Pictures say more than a thousand words

En zo niet, lees dan maar mijn recensie van Los Campesinos! hieronder, die is namelijk wel 1000 woorden lang.

Een paar foto's van London (1 mislukte die ik toch wel gelukt vond) en van het begin van mijn nieuwe platencollectie.

Los Campesinos! at Relentless Garage

Als ik alleen naar een concert ga, voel ik me meestal toch wat minder op mijn gemak dan wanneer er iemand naast me staat die ik bij ieder nummer wat er vooraf gedraaid wordt lastig kan vallen door al na twee seconden het nummer te raden. Iedereen is met vrienden bij het concert en iemand die alleen staat wordt vaak toch een beetje vreemd aangekeken. Bij The Garage is daar echter totaal geen sprake van. Vooraan het podium staat een hele verzameling van einzelgangers die het hele zuiden van Engeland (en Nederland) lijken te representeren. Dat mensen massaal zo ver reizen om de band van vanavond te zien (of ze zelfs de hele tour achterna reizen in een enkel geval) wekt natuurlijk hoge verwachtingen. Nu heeft bijna iedereen die er staat ze ook al meerdere keren gezien en weet dus dat die verwachtingen minstens gerechtvaardigd zijn. Het is alleen alweer een tijdje geleden dat LC! in het thuisland optrad. Nu met het derde album, Romance is Boring, op komst is het daarom weer eens tijd om het podium op te gaan.

Maar niet voordat vriend van de band, Sparky Deathcap, eerst heeft mogen optreden. Sparky begint met een verontschuldiging: hij heeft namelijk pig flu, or man flu (But really, that’s just the same, isn’t it feminists?). En met die simpele opmerking is meteen de hele toon voor het korte optreden van Sparky gezet: nummers met een sarcastische ondertoon terwijl hij zichzelf begeleidt op gitaar. En met een beetje hulp van Gareth Campesinos! die de powerpoint presentatie verzorgt. Yup, een powerpoint presentatie. Want het is uiteraard bijna Halloween, en daar wil Sparky ons nog wel iets over mededelen door middel van een powerpoint presentatie. En helaas voor Sparky is die presentatie ook wel zo ongeveer het enige wat een beetje de aandacht bij zijn optreden weet te houden. Zelf staat hij er namelijk een beetje bij als zak aardappelen en lukt het hem niet echt om boven het geroezemoes in de zaal uit te komen. Gelukkig is daar dan nog zijn backing band bestaande uit alle zeven leden van LC! die hem bij de laatste nummers even bijstaan en zorgen dat het grootste deel van het publiek toch even hun aandacht richting podium richt. We zullen het maar wijten aan zijn griepje.

Na Sparky Deathcap is het tijd voor het Schotse viertal Copy Haho, wat qua muziek al een heel stuk meer in de richting van LC! ligt: vrolijke dansbare muziek, helaas alleen zonder de inhoud die LC! dan weer wel heeft. Daardoor blijft het dan ook niet echt hangen, en de stage banter maakt het er ook niet veel beter op. Schijnbaar is de bassist (die nogal graag in het middelpunt van de belangstelling lijkt te staan) deze tour van de slechte grappen, en schijnt hij te denken door hier slechts naar te refereren al een grap te hebben gemaakt. Wanneer het uiteindelijk na verschillende pogingen nog niet lukt om mensen daadwerkelijk aan het lachen te krijgen, springt hij in een wanhoopspoging maar het publiek in om toch zijn benodigde hoeveelheid aandacht te krijgen. Buiten de bassist om probeert de rest van de band gewoon de set af te werken, wat nog redelijk lukt zonder de volledige aandacht van de bassist.

Als Copy Haho het na een half uurtje voor gezien houdt, is het tijd om het podium klaar te maken voor LC!, iets wat nogal wat tijd in beslag neemt gezien de band inmiddels uit wel acht personen bestaat. Toetseniste Alex werd dit jaar vervangen door Kim, de zus van Gareth, en omdat Gareth toch enigszins de neiging heeft het publiek in te springen en alle vrije ruimte op het podium optimaal wil gebruiken, neemt Rob ‘Sparky Deathcap’ Thomas het glockenspiel voor zijn rekening. Ondanks dat iedereen in de zaal voor LC! is gekomen en het uitverkocht is, is er ook vooraan toch meer dan voldoende ruimte voor iedereen. Gareth zelf geeft het ook al aan tijdens het optreden: Relentless Garage is echt een fantastische venue. Het is deze zomer pas geopenend en ziet er mede daarom dan ook geweldig uit. Niet dat een nieuwe venue automatisch betekend dat een venue ook goed is (mag ik hier even verwijzen naar Watt, Rotterdam?) , maar the Garage is één van de beste zalen die ik tot nu gezien heb.

Maar het gaat uiteindelijk niet om de zaal, maar om de band die in die zaal staat. LC! kiest ervoor om met een rustiger nummer te beginnen, wat niet zo’n goede keuze lijkt gezien het nu wel even duurt voor iedereen echt los komt. Niet dat dat heel lang op zich laat wachten want zodra er een nummer van het eerste album voorbij komt staat de hele zaal op zijn kop. Gareth houdt zich ook zeker aan de belofte dat hij, nu Sparky over het glockenspiel gaat, nog actiever over het podium en de eerste rijen voor het podium stuift. Al na twee nummers staat hij bezweet het haar uit zijn gezicht te wrijven terwijl de andere zeven nog fris op het podium staan (If I seem tired, than that’s because I played the first half for Arsenal). De set wisselt af tussen nummers van het eerste album, Hold On Now, Youngster… en de ‘record’ We Are Beautiful, We Are Doomed, die allemaal met een gelijk enthousiasme worden begroet. Ook komen er enkele nummers van het nog uit te komen nieuwe album voorbij.

De band lijkt zeker gegroeid te zijn sinds het uitkomen van WABWAD: waar het eerst nog “Oh, we kid ourselves there’s future in the fucking, but there is no fucking future,” was, is het nu “The sea is a good place to think about the future”. Toch nog een toekomst voor de band dus, al lijkt romantiek wel te zijn opgegeven gezien de album titel Romance is Boring waar het op het vorige album nog was: “The only way to vaguely get along in love is to love the other slightly less than you get in return. I keep feeling like I’m being undercut.” Ook instrumentaal is er ruimte voor nieuwe dingen als een slide guitar en de dwarsfluit die Kim Campesinos! met zich meebracht. De samenzang lijkt ook te zijn uitgebreid op de nieuwe nummers, vooral door Ellen en Kim. Het meest in het oog springende nieuwe nummer is echter ‘The sea is a good place to think about the future’. Alle vrolijkheid die zo kenmerkend was voor LC! wordt hier achterwege gelaten en waar het nummer an sich al goed was, werkt het live nog vele malen beter. Gareth staat zichtbaar emotioneel op het podium en schreeuwt de teksten letterlijk de zaal in die het bijna nog rauwer terug schreeuwt.

Hoogtepunt van de avond blijven echter nog steeds ‘You! Me! Dancing!’ (wat na één toon al direct met een enthousiasme wordt onthaald alsof Engeland net wereldkampioen voetbal is geworden) en vaste afsluiter ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ van het eerste album. Waar het bij eerdere nummers al een chaos was, is die hier compleet. Zowel op het podium als in de zaal, en bij de security die ook niet schijnt te weten wat ze overkomt. It's all flaming limbs at the front line.Ondanks de chaos blijven de jongens en meisjes van LC! toch zo ongeveer de meest aardige band die er op deze wereld rondloopt. Het publiek wordt uitgebreid en oprecht bedankt voor het komen, naast iedereen die ook maar iets met de band te maken heeft. En na afloop neemt iedereen ook ruim de tijd om een praatje te maken met alle aanwezigen en de nodige persoonlijke bedankjes uit te reiken (tweede keer in een maand tijd dat een band me persoonlijk bedankt voor het aanwezig zijn, I’m feeling ever so slightly self-conscious here).

Apartment Story - Part 2

Kamercrisis bezweerd: ik heb een kamer! Tussen Camden en Kentish Town, dus qua lokatie zeer ideaal, ook gezien de bus naar UCl letterlijk voor de deur stopt. Nadeel is alleen dat het eigenlijk net iets boven mijn budget ligt met 500 pond per maand (heerlijk, ik ben in Engeland en er zit geen pond teken op mijn toetsenbord!), maar ik ben al blij dat ik vrijdag niet op straat hoef te slapen. En de kamer is nog eens heel groot en met balkon (al is het mini, maar het is een balkon. Dat is natuurlijk essentieel in een regenachtig land als Engeland.

Zo, nu kan ik vanavond met een gerust hart naar Los Campesinos!

Apartment Story - Part I

Oké, een eerste berichtje vanuit London. Ben nog steeds dakloos (op m'n hotel na dan), maar ik heb inmiddels al aardig wat kamers gezien, en bij 2 denk ik wel kans te maken op de kamer. Vooral bij eentje gezien ik daar samen met een anders meisje bijna 2 uur heb gezeten tot het punt dat degenen die moesten gaan kiezen zo ongeveer alle andere mensen die waren gekomen van hun lijstje begonnen af te strepen. Gisteravond hadden ze daar de 2e kijkavond, dus ik hoop dat ik vandaag daarover iets te horen krijg. Andere kamer was letterlijk down the road van het Arsenal stadium, dat in een verrassend mooie buurt ligt.

Het is hier trouwens verschrikkelijk warm voor de tijd van het jaar: gisteren was het zelfs 21 graden. Iedereen loopt hier rond in t-shirts en korte broeken dus ik op het moment heel blij met mijn vol-met-truien-gepropte koffer.

Vandaag alweer 3 kamers op het programma staan, dus ik hoop dat het vandaag wat wordt! Ik kan nog 2 nachten in m'n hotel blijven dus ik hoop dat er wat bij zit. En anders hier the National om iedereen wat gerust te stellen :) :

So worry not
All things are well
We’ll be alright
We have our looks and perfume

We Have Blog

Ja, de titel is schaamteloos gejat van 'We Have Band' (als je denkt: wie? Zie dan de clip onder het bericht), maar doe zelf maar eens een poging een redelijk originele titel voor een blog te bedenken die toch nog kort genoeg is om niet meteen weer te vergeten.
 
Waarom deze blog? Omdat ik van november 2009 tot mei/juni 2010 naar London verhuis, en dan een blog wil gaan bijhouden, vooral omdat ik mezelf ken en te lui ben om iedereen persoonlijk via de mail op de hoogte te houden van mijn bezigheden. En een blog omdat ik niet aan Hyves en zo doe (ja ik heb een pagina, maar daar houdt het ook mee op). Dus naast de Facebooks en waarbenjij.nu's weer iets nieuws (oh joy!). En variatie en het uitproberen van nieuwe dingen is natuurlijk iets goeds. Tenzij dit een tot tijdmachine omgebouwde DeLorean betreft uiteraard.
Wat ga ik in London doen? Stage lopen voor m'n studie. Mits ik uiteraard tijd over houd naast het bezoeken van alle concerten die ik nu kan zien :).
Ga je dan ook daadwerkelijk iets posten op deze blog? Waarschijnlijk wel. In ieder geval de recensies die ik schrijf. Ik heb er al een heel aantal opgegooid zodat ik een soort van archief heb voor het geval mijn computer er nog eens mee ophoudt. Verder ga ik proberen iedere week een soort van kort overzichtje van de week te schrijven. Ik heb het zelf niet zo op met van die ellenlange verhalen op reisblogs, dus dat zal het in ieder geval niet worden. Mocht je de muziekberichten die mijn blog nu vooral overheersen niet willen lezen dan kun je hier klikken om alle enigzins reis/stage gerelateerde dingen meteen bij elkaar te hebben.
De recensies schrijf ik trouwens niet speciaal voor mijn blog (gezien er hier toch niemand in geïnteresseerd zal zijn) maar voor IKRS. Mocht je je ergeren aan mijn spelfouten, dan kun je daar nog altijd de ge-editte versie bekijken. En natuurlijk ook andere recensies and other music related stuff.


En nog even wat uitleg voor mensen die nog nooit een blog gezien hebben (hoi mam!): je kunt reageren op berichtjes door op de titel van een bericht te klikken (de groene letters onder de datum). Dan kan je onder mijn bericht je eigen berichtje typen.


We Have Band - You Came Out (Official Music Video) from We Have Band on Vimeo.

Door decoration

Nog twee weken en dan vertrek ik naar London, en dus is het opruimen al voorzichtig een beetje begonnen. Eén van de dingen waar ik een beetje tegenop kijk is het leeghalen van mijn deur die ik behangen heb met concertkaartjes en andere zooi. Op mijn vorige kamer had ik bijna een hele muur vol toen ik verhuisde, en nu is het me weer net niet gelukt om de hele deur vol te krijgen (zie het resultaat hiernaast). In London zal ik dus weer met een nieuwe verzameling moeten gaan beginnen (onderaan hangt al een mooi begin van deze collectie). Tot dat ergens op gaat lijken kan ik dus nog even doen met een foto van m'n deur. Want wat moet je anders doen met deur?

Times Higher Education

Ieder jaar maakt de Times een leuk lijstje met de beste 200 universiteiten ter wereld. Praktisch iedere Nederlandse Universiteit komt er in voor, behalve de RU uiteraard. Maar nu ga ik over 2,5 week dus richting London, en kijk eens waar mijn 'nieuwe' universiteit terecht is gekomen! Niet dat ik daarvoor naar London ga, al wilde ik toen Gilmore Girls nog hip was wel naar Yale, maar dat zal meer met die serie te maken gehad hebben dan Yale daadwerkelijk (en één blik op het collegeld daar hielp me toen ook uit die droom. Maar goed, nu ga ik dus voor één plekje lager.

Clip van de dag 8 oktober

‘Die Slow’ van Health! Deze vrijdag zijn ze samen met Fuck Buttons en Pictureplane in de Melkweg te vinden. Eerder dit jaar stonden ze al in Paradiso en ook in de Merleyn in Nijmegen, die voor de verandering eens goed gevuld was bij een concert. Al heeft dat misschien ook gelegen aan de double bill van die avond waar ook Pivot speelde. ‘Die Slow’ kwam die avond in ieder geval ook al langs, naast vooral werk van het eerste album. Die avond was ook het moment dat ik besloot niet meer zonder oordoppen naar concerten te gaan waarbij het woord ‘noise’ in de omschrijving staat. De show zelf was behalve oorverdovend ook overweldigend, alleen al door het aantal effectenpedalen aanwezig op het podium dat per persoon meer was dan de gehele inhoud van de muziekwinkel bij mijn ouders in de straat (wat eigenlijk meer zegt over die specifieke muziekwinkel dan Health). Dat en de matchende poncho’s van de mannen uit LA. Yup, poncho’s. Matchende poncho’s.

Clip van de dag 13 oktober 2009

‘Lovers’ Carvings’ van Bibio! Met beelden van de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, omdat Bibio zelf nog niet is toegekomen aan het maken van een clip voor één van de nummers van zijn dit jaar uitgekomen album Ambivalence Avenue. Dat hij daar nog niet aan is toegekomen zal vast te maken hebben met zijn drukke tourschema dat hem de komende weken ondere andere ook naar ons land zal brengen. Zo zal hij te vinden zijn op het Amsterdam Dance Event waar hij een DJ set zal verzorgen, en een maand later zal hij op Le Guess Who? ook zijn eigen muziek ten gehore brengen. Stephen Wilkinson, de man achter Bibio, bracht al heel wat albums uit voor hij met Ambivalence Avenue dit jaar wat meer aandacht wist te vergaren. En gezien zijn label Warp jarig is, is hij dit jaar ook nog te vinden op de Warp20 compilatie met een cover van het nummer ‘Kaini Industries’ van Boards of Canada.

Clip van de dag 12 oktober

‘All For the Best’ van Thom Yorke! Of eigenlijk van Mark Mulcahy, performed by Thom Yorke. En zijn kleine broertje Andy Yorke. Jeetje, je zou Thom Yorke maar als grote broer hebben en dan zelf ook proberen je muziek aan de man te krijgen… Maar goed, deze track is dus in ieder geval een familieproduct, misschien dat er nog meer volgen. Al heeft Thom Yorke het de laatste misschien iets te druk met het bezighouden van de blogosphere met het nieuws dat Radiohead geen albums meer wil uitbrengen, het daarna meteen uitbrengen van een EP, het plotseling uitbrengen van wat solowerk en het aankondigen van zijn nieuwe band waarvoor hij Flea van the Red Hot Chili Peppers heeft gerecruteerd. En daarnaast wordt Kid A dan ook nog eens door Pitchfork verkozen tot beste album van de ‘00s, naast OK Computer dat al was verkozen tot beste album van de ‘90s. Oh ja, en dan had je die vete nog met Lily Allen. Maar wie, behalve Thom Yorke schijnbaar, neemt haar nu nog serieus?

Clip van de dag 10 oktober 2009

‘Going to a Town’ van Rufus Wainwright live bij Jonathan Ross! Ter herinnering aan tijden toen je nog uit kon kijken naar de optredens bij Jonathan Ross (en ook een beetje omdat de originele clip van Universal is en die schijnbaar hun muziek liever niet gratis gepromoot zien worden). Want laten we eerlijk zijn, met acts als Mika en Shakira in de afgelopen weken is het niet bepaald meer het hoogtepunt van de vrijdagavond. Het nummer is afkomstig van het alweer ruim twee jaar geleden uitgebrachte album Release the Stars, al zal het in live-versie ook terug te vinden zijn op het deze maand nog uitkomende Milwaukee at Last!!! Wat technisch gezien al het tweede live-album van de man is, maar gezien het eerste de opname van zijn versie van een Judy Garland concert was, zou je het ook niet geheel onterecht zijn eerste echte live-debuutalbum kunnen noemen. Helaas betekenen live-albums meestal ook dat het nog wel even duurt voor er weer een ‘normaal’ album te verwachten is.

Clip van de dag 14 oktober

‘Wake Up’ van Arcade Fire! Met op YouTube de opbeurende boodschap “If you don’t cry watching this, you’re dead inside.” Weten we dat ook weer. De beeldkwaliteit is niet heel geweldig, maar op deze manier ziet David Bowie er waarschijnlijk heel wat jonger uit dan hij in werkelijkheid is. David Bowie? Yup, want alsof Arcade Fire zelf al niet genoeg leden heeft speelt meneer Bowie ook even mee. En misschien maakt dat de clip ook weer iets interessanter voor de mensen die het niet zo op hebben met Arcade Fire. Want hoewel het album Funeral, waar dit nummer ook van afkomstig is, op de tweede plek eindigde in de top 200 van beste album van de ‘00s van Pitchfork schijnen die mensen toch te bestaan. En mag ik hierbij ook nog even vernoemen dat Pitchfork met die lijst zelf al bewijst dat het nog te vroeg is om een dergelijke lijst te maken? Ik bedoel maar, slechts vier van de twintig albums uit de top twintig komen uit de tweede helft van dit decennium, wat dus schijnbaar betekent dat er of de laatste paar jaren geen goede albums meer zijn gemaakt, of dat je minstens vijf jaar nodig hebt om een goed album echt te waarderen. Nieuwe waardering is er in ieder geval wel voor dit nummer, gezien het wordt gebruikt in de nog uit te komen film Where The Wild Things Are, waarvan Karen O de rest van de soundtrack verzorgt.

Clip van de dag 9 oktober

‘The Laurels of Erotomania’ van Cold Cave! Live gefilmd door iemand met een niet al te vaste hand, maar de band heeft zelf nog geen clips uitgebracht en de geluidskwaliteit is goed, en dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait, niet? Dit jaar bracht het viertal uit Philadephia (niet al het goede komt uit New York) hun debuut album Love Comes Close uit. Dat gebeurde al in de eerste helft van dit jaar, al duurde het even voor het ook daadwerkelijk zijn weg naar de blogs leek te vinden. Nu dat wel is gebeurd, komen ze ook meteen richting Europa, al houden ze het voorlopig nog even op Engeland. En om die oversteek te vieren hebben ze ook nog eens besloten hun album opnieuw uit te brengen, wat een weelde! Een liveverslag van een van de optredens in Engeland, in London om precies te zijn, kunt u ook nog verwachten begin november. Mits ik in een week tijd beter onderdak kan vinden dan de kartonnen doos die voorlopig mijn beste vooruitzicht op onderdak in die stad lijkt te zijn.

Clips van de dag februari 2010

‘Oh Really’ van Goldheart Assembly live op Glastonbury 2009! Toen ik vorige zomer een weekje in London was kwam ik deze London-based band toevallig tegen in het voorprogramma van Wild Rabbits, en nu hebben ze eindelijk een datum aangekondigd voor hun debuutalbum waar dit nummer ook op zal featuren. Op 29 maart zal ‘Wolves and Thieves’ uit komen en dat zal gevierd worden met een optreden in het Instute of Contempory Arts. Heerlijk toch dat je in London gewoon in een museum naar een gig kunt? Al legt het misschien wel lichtelijk druk op de band om voor ook maar één iemand het album daadwerkelijk gehoord heeft, het meteen tot een soort van kunst exhibitie te verheffen. Dat Steve Lamacq je helemaal geweldig vindt wil ook niet meer zoveel zeggen sinds hij (minstens) iedere week weer een nieuwe band schijnt te ontdekken die het helemaal gaat maken. But hey, every once in a while he must be right, right?

‘Disconnected’ van Shy Child! Okay, de clip is niet heel geweldig, maar u heeft toch geen tijd om er naar te kijken wanneer u door de kamer danst. Volgende maand zal het tweede album van de band uit New York (where else?) uit komen, Liquid Love genaamd. En voor degenen die het eerste album Noise Won’t Stop niethelemaal zagen zitten: wees gerust, dit album wordt totaal anders, en van wat ik tot nu toe gehoord heb ook een stuk beter. Noise Won’t Stop klinkt zoals de titel belooft, wat soms een lichtelijk chaotische uitwerking heeft, waar het nieuwe album heerlijk dansbaar en disco aandoet. Zanger Pete Cafarella (waarom heeft minstens de helft van alle New Yorkse zangers een Italiaans aandoende naam?) heeft zijn keytar aan de wilgen gehangen en deze ingeruild voor twee full-sized synthesizers en er zijn twee extra bandleden aangetrokken om hem en drummer/zanger Nate Smith live bij te staan. En met die extra synths/vocals en een basgitaar erbij klinkt het geheel toch wel zeer aanlokkelijk. Laat dat album maar komen! En mag ik hierbij Nate Smith nomineren voor ‘tallest drummer alive’?

‘Swim’ van Surfer Blood! Klinkt lekker gevaarlijk die naam, ‘Surfer Blood’. En de album cover van hun debuut album Astro Coast, een arty Jaws close-up, doet de naam ook zeker eer aan. Maar wacht maar tot u de heren zelf op een podium ziet staan. U zult zich wel drie keer moeten bedenken: is dit Surfer Blood? En pas op het moment dat ze daadwerkelijk beginnen te spelen zult u kunnen beamen dat u daadwerkelijk met de vier heren van Surfer Blood te maken heeft. Hoe gevaarlijk de naam ook klinkt, de heren zien er meer uit als een all American High School Maths Team (mijn voorstel voor een nieuwe bandnaam is dan ook ‘Syracuse High Advanced Maths Society’, of ‘SHAMS’ gezien dat erg goed bij hun van Joy Division gejatte band-shirts past). Voorlopig staan er nog geen data in Nederland op het programma, maar gezien ze al enige Europese zomerfestivals op hun agenda hebben staan zal dat niet al te lang meer op zich laten wachten. En ondertussen kunt zich vermaken met het boven gemiddelde debuutalbum dat vorige maand het daglicht zag.

‘Swim’ van Oh No Ono! Hadden we gisteren niet ook al een nummer met deze titel? Yup, zelfde titel , maar een compleet ander nummer. En een compleet andere clip, and slightly disturbing I might add. Maar zo blijft de clip in ieder geval wel hangen, en dat is toch het hele punt van een clip nietwaar? Oh No Ono zijn landgenoten van Mew, en kwamen afgelopen jaar met het album Eggs dat misschien lichtelijk werd overschaduwd door No More Stories… (alleen al in album-titel lengte) van eerder genoemde band. Misschien dat ze daarom nu ook hun album opnieuw uitbrengen en met een Europese tour komen die hen begin maart ook richting Nederland zal brengen. Met de titel van het album probeert de band overigens te verwijzen naar paaseieren, en dan vooral de soms nodeloos lange zoektocht daarnaar. Zo ook de album cover, waar tussen alle eieren gezocht kan worden naar de band naam. En daarom ook slechts Eggs, Easter Eggs had het te makkelijk gemaakt, en waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Zonder de nodige queestes zou niemand zijn dagen doorkomen.

‘Walk in the Park van Beach House! Beach House, op het moment kan ik gewoon geen genoeg van ze krijgen. En dan vooral het nieuwe album, Teen Dream. Heerlijk! Ik had natuurlijk hier voor ‘Norway’ kunnen gaan, maar gezien ik ervan uit ga dat u dat nummer inmiddels al wel een paar keer voorbij hebt horen komen, ga ik voor the next best song on the album. En gelukkig heeft Pitchfork de band van Victoria Legrand en Alex Scally zover gekregen om dat ook even live te brengen. Mocht u meer willen horen (en wie wil dat nu niet met die geweldige stem van Victoria?), dan verwijs ik graag naar eerdere genoemde website waar nog drie andere nummers te vinden zijn, die ook ten zeerste aan te bevelen zijn. Maar beter kunt u gewoon het album kopen, of een kaartje voor het optreden dat ze binnenkort in Paradiso zullen geven. Hoewel dat moeilijk zal worden gezien dat inmiddels al uitverkocht is. Gelukkig komen ze in juni weer terug richting Europa, dus ik vermoed dat die nieuwe datum snel aangekondigd zal gaan worden. En twijfel dan niet, wilt u? Deze band wilt u dit jaar echt niet gemist hebben.

‘Sitting’ van M83 live @ Pitchfork Festival 2009! Volgens mij heb ik hier al eens eerder een clip van M83 aangehaald, maar deze kon ik toch niet aan me voorbij laten gaan (al is hij inmiddels al wel een paar maanden aan me voorbij gegaan, maar zoals een boomerang is hij toch weer terug gekomen). En oi, zomerfestivals, wat lijken die nu alweer ver weg. Ik weet niet hoe het weer bij u is, maar ik heb in ieder nog slechts een vage herinnering aan hoe het weer uit deze clip ook alweer aanvoelt. Wat is de gloeiende gele bol in de hemel toch? Niet dat ik zou willen ruilen, voor alle gigs die ik hier in London kan bezoeken laat me graag twee maals daags totaal doorweekt regenen (al zou een nieuwe paraplu kopen ook een goed doordachte oplossing voor dit probleem zijn). Maar goed, on topic. ‘Sitting’ komt van het allereerste M83 album, dat de inspiratievolle titel M83 draagt. Het is echter iets creatiever dan die titel misschien doet vermoeden, neem maar eens kijkje naar de tracklist. De titel zelf klinkt dan meteen ook iets zinniger, al is het natuurlijk wel ironisch dat een nummer dat zo dansbaar is ‘Sitting’  heet.