Saybia

Voor een aantal mensen begon het sinterklaasfeest een dag eerder dit jaar: Saybia speelde namelijk in Paradiso. Het concert was binnen 2 uur uitverkocht, en dat leverde lange wachtrijen voor de deur en een afgeladen Paradiso op. Het lukte de mannen van Saybia deze zaal op hun sloffen plat te spelen.

En dan ook letterlijk op hun sloffen. Zanger Søren Huss betrad het podium namelijk op dit gemakkelijke schoeisel. Maar dat deed hij niet voordat Grand Avenue het voorprogramma had verzorgd. Deze vijfkoppige Deense band wist het publiek te boeien met hun energieke nummers. De zanger maakte veel contact met het publiek, en wist te vertellen dat hij graag nog een keer terug zou komen naar Nederland.
Na Grand Avenue wat het toch echt tijd voor Saybia. Onder luid gejuich betrad de band het podium en meteen werd het eerste nummer ‘The end of blue’ ingezet. De set bestond vooral uit nummers van het laatste album ‘Eyes on the highway’, die zo nu en dan werden afgewisseld met wat oudere nummers. Na een paar nummers gespeeld te hebben kondigde Søren aan dat gitarist Sebastian Sandstrøm graag het nummer ‘Joy’ wil spelen. En na een geweldige gitaarsolo was duidelijk waarom. Tijdens de rest van de set volgden nog een aantal goede gitaarsolo’s, die ik zelf niet echt had verwacht bij een band als Saybia, maar toch goed bij de muziek pasten.
Een andere verrassing was het nummer ‘Untitled’, de bonustrack van hun vorige album. Het nummer duurt op het album bijna 18 minuten, live werd het jammer genoeg iets ingekort. Maar ook ingekort blijft het een geweldig nummer.
De nieuwe nummers werden door de echte fans woord voor woord meegezongen. Maar dat was niets vergeleken met nummers als ‘The second you sleep’, dat door de hele zaal luidkeels werd meegezongen. Dat zorgde voor een echt kippenvelmoment. Saybia zorgde echter niet alleen voor kippenvelmomenten: het volgende nummer dat werd ingezet was ‘Godspeed into the future’, waar zelfs op gesprongen werd. Iedereen werd dan ook meegezogen in de geweldige sfeer die ontstond in de grote zaal. Vooral bij de rustigere nummers kon je zien dat het publiek gewoon stond te genieten.

Toch bleef er ook wat te klagen over. Tijdens het hele concert bleef de rookmachine aanstaan, wat er niet alleen voor zorgde dat de drummer en bassist niet te zien waren, na een uur begon dat ook wel op je adem te slaan. Ook was het jammer dat de bas soms te hard was. Vooral bij de rustigere nummers, de sterke kant van Saybia, had de rest van de band moeite om hier bovenuit te komen.

Wat wel leuk was, was dat ze foto’s maakten van het publiek, die dan op het projectiescherm achter de band werden geprojecteerd. Het was de bedoeling dat het publiek van het vorige concert zo de groeten deed aan het huidige publiek. Bedankt dus voor de groeten Groningen!
Na een overdonderend applaus werd nog een toegift ingezet van 5 nummers. Hoogtepunten hierbij waren ‘Haunted house on the hill’ waarbij toetsenist Jess Jenson een stukje accordeon meespeelde en natuurlijk de afsluiter ‘The day after tomorrow’.

Ondanks een paar kleine minpuntjes wat het een zeer geslaagd concert. Saybia bedankte het publiek door te vertellen dat de Nederlandse fans toch wel de meest toegewijde zijn en dat ze er naar uit kijken om terug te komen.

Rooney

Drie keer is scheepsrecht, dat spreekwoord weten de 5 heren van Rooney meer dan waar te maken met hun tweede album, dat pas bij de derde poging ook daadwerkelijk uitkwam. Om dat tweede album, Calling the World, te promoten kwam Rooney al voor de tweede keer dit jaar naar Nederland. En ze lieten het Californische zonnetje schijnen in het regenachtige Nijmegen!

Maar voordat Rooney op het podium verscheen, deed de Nederlandse band 01 (spreek uit: zero one) een poging het publiek op te warmen. Dit lukte ze echter niet. Al bij het derde nummer was het grootste gedeelte van het publiek afgehaakt, en het lukte ze niet de aandacht weer terug te winnen. Dit gaf de meisjes die bij dit concert weer in grote getalen waren komen opdagen wel de gelegenheid om met z’n allen vooraan te gaan staan.

De sfeer slaat echter om zodra de lichten uitgaan en Rooney het podium betreed. Vanaf het eerste nummer is het duidelijk waarom de zaal vanavond uitverkocht is. De vrolijke nummers en energie van vooral de zanger Robert Schwartzman krijgen niet alleen de meisjes vooraan aan het dansen.
De heren van Rooney hebben deze avond ook een speciale gast meegenomen. Zanger Robert loopt het podium op met een laptop in zijn handen, waarop een man te zien is die vrolijk naar ons zwaait. Na het eerste nummer legt hij ons uit dat dit John Fields is, de producer van hun tweede album. Na nog een paar keer zwaaien gaat de laptop dicht en verdwijnt John weer van het podium.

Na een paar nummers van hun nieuwe album te hebben gespeeld vraagt Robert wie in het publiek hun eerste album kent. Een enthousiast gejuich volgt. Hierna wordt het nummer ‘I’m a terrible person’ ingezet, dat door veel mensen meteen wordt meegezongen. Er worden nog enkele nummers van het eerste album gespeeld, zoals ‘That girl has love’ en ‘I’m shakin’’, maar die nummers zijn niet de reden waarom de zaal is uitverkocht.
Wanneer na bijna een uur spelen dan eindelijk ‘When did your heart go missing’ wordt ingezet, komt het publiek pas echt los. En deze keer gaat echt iedereen mee, ook achterin de zaal, waar de gemiddelde leeftijd en het aantal mannen vele malen hoger is dan voor bij het podium. Nog voordat de mannen het podium verlaten hebben na het spelen van dit nummer, wordt al ‘we want more’ geroepen. De band is dan ook binnen een minuut weer terug op het podium, met mededeling dat ze nog 2, of nee 3 nummers zullen spelen! Na een cover van de Beach Boys (die voor de verandering vooral achter in de zaal wordt meegezongen) vertelt Robert ons dat ze toch 4 nummers zullen spelen. Hij weet ons ook nog te vertellen dat de nieuwe single ‘I should’ve been after you’ in januari uit zal komen, en dat ze nog een keer terug zullen komen naar Nederland. Vanwege het gejuich dat op dit nieuws losbarst is het een beetje moeilijk te verstaan, maar ik dacht te horen dat ze in maart zouden terugkomen. Na een set van bijna anderhalf uur zit het er dan toch echt op, en met luid applaus verlaat de band het podium. De sfeer en de nummers blijven echter hangen en het publiek gaat met een goed gevoel naar huis.