitproberen van nieuwe dingen is natuurlijk iets goeds. Tenzij dit een tot tijdmachine omgebouwde DeLorean betreft uiteraard.
Wat ga ik in London doen? Stage lopen voor m'n studie. Mits ik uiteraard tijd over houd naast het bezoeken van alle concerten die ik nu kan zien :).
Ga je dan ook daadwerkelijk iets posten op deze blog? Waarschijnlijk wel. In ieder geval de recensies die ik schrijf. Ik heb er al een heel aantal opgegooid zodat ik een soort van archief heb voor het geval mijn computer er nog eens mee ophoudt. Verder ga ik proberen iedere week een soort van kort overzichtje van de week te schrijven. Ik heb het zelf niet zo op met van die ellenlange verhalen op reisblogs, dus dat zal het in ieder geval niet worden. Mocht je de muziekberichten die mijn blog nu vooral overheersen niet willen lezen dan kun je hier klikken om alle enigzins reis/stage gerelateerde dingen meteen bij elkaar te hebben.
De recensies schrijf ik trouwens niet speciaal voor mijn blog (gezien er hier toch niemand in geïnteresseerd zal zijn) maar voor IKRS. Mocht je je ergeren aan mijn spelfouten, dan kun je daar nog altijd de ge-editte versie bekijken. En natuurlijk ook andere recensies and other music related stuff.


En nog even wat uitleg voor mensen die nog nooit een blog gezien hebben (hoi mam!): je kunt reageren op berichtjes door op de titel van een bericht te klikken (de groene letters onder de datum). Dan kan je onder mijn bericht je eigen berichtje typen.


We Have Band - You Came Out (Official Music Video) from We Have Band on Vimeo.

Door decoration

Nog twee weken en dan vertrek ik naar London, en dus is het opruimen al voorzichtig een beetje begonnen. Eén van de dingen waar ik een beetje tegenop kijk is het leeghalen van mijn deur die ik behangen heb met concertkaartjes en andere zooi. Op mijn vorige kamer had ik bijna een hele muur vol toen ik verhuisde, en nu is het me weer net niet gelukt om de hele deur vol te krijgen (zie het resultaat hiernaast). In London zal ik dus weer met een nieuwe verzameling moeten gaan beginnen (onderaan hangt al een mooi begin van deze collectie). Tot dat ergens op gaat lijken kan ik dus nog even doen met een foto van m'n deur. Want wat moet je anders doen met deur?

Times Higher Education

Ieder jaar maakt de Times een leuk lijstje met de beste 200 universiteiten ter wereld. Praktisch iedere Nederlandse Universiteit komt er in voor, behalve de RU uiteraard. Maar nu ga ik over 2,5 week dus richting London, en kijk eens waar mijn 'nieuwe' universiteit terecht is gekomen! Niet dat ik daarvoor naar London ga, al wilde ik toen Gilmore Girls nog hip was wel naar Yale, maar dat zal meer met die serie te maken gehad hebben dan Yale daadwerkelijk (en één blik op het collegeld daar hielp me toen ook uit die droom. Maar goed, nu ga ik dus voor één plekje lager.

Clip van de dag 8 oktober

‘Die Slow’ van Health! Deze vrijdag zijn ze samen met Fuck Buttons en Pictureplane in de Melkweg te vinden. Eerder dit jaar stonden ze al in Paradiso en ook in de Merleyn in Nijmegen, die voor de verandering eens goed gevuld was bij een concert. Al heeft dat misschien ook gelegen aan de double bill van die avond waar ook Pivot speelde. ‘Die Slow’ kwam die avond in ieder geval ook al langs, naast vooral werk van het eerste album. Die avond was ook het moment dat ik besloot niet meer zonder oordoppen naar concerten te gaan waarbij het woord ‘noise’ in de omschrijving staat. De show zelf was behalve oorverdovend ook overweldigend, alleen al door het aantal effectenpedalen aanwezig op het podium dat per persoon meer was dan de gehele inhoud van de muziekwinkel bij mijn ouders in de straat (wat eigenlijk meer zegt over die specifieke muziekwinkel dan Health). Dat en de matchende poncho’s van de mannen uit LA. Yup, poncho’s. Matchende poncho’s.

Clip van de dag 13 oktober 2009

‘Lovers’ Carvings’ van Bibio! Met beelden van de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, omdat Bibio zelf nog niet is toegekomen aan het maken van een clip voor één van de nummers van zijn dit jaar uitgekomen album Ambivalence Avenue. Dat hij daar nog niet aan is toegekomen zal vast te maken hebben met zijn drukke tourschema dat hem de komende weken ondere andere ook naar ons land zal brengen. Zo zal hij te vinden zijn op het Amsterdam Dance Event waar hij een DJ set zal verzorgen, en een maand later zal hij op Le Guess Who? ook zijn eigen muziek ten gehore brengen. Stephen Wilkinson, de man achter Bibio, bracht al heel wat albums uit voor hij met Ambivalence Avenue dit jaar wat meer aandacht wist te vergaren. En gezien zijn label Warp jarig is, is hij dit jaar ook nog te vinden op de Warp20 compilatie met een cover van het nummer ‘Kaini Industries’ van Boards of Canada.

Clip van de dag 12 oktober

‘All For the Best’ van Thom Yorke! Of eigenlijk van Mark Mulcahy, performed by Thom Yorke. En zijn kleine broertje Andy Yorke. Jeetje, je zou Thom Yorke maar als grote broer hebben en dan zelf ook proberen je muziek aan de man te krijgen… Maar goed, deze track is dus in ieder geval een familieproduct, misschien dat er nog meer volgen. Al heeft Thom Yorke het de laatste misschien iets te druk met het bezighouden van de blogosphere met het nieuws dat Radiohead geen albums meer wil uitbrengen, het daarna meteen uitbrengen van een EP, het plotseling uitbrengen van wat solowerk en het aankondigen van zijn nieuwe band waarvoor hij Flea van the Red Hot Chili Peppers heeft gerecruteerd. En daarnaast wordt Kid A dan ook nog eens door Pitchfork verkozen tot beste album van de ‘00s, naast OK Computer dat al was verkozen tot beste album van de ‘90s. Oh ja, en dan had je die vete nog met Lily Allen. Maar wie, behalve Thom Yorke schijnbaar, neemt haar nu nog serieus?

Clip van de dag 10 oktober 2009

‘Going to a Town’ van Rufus Wainwright live bij Jonathan Ross! Ter herinnering aan tijden toen je nog uit kon kijken naar de optredens bij Jonathan Ross (en ook een beetje omdat de originele clip van Universal is en die schijnbaar hun muziek liever niet gratis gepromoot zien worden). Want laten we eerlijk zijn, met acts als Mika en Shakira in de afgelopen weken is het niet bepaald meer het hoogtepunt van de vrijdagavond. Het nummer is afkomstig van het alweer ruim twee jaar geleden uitgebrachte album Release the Stars, al zal het in live-versie ook terug te vinden zijn op het deze maand nog uitkomende Milwaukee at Last!!! Wat technisch gezien al het tweede live-album van de man is, maar gezien het eerste de opname van zijn versie van een Judy Garland concert was, zou je het ook niet geheel onterecht zijn eerste echte live-debuutalbum kunnen noemen. Helaas betekenen live-albums meestal ook dat het nog wel even duurt voor er weer een ‘normaal’ album te verwachten is.

Clip van de dag 14 oktober

‘Wake Up’ van Arcade Fire! Met op YouTube de opbeurende boodschap “If you don’t cry watching this, you’re dead inside.” Weten we dat ook weer. De beeldkwaliteit is niet heel geweldig, maar op deze manier ziet David Bowie er waarschijnlijk heel wat jonger uit dan hij in werkelijkheid is. David Bowie? Yup, want alsof Arcade Fire zelf al niet genoeg leden heeft speelt meneer Bowie ook even mee. En misschien maakt dat de clip ook weer iets interessanter voor de mensen die het niet zo op hebben met Arcade Fire. Want hoewel het album Funeral, waar dit nummer ook van afkomstig is, op de tweede plek eindigde in de top 200 van beste album van de ‘00s van Pitchfork schijnen die mensen toch te bestaan. En mag ik hierbij ook nog even vernoemen dat Pitchfork met die lijst zelf al bewijst dat het nog te vroeg is om een dergelijke lijst te maken? Ik bedoel maar, slechts vier van de twintig albums uit de top twintig komen uit de tweede helft van dit decennium, wat dus schijnbaar betekent dat er of de laatste paar jaren geen goede albums meer zijn gemaakt, of dat je minstens vijf jaar nodig hebt om een goed album echt te waarderen. Nieuwe waardering is er in ieder geval wel voor dit nummer, gezien het wordt gebruikt in de nog uit te komen film Where The Wild Things Are, waarvan Karen O de rest van de soundtrack verzorgt.

Clip van de dag 9 oktober

‘The Laurels of Erotomania’ van Cold Cave! Live gefilmd door iemand met een niet al te vaste hand, maar de band heeft zelf nog geen clips uitgebracht en de geluidskwaliteit is goed, en dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait, niet? Dit jaar bracht het viertal uit Philadephia (niet al het goede komt uit New York) hun debuut album Love Comes Close uit. Dat gebeurde al in de eerste helft van dit jaar, al duurde het even voor het ook daadwerkelijk zijn weg naar de blogs leek te vinden. Nu dat wel is gebeurd, komen ze ook meteen richting Europa, al houden ze het voorlopig nog even op Engeland. En om die oversteek te vieren hebben ze ook nog eens besloten hun album opnieuw uit te brengen, wat een weelde! Een liveverslag van een van de optredens in Engeland, in London om precies te zijn, kunt u ook nog verwachten begin november. Mits ik in een week tijd beter onderdak kan vinden dan de kartonnen doos die voorlopig mijn beste vooruitzicht op onderdak in die stad lijkt te zijn.

Clips van de dag februari 2010

‘Oh Really’ van Goldheart Assembly live op Glastonbury 2009! Toen ik vorige zomer een weekje in London was kwam ik deze London-based band toevallig tegen in het voorprogramma van Wild Rabbits, en nu hebben ze eindelijk een datum aangekondigd voor hun debuutalbum waar dit nummer ook op zal featuren. Op 29 maart zal ‘Wolves and Thieves’ uit komen en dat zal gevierd worden met een optreden in het Instute of Contempory Arts. Heerlijk toch dat je in London gewoon in een museum naar een gig kunt? Al legt het misschien wel lichtelijk druk op de band om voor ook maar één iemand het album daadwerkelijk gehoord heeft, het meteen tot een soort van kunst exhibitie te verheffen. Dat Steve Lamacq je helemaal geweldig vindt wil ook niet meer zoveel zeggen sinds hij (minstens) iedere week weer een nieuwe band schijnt te ontdekken die het helemaal gaat maken. But hey, every once in a while he must be right, right?

‘Disconnected’ van Shy Child! Okay, de clip is niet heel geweldig, maar u heeft toch geen tijd om er naar te kijken wanneer u door de kamer danst. Volgende maand zal het tweede album van de band uit New York (where else?) uit komen, Liquid Love genaamd. En voor degenen die het eerste album Noise Won’t Stop niethelemaal zagen zitten: wees gerust, dit album wordt totaal anders, en van wat ik tot nu toe gehoord heb ook een stuk beter. Noise Won’t Stop klinkt zoals de titel belooft, wat soms een lichtelijk chaotische uitwerking heeft, waar het nieuwe album heerlijk dansbaar en disco aandoet. Zanger Pete Cafarella (waarom heeft minstens de helft van alle New Yorkse zangers een Italiaans aandoende naam?) heeft zijn keytar aan de wilgen gehangen en deze ingeruild voor twee full-sized synthesizers en er zijn twee extra bandleden aangetrokken om hem en drummer/zanger Nate Smith live bij te staan. En met die extra synths/vocals en een basgitaar erbij klinkt het geheel toch wel zeer aanlokkelijk. Laat dat album maar komen! En mag ik hierbij Nate Smith nomineren voor ‘tallest drummer alive’?

‘Swim’ van Surfer Blood! Klinkt lekker gevaarlijk die naam, ‘Surfer Blood’. En de album cover van hun debuut album Astro Coast, een arty Jaws close-up, doet de naam ook zeker eer aan. Maar wacht maar tot u de heren zelf op een podium ziet staan. U zult zich wel drie keer moeten bedenken: is dit Surfer Blood? En pas op het moment dat ze daadwerkelijk beginnen te spelen zult u kunnen beamen dat u daadwerkelijk met de vier heren van Surfer Blood te maken heeft. Hoe gevaarlijk de naam ook klinkt, de heren zien er meer uit als een all American High School Maths Team (mijn voorstel voor een nieuwe bandnaam is dan ook ‘Syracuse High Advanced Maths Society’, of ‘SHAMS’ gezien dat erg goed bij hun van Joy Division gejatte band-shirts past). Voorlopig staan er nog geen data in Nederland op het programma, maar gezien ze al enige Europese zomerfestivals op hun agenda hebben staan zal dat niet al te lang meer op zich laten wachten. En ondertussen kunt zich vermaken met het boven gemiddelde debuutalbum dat vorige maand het daglicht zag.

‘Swim’ van Oh No Ono! Hadden we gisteren niet ook al een nummer met deze titel? Yup, zelfde titel , maar een compleet ander nummer. En een compleet andere clip, and slightly disturbing I might add. Maar zo blijft de clip in ieder geval wel hangen, en dat is toch het hele punt van een clip nietwaar? Oh No Ono zijn landgenoten van Mew, en kwamen afgelopen jaar met het album Eggs dat misschien lichtelijk werd overschaduwd door No More Stories… (alleen al in album-titel lengte) van eerder genoemde band. Misschien dat ze daarom nu ook hun album opnieuw uitbrengen en met een Europese tour komen die hen begin maart ook richting Nederland zal brengen. Met de titel van het album probeert de band overigens te verwijzen naar paaseieren, en dan vooral de soms nodeloos lange zoektocht daarnaar. Zo ook de album cover, waar tussen alle eieren gezocht kan worden naar de band naam. En daarom ook slechts Eggs, Easter Eggs had het te makkelijk gemaakt, en waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Zonder de nodige queestes zou niemand zijn dagen doorkomen.

‘Walk in the Park van Beach House! Beach House, op het moment kan ik gewoon geen genoeg van ze krijgen. En dan vooral het nieuwe album, Teen Dream. Heerlijk! Ik had natuurlijk hier voor ‘Norway’ kunnen gaan, maar gezien ik ervan uit ga dat u dat nummer inmiddels al wel een paar keer voorbij hebt horen komen, ga ik voor the next best song on the album. En gelukkig heeft Pitchfork de band van Victoria Legrand en Alex Scally zover gekregen om dat ook even live te brengen. Mocht u meer willen horen (en wie wil dat nu niet met die geweldige stem van Victoria?), dan verwijs ik graag naar eerdere genoemde website waar nog drie andere nummers te vinden zijn, die ook ten zeerste aan te bevelen zijn. Maar beter kunt u gewoon het album kopen, of een kaartje voor het optreden dat ze binnenkort in Paradiso zullen geven. Hoewel dat moeilijk zal worden gezien dat inmiddels al uitverkocht is. Gelukkig komen ze in juni weer terug richting Europa, dus ik vermoed dat die nieuwe datum snel aangekondigd zal gaan worden. En twijfel dan niet, wilt u? Deze band wilt u dit jaar echt niet gemist hebben.

‘Sitting’ van M83 live @ Pitchfork Festival 2009! Volgens mij heb ik hier al eens eerder een clip van M83 aangehaald, maar deze kon ik toch niet aan me voorbij laten gaan (al is hij inmiddels al wel een paar maanden aan me voorbij gegaan, maar zoals een boomerang is hij toch weer terug gekomen). En oi, zomerfestivals, wat lijken die nu alweer ver weg. Ik weet niet hoe het weer bij u is, maar ik heb in ieder nog slechts een vage herinnering aan hoe het weer uit deze clip ook alweer aanvoelt. Wat is de gloeiende gele bol in de hemel toch? Niet dat ik zou willen ruilen, voor alle gigs die ik hier in London kan bezoeken laat me graag twee maals daags totaal doorweekt regenen (al zou een nieuwe paraplu kopen ook een goed doordachte oplossing voor dit probleem zijn). Maar goed, on topic. ‘Sitting’ komt van het allereerste M83 album, dat de inspiratievolle titel M83 draagt. Het is echter iets creatiever dan die titel misschien doet vermoeden, neem maar eens kijkje naar de tracklist. De titel zelf klinkt dan meteen ook iets zinniger, al is het natuurlijk wel ironisch dat een nummer dat zo dansbaar is ‘Sitting’  heet.

Upcoming review: Karen O and the Children - Where the Wild Things Are (soundtrack)

19. You're only 19 for God's sake.

Soms heb je van die momenten dat je je opeens afvraagt wat je nou eigenlijk allemaal hebt bereikt in je leven. Het zien van het curriculum vitae van Zola Jesus, bij familie waarschijnlijk beter bekend als de nog-net-negentien-jarige Nika Danilova, is één van die momenten. Eerder dit jaar bracht ze haar eerste album The Spoils uit, na het uitbrengen van enkele EP’s in het jaar daarvoor. Nu is dat al een hele prestatie op zich voor een negentienjarige, ware het niet dat ze zich daarvoor al tien jaar bezig heeft gehouden met het zingen en studeren van opera (ze werkt inmiddels aan haar eigen opera). Op haar zeventiende besloot ze een break te nemen van het zingen, waarna ze in een depressie raakte waar ze dankzij Zola Jesus weer uitkwam. Deze hele verhaling is op zich al een stuk indrukwekkender dan mijn enige noemenswaardige prestatie in het uitlopen van de 4Daagse, iets wat jaarlijks toch zo’n 35.000 mensen doen, en dan heb ik nog niets een genoemd dat ze dit allemaal heeft gedaan naast het gewoon volgen van high school en de twee baantjes die ze nodig had om haar opnameprocessen te bekostigen. Oh, en heb ik Former Ghosts, het project waar onder andere ook Jamie Stewart van Xiu Xiu aan meewerkt, al genoemd waarmee ze deze maand het album Fleurs zal uitbrengen?

Wie biedt meer zou ik willen zeggen. Misschien moet ik nu ook wel even noemen dat Nika het voorlopig wel eventjes wat rustiger aan doet en niet mee op tour gaat met Former Ghosts omdat ze naast haar twee bands toch ook tijd aan haar studie wil besteden, want ja, studeren doet ze ook nog gewoon. Maar alle extracurriculaire activiteiten daargelaten, deze review behoort over het album te gaan dat Zola Jesus eerder dit jaar, in augustus voor degenen die behoefte hebben aan een betere omschrijving, uitkwam. The Spoils nam Nika in haar eentje op met behulp van een keyboard, drummachine en verschillende gebruiksvoorwerpen (live wordt ze bijgestaan door een band die nog wat synths, bas en een echt drumstel toevoegen). Het zal dus niet verbazen dat geheel nogal lo-fi aandoet. Vervelend is dit echter niet, vooral niet omdat deze noisy achtergrond goed met haar door het opera zingen getrainde stem contrasteert. Die stem maakt ook meteen dat het geheel niet te vergelijken is met andere bands uit het noise-genre als No Age of Times New Viking: de vocalen maken daar deel uit van de noise, terwijl Zola Jesus juist voor echte zang kiest. Nu zijn No Age en Times New Viking wellicht ook niet de juiste voorbeelden om Zola Jesus mee te vergelijken, want de omschrijving ‘noise’ is de enige gemene deler van de drie acts.


De nummers op The Spoils zijn nummers waarin vooral een sfeer wordt neergezet, eentje die niet zou misstaan in een spookhuis. Vandaar ook dat haar muziek ook wel omschreven wordt als lo-fi goth, wat ook weer terug te zien in songtitels als ‘Devil Take You’. De lyrics van de nummers zijn echter niet zo duidelijk als de sfeer die wordt neergezet, vooral door overmatig gebruik van echo’s. En ja, dat draagt zeker bij aan de algehele feeling van het album, maar van iemand met een stem waarvan je niet zou geloven dat ze pas over twee legaal mag drinken zou je ook wel eens willen horen wat ze nu precies allemaal uitkraamt. Een goed voorbeeld daarvan is het nummer ‘Clay Bodies’ waar ik in ieder geval qua tekst geen touw aan vast kan knopen. En toch weet het nummer je aandacht vast te houden, en dan niet alleen in een uiterste poging om de tekst toch te ontrafelen. Met een drummachine op de achtergrond een zichzelf steeds herhalend pianolijntje als begeleiding maakt Zola Jesus het met eigenlijk alleen haar stem tot een melodisch en bijna hypnotiserend nummer. Die hypnotiserende kwaliteiten komen in verschillende nummers terug zoals ook ‘Tell It To The Willow’ waarin nu eens de drumcomputer op de voorgrond staat en de vocalen de achtergrond vormen. Een uitzondering op de onverstaanbare lyrics is albumafsluiter ‘Odessa’ waarin de herhalende zin “Don’t wake the baby,” de hele tekst van het nummer lijkt te vormen.

Ondanks het gebruik van de vele herhalingen blijft het album over het geheel wel interessant. Waarschijnlijk zelfs juist dóór die herhalingen die een hypnotiserend effect hebben dat je helemaal meesleept door het album. Ook ondanks het gebruik van slechts drie instrumenten (vocalen als deze kunnen wat mij betreft ook tot het instrumentarium gerekend worden) weet Zola Jesus de aandacht twaalf nummers lang vast te houden. Door te spelen met contrasten en af en toe zelfs de drummachine voorop te laten staan in een nummer zorgt ze voor genoeg afwisseling en goede verhouding tussen de nummers waardoor het album echt als een samenhangend geheel te beluisteren is. Alleen blijf je je wel afvragen waar het hele album nu eigenlijk over gaat.