Clip van de dag 6 september 2009

‘1’ van Three Trapped Tigers! In juli speelden de drie heren van Three Trapped Tigers hun eerste gig buiten de eigen landsgrenzen in Nijmegen tijdens festival de Affaire. Ik kan zeggen dat ik daarbij één van de ongeveer dertig mensen was die het vuurwerk op de Waalkade minder interessant vond dan de band en dus het hele optreden lang ben blijven staan. In november zullen ze een herkansing krijgen in de Merleyn, op een dag dat ze waarschijnlijk niet gehinderd zullen worden door enige vorm van massale volksfeesten die de binnenstad teisteren. Dat zal zeker ten goede komen van het optreden, want live waren ze zeker het missen van het vuurwerk waard. Maar wie wil er dan ook op een overvolle kade staan tussen mensen die het in hun hoofd halen de 4Daagse te gaan lopen om te kijken hoe vuurpijlen worden afgeschoten op de muziek van Nick & Simon of welk Volendams duo dan ook? Three Trapped Tigers is in ieder geval zeker een goede live band met drie mannen die weten hoe ze hun instrumenten moeten bespelen. Als ik tegen die tijd nog in Nijmegen zou vertoeven zou ik er zeker heen zijn gegaan, maar helaas woon ik dan net in London. Hè, wat jammer nou.

Clip van de dag 5 september

‘Back Home’ van Gold Panda! Ik had deze band al live kunnen zien, ik had zelfs al een kaartje voor het optreden dat ze eind begin augustus in London gaven. Nou ja, kaartje, de venue waar het optreden zou zijn wilde graag modern doen en dus had ik een met veel moeite een mobiel ticket weten te vergaren met mijn Europese telefoon die in Engeland schijnbaar niets anders kan dan smsjes ontvangen van mijn provider om me er iedere dag opnieuw aan te herinneren dat ik in Engeland ben (en hoewel ik dat graag hoor, kan het soms ook wat teveel worden). Maar dankzij de werkzaamheden aan de underground die schijnbaar in de weekenden van de zomermaanden in volle gang zijn ben ik dus nooit bij de venue aangekomen. Wat wel jammer is, want de website Drowned in Sound die de avond organiseerde had ze toen al uitgeroepen tot een van de beloften voor 2010. Volgens de website van Gold Panda spelen ze in september in Eindhoven op het Infinite Lives festival, maar laten we dat maar dat meteen corrigeren naar Tilburg en het Incubate Festival. Ja, Eindhoven en Tilburg, die namen haal je ook zo snel door elkaar.

GOLD PANDA - Back Home from NO-FACE Films on Vimeo.

Clip van de dag 4 september

‘Commes des Enfants’ van Cœur de Pirate! Cœur de Pirate is stagename van Béatrice Martin, die vorig jaar haar debuutalbum onder dezelfde naam uitbracht. De Franstalige Canadese was toen pas 18, wat zelfs volgens IKRS normen erg jong is. Op haar derde begon ze al met pianospelen volgens haar biografie, wat wel zo jong is in mijn optiek dat het bijna grenst aan kindermishandeling maar laten we die beslissing vooral aan andere mensen dan ikzelf overlaten. Voor ze daadwerkelijk solo op het podium verscheen, speelde ze eerst nog een tijdje als toetseniste in de band Bonjour Brumaire, die haar van MySpace hadden geplukt. Maar toen haar soloalbum eenmaal in de schappen lag, ging het snel. Fotograaf Francis Vachon gebruikte één van haar nummers voor een filmpje van zijn zoontje op YouTube, dat vervolgens werd getoond tijdens Good Morning America, waarna ze diezelfde dag nog gefeatured werd op de site van Perez Hilton en maar meteen werd uitgeroepen tot de nieuwe Feist. Daarmee was heel Noord-Amerika meteen veroverd. Franstalig Europa staat voor deze herfst op het programma, dus misschien komt ze ook nog in de buurt van Nederland.

Clip van de dag 3 september

‘We Own the Sky’ van M83! Ben ik de hele tijd bezig om M83 op zijn Frans uit te spreken zodat het eindeloze ge-Bingo tijdens de Franse les op de middelbare school toch nog enig nut gehad zouden hebben, spreekt de beste man het zelf opeens in het Engels uit! En ik dacht toch echt dat Fransen het niet zo op Engels hadden en dat ze bij het horen van die taal net zo’n vies gezicht zouden trekken als monsieur Vitalic op Lowlands deed toen zijn apparatuur niet meewerkte. ‘We Own the Sky’ is afkomstig van het vorig jaar goed ontvangen Saturdays = Youth, dat alweer het vijfde album van de band rondom Anthony Gonzalez was. De clip is het resultaat van een wedstrijd waarin fans werden uitgedaagd een clip bij het nummer te maken, en het resultaat is beter dan de clips bij de rest van de singles van het album. Misschien moet Anthony zich dus maar niet meer bezig houden met de clips, maar zich beperken tot de muziek. Live zijn ze dit jaar nog te zien in het voorprogramma van Depeche Mode, wat een logische keuze lijkt te zijn dan Kings of Leon waar ze eerder dit jaar nog voor openden.

Clip van de dag 1 september

‘Metal Heart’ van Cat Power live by Letterman! Cat Power, oftewel Chan Marshall, gaat alweer een tijdje mee. Zo kan ze komend jaar gaan vieren dat het maar liefst 15 jaar geleden is dat ze haar eerste album uitbracht, en er zijn toch maar weinig nog optredende artiesten die hetzelfde kunnen beweren en dan ook nog tegelijk de waarheid spreken. Dit nummer komt van haar laatste album, Jukebox, dat alweer aan het begin van 2008 uitkwam. Het bevat voornamelijk covers van artiesten als Bob Dylan, Billy Holiday en Frank Sinatra. ‘Metal Heart’ is één van de twee nummers op dat album die ze zelf schreef, en tussen alle grote namen die verder op het album prijken, misstaat het nummer totaal niet. Nu komt dat dan ook omdat ze wel een eigen draai geeft aan de covers, het is immers geen rip off van een of ander Idols programma. Zoals ze zelf al in een interview zei over de ‘New York, New York’ cover van Frank Sinatra: dat klinkt gewoon niet als het New York dat ik ken. Het idee voor dit album met covers (ze maakte in 2000 ook al een album met covers) ontstond doordat ze te laat aankwam bij de repetitie met de band waarmee ze haar album The Greatest live zou gaan uitvoeren. De band had geen zin om stilletjes te gaan zitten wachten tot de dame in kwestie op zou komen dagen en speelde dus maar een paar nummers die ze allemaal kenden om de tijd te doden. Chan hoorde dit, en besloot dat het eigenlijk wel erg goed zou klinken met wat kleine aanpassingen, en een nieuw album was geboren.

Clip van de dag 31 augustus 2009

‘Silver Moons’ van Sunset Rubdown! Op 8 september staat dit sideproject van Spencer Krug van Wolf Parade in de kleine zaal van Paradiso, en nog steeds is het niet uitverkocht. En dat ondanks het geweldige laatste album van de band, Dragonslayer, waarvan ‘Silver Moons’ de openingstrack is. En ja, dat is een meervoud, al schijnen meerdere manen toch net iets te fantasievol te zijn voor Pitchfork ondanks de soms wel erg fantasievolle lijst met 500 beste nummers van het decennium. But maybe I am acting like a child, making faces at acquired tastes. Naast ‘Silver Moons’ heeft de band nog een aantal nummers opgenomen in het hoofdkwartier van de Amerikaanse site, zowel van het laatste album als nummers die alweer wat ouder zijn. Dus mocht u nog twijfelen over het aanschaffen van een ticket, dan zullen deze opnames u misschien over de streep kunnen trekken. Of het feit dat het vast weer lang gaat duren voor er een nieuwe kans ontstaat om Sunset Rubdown live te zien. Spencer Krug zal immers weer nummers moeten gaan schrijven met Dan Boeckner voor een derde Wolf Parade album, en ook Frog Eyes schijnt met een nieuw album bezig te zijn waar zijn hulp bij genoodzaakt is. En misschien kan dat album dat hij eerder dit jaar uitbracht met Swan Lake ook nog wat promotie gebruiken. Of wat te denken van Fifths of Seven? Dat sideproject staat immers ook alweer een tijdje in de ijskast, en die moeten ook tijdig ontdooit worden om teveel ijsvorming te voorkomen. Al zal dat in de winter in Canada wat minder van belang zijn dan hier in Nederland.

Clip van de dag 30 augustus 2009

‘Happy Hour’ van The Housemartins! Niet alleen David Byrne is van de rare dansjes, al blijven The Housemartins natuurlijk wel op gepaste afstand. Maar als je met z’n vieren bent, ben je waarschijnlijk ook iets beperkter in het aantal beschikbare dansmoves dat je synchroon kunt uitvoeren. Het nummer is afkomstig van het eerste van de twee albums die het kwartet uitbracht, London 0 Hull 4, en hoewel ze wel wat hitjes hebben gehad, zijn ze nooit echt groot geworden. Zo moesten ze hun Europese tours doorkomen met het eigen bedachte ‘Adopt-A-Housemartin’ programma, waarbij fans van de band voor slaapplekken zorgden. Wat toen nog goed ging, maar nu niemand meer zou willen gezien de aanval met een bijl van één van mannen op een vroegere zakenpartner nadat de band kort na het uitbrengen van het tweede album uit elkaar ging. Gelukkig zijn de ander leden later iets beter terecht gekomen in een andere band, of als schrijver van kinderboeken. En de laatste Housemartin? Die had het wel gehad met de gitaarmuziek en besloot eens te proberen plaatjes te gaan draaien. En verdraaid, nadat hij zijn naam van Norman Cook veranderde in Fatboy Slim had hij nog succes ook!

Dag 4-6: Ian McKellen weekend en hoe toiletten mijn reis huiswaarts inluiden door gezamenlijk te besluiten niet meer door te spoelen

Voor de vrijdag staan er geen concerten op de agenda. Het enige wat deze avond zijn opwachting maakt in London zijn The Hoosiers, en die laat ik toch liever aan me voorbij gaan. Gelukkig is het niet een geheel eventloze dag, want vandaag ga ik namelijk de mensen ontmoeten bij wie ik vanaf november stage zal gaan lopen. Yup, vanaf november dus nog meer reports vanuit London op IKRS. Gezien dit voor niemand behalve ikzelf ook maar enigszins interessant is zal ik houden bij de feitjes van de dag: Cilantro is het Amerikaanse woord voor koriander, een meatball sandwich is geen goede keuze voor lunch, in tegenstelling tot een banana chocolate cheescake frappucinno (tenzij de serveerster je in eerste instantie een banana chocolate cheescake en een glas brengt) en in Canary Wharf wonen geen Cybermen, hoewel de serie Doctor Who anders doet vermoeden.

En ’s avonds moet je je toch maar zien te vermaken, en in mijn geval is dat met de nieuwe Harry Potter film. Het meisje dat voor mij de bioscoop verlaat geeft een treffende beschrijving van deze film met de legendarische woorden: “That was just utter shit.” Niets aan toe te voegen. De volgende dag kom ik Potter zelf nog tegen voor een speelgoed winkel waar hij samen met Hermione en Ron een groep kinderen aan het vermaken is met zeepbubbels, totdat er een vrouw met een burka langsloopt die zelfs haar ogen bedekt, er een windvlaag volgt waardoor haar hoofddoek omhoog vliegt en alle kinderen beginnen te gillen omdat ze een ‘Death Eater’ zien. Wanneer een jongetje van een jaar of tien vervolgens een toverstok tevoorschijn haalt, deze op de vrouw richt en “Expelliarmus!” roept is de film voor mij al helemaal overtroffen (de vrouw in kwestie zelf kon er gelukkig wel de humor van inzien).

Het gaat nog verder downhill wanneer alle toiletten in het hostel weigeren door te spoelen. Heerlijk wakker worden dus. Vooral wanneer ook nog blijkt dat het Tubestation om de hoek dit weekend gesloten is wegens werkzaamheden. En het wordt nog beter als daardoor blijkt dat ik die avond ook niet naar de DrowedInSound Field Day after party kan gaan, omdat die pas begint wanneer ik al de laatste metro terug zou moeten nemen door nog meer werkzaamheden.

Gelukkig is er ook nog ‘Waiting For Godot’ om naar uit te kijken. Enig nadeel is dat ook theaters waar Sir Ian McKellen optreedt geen uitzondering vormen op de niet doorspoelende toiletten, evenals de McDonalds, Burger King en Pizza Hut op West End. De performance van Sir McKellen en Patrick Stewart doet alle problemen met toiletten echter snel naar de achtergrond verdwijnen.

En al wat er dan nog overblijft is de reis terug naar huis. Deze keer niet met een vliegtuig vol Nederlanders zoals op de heenreis, nee, 90% van de stoelen wordt ingenomen door een groep kinderen uit Hong Kong waarvan geen enkele iets spreekt dat op Engels lijkt op twee begeleidsters na. De vrouw bij de incheck balie laat dan ook een zucht van verlichting wanneer ik daar verschijn met mijn blonde haar en Engels met een schijnbaar Welsh accent. En dan zit je weer in de trein onderweg naar je ouders, en terwijl je bedenkt hoe lelijk dat Limburgse accent van de jongens die aan de andere kant van de coupé naar elkaar zitten te schreeuwen eigenlijk is, laat de vrouw die tegenover je zit een harde boer en kijkt jou aan alsof het raar is dat je dit enigszins verontrustend vindt. Ja, ik ben duidelijk weer in Nederland.


Thuisland kamergenoten: USA, Michigan (from that Sufjan Stevens album you know), Canada (Swine Flu isn’t so bad, you know, I had it last week), en weer Duitsland
Band van het weekend: Sunset Rubdown (eindelijk het album gevonden)
Mondkapjes teller: 6

Dag 3: Dinosaur Pile-Up

Drie keer is scheepsrecht, en dat blijkt deze keer ook het geval met de beste venue en de beste bands van de week. Dinosaur Pile-Up maakt zijn opwachting in Monto Water Rats, wat een gezellige bar met een heerlijke hangbank blijkt te zijn, die gelukkig nog helemaal vrij is wanneer ik weer ruim een uur voor de daadwerkelijk aanvangstijd aankom bij de venue. In tegenstelling tot de show van gisteren is dit een ‘over 21’ gig wat betekent dat ik vandaag een van de jongste aanwezigen ben, wat een welkome afwisseling is.

Telegraphs mogen de avond openen voor een al volle zaal. De band heeft al een debuutalbum (We Were Ghosts) uit en weet dus hoe ze een publiek moeten vermaken. Gezien de zaal maar klein is, en er dus ook maar een paar enkele boxen staan, laat ik mijn oordoppen maar in mijn tas zitten. In zo’n kleine zaal zullen die vast niet nodig zijn. Well think again. Telegraphs weten zo’n muur van geluid te creëren dat zelfs Fuck Buttons er jaloers op zouden zijn. Ze spelen straightforward punkrock, maar gaan er allemaal helemaal voor waardoor ze live in ieder geval een bezienswaardigheid zijn. Een handjevol fans vooraan dat speciaal voor de band is meegereisd uit Brighton weet samen met de band voor een goede sfeer te zorgen tijdens de twintig minuten waarin de band laat horen wat ze kunnen.

De band van de avond is echter Dinosaur Pile-Up. Matt Bigland, de man waar de hele band om draait, verschijnt als eerste op het podium, vooral om zijn gitaar te stemmen, iets dat ook gedurende het optreden één van zijn favoriete bezigheden blijkt te zijn. Aan het begin van het optreden maakt hij ook meteen duidelijk dat hij de belangrijkste persoon uit de band is wanneer bassist Tom hem vraagt of hij nog een setlist heeft, en Matt hem onceremonieel meedeelt ‘that he needs to back off’. Wanneer het optreden even later daadwerkelijk onderweg is, verbetert het humeur van Matt echter aanzienlijk en blijkt het een heel vriendelijke jongen te zijn. Hij is zelfs bereid om na ieder nummer de actuele tijd door te geven die hij kan zien op de knipperende klok die naast hem hangt zodat iedereen weet dat hij precies 32 minuten op het podium staat.

De set bestaat vooral uit nummers die al enige tijd over het internet circuleren, zoals het kleine hitje ‘Love Is A Boat And We’re Sinking’, dat zoals Matt al aangeeft ook meteen het oudste nummer is dat ze zullen spelen. Nieuw werk komt echter ook aan bod, in de vorm van een nummer dat als ik goed heb verstaan (mijn gehoor liet iets te wensen over na het voorprogramma) ‘Underground’ heet. Het is een lo-fi gitaargeörienteerd indie nummer in de lijn van ‘Love Is A Boat’ en zal te horen zijn op de EP die het trio op 17 augustus (of 13 augustus, once again my hearing slightly failed me) uit zal brengen.

De korte set wordt door de bassist traditioneel afgesloten door zijn gitaar richting drumstel te gooien terwijl Matt zijn gitaar nauwkeurig op zijn monitor positioneert zodat geen enkele snaar de neiging heeft ontstemt te raken. Helaas voor de drummer en de bassist wil het publiek meer horen, en zijn deze genoodzaakt de bas zo uit het drumstel te verwijderen dat beide instrumenten nog werken. Voor de bas wordt die hoop echter snel opgegeven en wordt een vervangingsexemplaar tevoorschijn getoverd van achter de coulissen. Matt geeft nog even de tijd aan, en dat ze niet hadden verwacht nog een toegift te moeten spelen. Gekozen wordt voor een exclusieve première van een tweede nummer van de deze maand uit te komen EP, waarvan de titel me op het woord ‘Breeze’ na compleet ontgaan is. Net als het eerdere nummer is ook dit weer een nummer met een catchy melodie waardoor de nieuwsgierigheid naar de EP bij mij in ieder geval nog verder toeneemt.


Thuisland kamergenoten: Duitsland (zelfde als gisteren)
Band van de dag: Dinosaur Pile-Up
Mondkapjes teller: nog steeds 1

Dag 2: Dronken piraten & You Love Her Coz She’s Dead

Na een dag de toerist te hebben uitgehangen (één dag mag dat), is het ’s avonds voor de eerste keer op naar Camden waar You Love Her Coz She’s Dead die avond de Barfly zal proberen te vullen. Proberen, want een paar honderd meter verder speelt Simian Mobile Disco gratis in the Roundhouse in het kader van het iTunes festival. Enig probleem met gratis binnenkomen is dat je daarvoor in de rij moet staan vanaf ongeveer drie uur ’s middags, iets waar velen schijnbaar wel zin en tijd voor hadden gezien de rij die al ongeveer bij het Tubestation begint.

Net als een dag eerder betekent ook deze avond ‘doors open at 7pm’ dat de deuren pas om kwart over acht open gaan, waardoor ik, een Duits meisje met haar moeder en een stel dronken piraten de ruimte moeten delen tijdens het uur waarin we moeten wachten. En dat hele uur lijkt het alsof wij de enigen zijn die niet aansluiten in de rij voor Simian Mobile Disco (of in het geval van de piraten: te dronken zijn om de rij te kunnen vinden zelfs na enkele pogingen, hoewel de rij vanuit het raam te zien is).

Verrassend genoeg weten de piraten uiteindelijk wel de weg naar de zaal boven te vinden, net als het voornamelijk 14-jarige publiek dat op het laatste moment nog op komt dagen. Iedereen die al wel aan groeispurt is toegekomen staat of achter de bar, of hoort bij één van de bands die optreden (of is piraat). Voordeel is wel dat ik daardoor niet zo opval met mijn cola.

De eerste naam voor vanavond is Casiokid, het enkelvoud, niet het meervoud dat een week eerder nog te bewonderen was op de Affaire. Casiokid is echter niet alleen, hij heeft een drummer meegenomen die de beats verzorgt om de muziek die uit de synth komt te vergezellen. Erg memorabel is het optreden niet. Aan het begin van ieder nummer drukt de zanger op een knopje waarna de muziek begint waar hij simpelweg over heen schreeuwt of af en toe zingt. Soms wordt er nog wat aan knopjes gedraaid, maar meer om interessant te doen dan om echt iets aan het geluid te veranderen. Gelukkig voor de band bestaat het publiek uit kinderen die met iedere beat tevreden zijn.

Wanneer je echter denkt dat het niet veel erger kan worden komt I Haunt Wizards het podium op. Nog voor er enig geluid geproduceerd is, is de band zelfs door het jonge publiek al afgeschreven. In een poging er camp uit te zien, klimt zangeres Helen Kirby vergezeld door twee van haar vriendinnen die vanavond mee mogen doen als achtergrondzangeressen het podium op. De matchende outfits zijn het enige wat deze avond samen gaat, want zingen doen ze alle drie in een andere toonsoort. Eén van de vriendinnen geeft het al snel op en gaat over op karaoke waarbij ze zich maar stort op de ingestudeerde danspasjes, waaronder een wel erg misplaatste Hitlergroet. Om niet al te erg af te gaan lijken de drie dames zich maar dom te houden wat echter het omgekeerde effect heeft. Wanneer er incidenteel niet vals gezongen wordt, is het ook niet veel beter. De band lijkt op de weg naar het grote publiek te zijn gesprongen die Little Boots eerder dit jaar opende, alleen dan op een totaal hersenloze manier die zelfs niet aanslaat bij dronken piraten.

Tijd dan voor een band met wel een goede live-reputatie. In contrast met de eerdere bands van de avond, bespelen zowel Elle als Jay Dead daadwerkelijk een instrument wat al een hele verbetering is ten opzichte van de karaoke waaruit de avond tot nu toe vooral bestond. YLHCSD maakt 8-bit electro die naadloos aansluit bij bands als Crystal Castles en Kap Bambino waarbij Elle Dead onverstaanbare teksten het publiek in schreeuwt terwijl Jay Dead de synths bedient. Vergeleken bij de zangeres van Kap Bambino lijkt ze in het begin een beetje rustig, maar ze blijkt alleen wat tijd nodig te hebben om erin te komen. De tieners in het publiek hebben dat echter niet. Waar ze eerst nog rustig naar het podium stonden te staren onderwijl een enkele dansmove bij de eerdere bands gaan ze bij de eerste geluiden uit de synths los alsof ze nog maar een paar uur te leven te hebben, tot verschrikking van in ieder geval het Duitse meisje naast me dat zich snel veilig aan de bar vestigt. Tieners lijken ook vooral de doelgroep te zijn van de band, want behalve dat het hard gaat is de muziek weinig opvallend wanneer je ook alternatieven als Kap Bambino hebt. Het enige nummer dat uitsteekt boven de brei aan beats is ‘Superheroes’ dat gefeatured werd op de vorige Kitsuné compilatie. Het is leuk voor even, maar na een half uur wil je toch wel wat variatie horen in plaats van alleen geschreeuw en dezelfde synth geluiden in hetzelfde tempo.
(Foto YLHCSD afkomstig van Roarezine

Thuisland kamergenoten: Duitsland
Band van de dag: You Love Her Coz She’s Dead
Mondkapjes teller: 1 (maar Michael Jackson fan)

London Trip dag 1: De reis & White Rabbits

Hoewel vliegen nooit mijn hobby zal worden, is het bij het naar London vliegen toch wel erg aangenaam dat je voor het landen op Heathrow over de stad vliegt. Beter nog wordt het wanneer je dan naast de vrouw zit van de architect van het Olympisch stadion die bijna dagelijks maquettes van de stad ziet en dus vanuit het vliegtuig feilloos alle belangrijke gebouwen kan aanwijzen zodat je in ieder geval alle voetbalstadions al hebt gezien.

En wat een geweldig systeem is dat openbaar vervoer in London! Zodra het je tenminste is gelukt om een kaartje te bemachtigen voor de Underground (het is aan te raden om wanneer je je credit card meeneemt ook de pincode van deze kaart uit je hoofd te kennen en niet alleen de vier cijfers waar deze uit bestaat met 24 verschillende volgordes waarin deze cijfers zich kunnen bevinden).

Eenmaal geïnstalleerd in mijn hostel (want wanneer je twee weken van tevoren je tripje plant is een hotel geen betaalbare optie meer) kan ik meteen op weg naar de eerste venue van de week die gesitueerd is in Hoxton, de kleinste wijk van London. En klein blijkt Hoxton inderdaad te zijn gezien ik het zonder te merken voorbij loop waardoor ik uiteindelijk een half uur later dan gepland arriveer, maar nog steeds ruim een uur voor de eerste band het podium zal betreden gezien ‘start at 7pm’ schijnbaar half negen betekent.

De eerste band van de avond is Stars and Sons afkomstig uit Brighton. Het begint al meteen met een valse start, want alhoewel de zanger/toetsenist denkt dat hoge noten bij zijn stem passen moeten ik en het publiek toch constateren dat dit bepaald niet het geval is. Gelukkig worden de hoge regionen na één behoorlijk vals nummer snel verlaten om voor een paar nummers over te gaan op spoken word, dat ook niet veel beter is. Gelukkig weten ze zich aan het eind van hun korte set nog te redden met twee poppy nummers waarin de zanger opeens wel enige zangkwaliteiten blijkt te bezitten. De nummers vormen de A en B kant van hun net uitgekomen eerste single en herinneren vooral aan Air Traffic.

Na deze toch wat slechte start kan het eigenlijk nog alleen maar beter worden, en het wordt ook meteen een heel stuk beter wanneer Goldheart Assembly de volgende band blijkt te zijn. Dit uit London afkomstige zestal geeft er al meteen blijk van al wat langer mee te gaan dan voorgaande band. De band die eruit ziet alsof ze familie zijn van Kasabian maar klinkt als een popversie van Fleet Foxes voelt zich duidelijk thuis op het podium. In oktober zal hun debuutalbum uitkomen waarvan nu de eerste single ‘So Long St. Christopher’ nu net uit is. Afgaande op de gespeelde set is dit een slecht gekozen single gezien dit één van de weinige langzame nummers is, en zeker het saaiste nummer wat voorbij komt. De kwaliteiten van de band met twee leadzangers komen beter naar voren in een nummer als ‘Oh Really’, al doen de opnames op hun MySpace eigenlijk geen recht aan het live-optreden.

Na behoorlijk wat wachten is het dan eindelijk tijd voor de hoofdact van de avond White Rabbits. Eerder dit jaar brachten de Amerikanen hun tweede album uit, dat niet zo goed werd ontvangen als debuut ‘Fort Nightly’. Dit is ook goed te merken wanneer de set begonnen wordt met een aantal nummers van het jongste album dat op niet al te veel enthousiasme kan rekenen. Daarbij komt dan ook nog dat gitarist Alexander Even, de man die tenminste aan het begin van de set het meest enthousiast lijkt te zijn, meteen de helft van zijn snaren aan gort helpt waardoor zijn gitaarspel ook nog even wegvalt.

Net als Goldhearts Assembly heeft ook White Rabbits twee leadzangers in de gelederen. Waar bij eerdergenoemde de stemmen van de twee zangers elkaar echter prachtig complimenteerden, lijken de stemmen van de zangers van White Rabbits wel erg op elkaar waardoor het hebben van twee zangers niet duidelijk een toegevoegde waarde lijkt te hebben. De eerste helft van de set wordt zo plichtsgetrouw afgewerkt, waarbij het enthousiasme aan beide zijden van het podium te wensen overlaat. Wanneer ‘The Plot’, successingle van het eerste album, dan tegen het einde van de set eindelijk aan bod komt, wordt pas duidelijk waarom deze band überhaupt de hoofdact van de avond is. Opeens komt er vaart in het optreden en komt er beweging in de volle zaal. Inclusief toegift weten de Amerikanen die deze avond hun tour afsluiten net geen uur te vullen, dat toch ietwat teleurstellend is voor een band met al twee albums op de plank. Al is er gezien de eerste helft van de set ook wel wat te zeggen voor het overslaan van het grootste deel van het oeuvre.


Thuisland kamergenoten: Maleisië (de meest ideale kamergenoten ooit, ze zijn zo stil dat je niet eens merkt dat ze er zijn en ze maakten mijn bed voor me op).
Band van de dag: Goldhearts Assembly
Mondkapjes teller: 0