Ze waren dit jaar één van de absolute hoogtepunten op Lowlands. De hele Grolsch-tent stond tijdens afsluiter ‘One Day Like This’ uit volle borst mee te zingen en te zwaaien met de vele uitgedeelde vlaggetjes. Behalve dit succes wist Elbow even later ook nog eens de befaamde Mercury Prize binnen te slepen met hun vierde album ‘The Seldom Seen Kid’. Reden te meer dus voor een uitgebreide tour door Nederland, die ze gisteravond in een uitverkocht Tivoli deed belanden.De eerste persoon die deze avond het podium betreed is Guy Garvey zelf. Garvey, de zanger van Elbow, neemt de gelegenheid om het voorprogramma zelf aan te kondigen. Jesca Hoop verdient namelijk de aandacht van het publiek en dat wil hij even duidelijk maken. Jesca zelf blijkt er even later niet zoveel aan te toornen dat het publiek toch door haar hele optreden heen praat: wie wil luisteren, luistert toch wel. De singer-songwriter uit Californië begint alleen op het podium, zichzelf begeleidend op haar gitaar. Later wordt ze voor één nummer vocaal bijgestaan door door Guy Garvey zelf, wat ze zelf een hele prestatie vinden omdat ze het deze keer zonder giechelen weten te volbrengen. Het is wel duidelijk waarom ze één van de favoriete songwriters van de band is, maar het is wel echt muziek waar je voor in de stemming moet zijn. De rustige folk-georiënteerde nummers weten nou niet echt het publiek warm te stomen voor een band als Elbow, het wordt meer in slaap gesust (ware het niet dat het merendeel van het publiek het luisteren na het eerste nummer al op had gegeven).
Ondanks dat Elbow dit jaar pas echt lijkt door te breken bij het grote publiek, is de band al 18 (!) jaar bij elkaar, en dat is te merken. Er staat echt een hechte vriendengroep op het podium, en dat stralen ze, en dan vooral Guy Garvey, ook uit. Als hij dan ook een nummer aankondigt dat over het huwelijk gaat, draagt hij het op aan zijn ‘vrouw’, waarbij hij naar de bandleden om hem heen gebaard.
Ook al is de zaal tot de nok toe gevuld, je hebt het gevoel dat je er echt bij hoort en dat je iets speciaals mag aanschouwen. Guy Garvey neemt de tijd voor het publiek en wil bij bijna ieder nummer wel iets vertellen, of het nu over het nummer gaat of niet. Zo komen we er onder andere achter dat de drummer zijn rug en hand heeft geblesseerd. En wel op een heel rock ’n roll manier: respectievelijk bij het over een tafel leunen om een afstandsbediening te pakken en door een lekkende fles met warm water. Iedereen ziet hier de humor wel van in, inclusief Guy zelf. Het blijkt dan ook erg moeilijk om het volgende nummer ‘Newborn’ in te zetten (een serieus nummer dat over de dood gaat vertelt hij nog even) zonder in de lach te schieten. Met de hulp van het publiek lukt het uiteindelijk gelukkig wel.
Behalve met het vertellen van mooie verhaaltjes weet meneer Garvey het publiek ook te vermaken door te doen waarvoor iedereen is gekomen: zingen. Hij gaat er zelf helemaal in op, en brengt de nummers vaak heen en weer wiegend met gesloten ogen. Vooral nummers van het laatste album komen voorbij, maar aan oudere nummers is gelukkig ook geen gebrek. ‘Leaders of the Free World’ bijvoorbeeld, waarvan Guy Garvey aangeeft dat ze het waarschijnlijk na januari, wanneer Obama beëdigd wordt, niet meer kunnen spelen. Het is dus maar te hopen dat Obama de verwachtingen niet waarmaakt, en ze het wel gewoon kunnen blijven spelen.
De geweldige sfeer wordt nog eens onderstreept tijdens het nummer ‘Weather to Fly’. “Are we having the time of our lives?” zingt Guy Garvey waarna het publiek (na de uitleg dat dit een vraag is) volmondig toestemt. De afsluiter, en het hoogtepunt van de avond is uiteraard ‘One Day Like This’. Een enkel vlaggetje blijkt Lowlands te hebben overleefd, maar ook zonder blijft het een magisch nummer. Voordat ze echter dit nummer spelen, maakt Garvey even duidelijk dat ze wel van plan zijn een toegift te spelen. Maar alleen op één voorwaarde: het publiek moet een liedje zingen voor de band. Na enige discussie (geen religieuze of sport gerelateerde nummers ) wordt voor ‘By the Rivers of Babylon’ gekozen. En ongelooflijk als het misschien lijkt: het lukt ook nog. Even nadat Elbow het podium heeft verlaten klinkt het nummer door de zaal.
Op Lowlands was Elbow voor mij al een persoonlijk hoogtepunt. Vanavond in Tivoli gaan ze echter makkelijk over dat optreden heen. De intiemere setting zorgt voor een unieke sfeer en als hij de kans had, zou Guy Garvey iedereen persoonlijk willen bedanken voor het komen opdagen. De tekst van ‘One Day Like This’ lijkt dan ook de beste beschrijving van de avond: “One day like this a year’d see me right”.
