Blood Red Shoes nog lang niet klaar met Nederland!

Als er één band is die het afgelopen jaar veel te zien is geweest in Nederland is het wel Blood Red Shoes. Behalve festivals als London Calling, Pinkpop en Lowlands stonden ze ook al in menig poppodium. Van overkill is echter geen sprake, zeker getuige de uitverkochte zaal. Blood Red Shoes is gewoon zo'n band die je een keer live gezien moet hebben, en dus staat er weer een zaal gespannen op ze te wachten.

Het voorprogramma van de avond is het Britse Xcerts. Het trio zet een energiek optreden neer, maar krijgt met hun mix van emo en britpop het publiek niet echt mee: een lot dat wel meer voorprogramma's ondergaan hebben. De zanger doet erg sympathiek aan: hij bedankt het publiek keer op keer dat ze nu al zijn gekomen en lijkt het erg naar zijn zin te hebben. Het is dan ook de eerste keer dat ze op het vasteland van Europa spelen, en dat maakt schijnbaar een grote indruk op de heren. Indruk op het publiek maken ze met hun laatste nummer. Steven, de drummende helft van Blood Red Shoes, komt namelijk het podium opgelopen om hierbij een stukje mee te drummen. Het zorgt voor een vlammend einde van de korte set, dat Steven net even iets te lang rekt: hij stopt te laat met drummen, tot vermaak van de leden van Xcerts.

Het overgrote merendeel van de zaal heeft Blood Red Shoes dit jaar al gezien, de meeste waarschijnlijk zelfs meerdere keren. Aan Blood Red Shoes dus om de show toch spannend te houden en te zorgen dat iedereen een volgende keer weer terug komt. Om het interessant te houden, spelen ze al drie nieuwe nummers. De nummers zijn weinig vernieuwend en zouden zo op hun debuutalbum 'Box of Secrets' kunnen staan. Het publiek dat vanavond in Tivoli verzameld is lijkt dat niet te kunnen schelen, ze zijn de oude nummers nog lang niet moe en de nieuwe nummers worden dan ook met gejuich onthaald. Als het nog werkt, waarom zou je er dan iets aan veranderen?

In de huiskamersfeer die wordt opgewekt door twee staande lampen op het podium, wordt een set van 11 nummers afgewerkt. Laura-Mary en Steven hebben er zin in, en het publiek ook. De eerste stagedivers staan dan ook al snel op het podium. Steven wil er meer zien, de security niet, en dus is ook snel weer afgelopen met stagediven. Vooral Steven zoekt het contact met het publiek, al willigt hij een verzoekje om 'Stitch Me Back' niet in. Het duurt iets langer voor Laura-Mary ook een beetje los komt, maar deze keer is al veel vaker een glimlach op haar gezicht te zien dan toen ik ze zag in Doornroosje eerder dit jaar.

Een reden waarom Laura-Mary zich een beetje inhoudt, lijkt een verkoudheid te zijn. Tussen de nummers door loopt ze een beetje te hoesten. Het is echter niet terug te horen in de nummers. Zeker tijdens afsluiter 'ADHD' weet ze het publiek ervan te overtuigen dat er niet mis is met haar stem. 'I can't concentrate on anything at all!' schreeuwt ze de dan kolkende zaal toe, waar stagedivers inmiddels ook weer hun kans grijpen.

Voordat 'ADHD' als tweede encore wordt gespeeld, weet Blood Red Shoes nog te verrassen door een instrumentenwissel: Laura-Mary neemt plaats achter de drums en Steven laat zien dat hij ook gitaar kan spelen. Oké, hij is geen Jack White om het cliché maar meteen uit de kast te halen, maar het klinkt wel goed. En ook heel anders dan de rest van de nummers van het duo.

En dan komt er toch weer een einde aan het optreden van Blood Red Shoes. Zonder veel variatie en vernieuwends in de nummers zelf weten ze toch de aandacht van het publiek erbij te houden en toveren ze iedere zaal om in een kolkende, feestende mensenmassa. Blood Red Shoes is nog lang niet klaar met Nederland!

The Pigeon Detectives op herhaling

Eerder dit jaar stonden ze al in een uitverkochte Melkweg en op Lowlands; vandaag en morgen zijn ze weer in ons land. In Utrecht vindt de start van de Europese tour van de Pigeon Detectives plaats, en je krijgt wat je van ze verwacht: de halve zaal staat op z'n kop en de slipjes en crowdsurfers vliegen door de lucht. De show heeft alleen wel erg veel weg van die in de Melkweg eerder dit jaar.

Het gebeurt niet vaak dat ik uitkijk naar het voorprogramma, maar vandaag is dat toch echt het geval. De band die vanavond mag openen komt namelijk, net zoals ik, uit Nijmegen. Nou ben ik normaal gesproken niet zo van het hele 'Support your local scene' gebeuren, maar over deze band heb ik zoveel positieve dingen gehoord dat ik het niet langer kan uitstellen ze een keer live te zien. De band waar ik het hier over heb is de Staat. Ze kregen het al voor elkaar om zonder een album, laat staan een EP of single, uitgebracht te hebben, het voorprogramma van dEUS in Engeland te mogen verzorgen (schijnbaar door het uitdelen van een button aan Tom Barman op Lowlands). Je hoort dan ook van alle kanten dat deze band wel eens heel groot zou kunnen worden. Na vanavond moet ik zeker beamen dat ze de potentie hebben. De donkere gitaargeoriënteerde rock van de Staat past beter bij dEUS dan bij the Pigeon Detectives, maar frontman Torre Florim weet met een overtuigend optreden toch het publiek voor zich te winnen. Op het laatste nummer van de set 'Wait for Evolution' wordt zelfs gedanst.

Maar daar komt het publiek vanavond niet voor, iedereen wil Pigeon Detectives (om maar eens even een songtitel te misbruiken). Het tweede album van de jongens 'Emergency', dat eerder dit jaar uitkwam, werd niet zo goed ontvangen als hun debuutalbum. Dat, en het feit dat dit jaar al eerder te zien waren in Nederland en nog in de Melkweg zullen spelen, heeft ervoor gezorgd dat ze zaal niet uitverkocht is. Op de voorste rijen is daar echter weinig van te merken: vanaf het eerste nummer gaat het publiek los en komt het niet meer stil te staan voordat zanger Matt Bowman dat ook doet (en dat doet hij niet vaak). Matt maakt er echte show van: het merendeel van de flesjes water belandt over het publiek, en de microfoon ziet alle kanten van het podium. Nu ¡Forward,Russia! gestopt is, is Matt waarschijnlijk kampioen in het microfoon gooien, al weet hij wel een paar keer te missen.

Dit trucje, en de hele stage performance van Matt lijkt jammer genoeg wel een routine te zijn geworden. Alles lijkt een exacte kopie te zijn van wat ze eerder dit jaar in de Melkweg deden, en er blijft weinig ruimte over voor spontaniteit. Gezien het enthousiasme van het publiek werkt dit trucje nu nog, maar hoe lang duurt het voor het echt gaat vervelen?

Nadat er bijna een uur voorbij is gegaan, verklaart zanger Matt dat ze nog nooit zo lang hebben gespeeld. Toegegeven, een setlist van wel 21 nummers is behoorlijk indrukwekkend; het afwerken van die lijst in iets meer dan een uur wat minder. Maar dat is misschien ook wel de kracht van Pigeon Detectives: korte, maar energieke en catchy nummers. Met deze setlist zal iedereen zijn of haar favoriete nummer wel voorbij hebben horen komen. Hoogtepunten blijven de nummers ‘Take Her Back’ en ‘I Found Out’ van het album ‘Wait For Me’, die massaal worden meegezongen en waarop menig crowdsurfer zijn/haar kans waagt.

The Pigeon Detectives doen wat je van ze verwacht: ze maken er een feestje van, de vraag is alleen hoe vaak je ditzelfde feestje kunt herhalen voor de feestvreugde voorbij is.

Franse invasie in Nijmegen

M83 is een naam die je misschien niet veel zegt. Daar zal de komende tijd echter verandering in gaan komen. Behalve met het geweldige album 'Saturdays = Youth', hebben ze zichzelf namelijk ook in de schijnwerpers weten te zetten door het voorprogramma van Kings Of Leon te mogen verzorgen tijdens de komende tour in december. Het zal echter moeilijk zijn geweest om een band te vinden die een groter contrast vormt met Kings Of Leon dan de Franse band die toch voornamelijk electronica/shoegaze muziek maakt. Het zal in deze dan ook vooral de kwaliteit zijn de doorslag heeft gegeven.

De avond wordt geopend door het Belgische Yuko. De 4-koppige band speelt een soort rustige, herfstachtige muziek waar een frisse bries door waait die vanavond nog meer tot leven wordt geroepen door de airco die dankzij de nogal lege zaal goed te voelen is. Het draagt echter alleen maar bij aan het gevoel dat de muziek teweeg brengt. Wat betreft de muziek die ze maken zijn ze zeker niet uniek, de manier waarop weet echter wel de aandacht te trekken. Een keur aan 'instrumenten' passeert de revue. Wat te denken van een zaag, een koffiemolen of een stuk piepschuim? 'Do It Yourself' krijgt een bij de Belgen een hele nieuwe betekenis. Al met al laat de band een goede indruk achter, en is zeker het beluisteren nog eens waard.

Na de Belgische band, een band die nog iets verder uit het zuiden komt: M83. Nou ja, band, officieel bestaat M83 alleen uit Anthony Gonzalez, maar live wordt hij bijgestaan door een zangeres/toetseniste, gitarist en drummer. Zelf staat hij achter de knoppen (of in zijn geval een soort van doorzichtige 'Black Box'), zingt en speelt een akkoordje mee op gitaar. M83 heeft alweer 5 albums op zijn naam staan waarvan de laatste, 'Saturdays = Youth', eerder dit jaar uitkwam. Genoeg materiaal dus een avond mee te vullen.

Veel nummers die Anthony en consorten ten gehore brengen zijn afkomstig van het laatste album, zo komen de singles 'Kim & Jessie' en 'Graveyard Girl' voorbij. De oudere albums worden echter niet vergeten en komen ook voorbij. Ik moet hierbij jammer genoeg bekennen dat ik eigenlijk alleen het laatste album echt ken, dus bekend klinkt het voor mij niet. Overtuigend echter wel.

Behalve variatie in de verschillende albums, wordt ook gewisseld in het tempo. Rustige nummers waarbij je het liefst met je ogen dicht zou willen gaan staan wegdromen worden afgewisseld met dansbare up-tempo nummers die live wel iets weg lijken te hebben van een band als Cut Copy. Een voorbeeld daarvan is het nummer 'Couleurs' dat live tot grote hoogten stijgt. Dat hebben veel nummers in deze set: net dat beetje extra waardoor ze live beter tot hun recht komen dan op de plaat. Hoogtepunt wat dat betreft is het nummer 'Skin of the Night'. Het is weer een van de rustigere nummers, en duidelijk een van de favorieten van het publiek.

Als je Anthony iets zou moeten verwijten is het misschien dat hij vrij weinig contact maakt met het publiek. Maar dat is eigenlijk ook niet nodig: hij maakt contact door middel van zijn muziek. Toch weet hij het gebrek aan direct contact aan het einde van het concert goed te maken door het publiek met vele buigingen oprecht te bedanken voor haar aanwezigheid en enthousiasme. Wie durft hierna nog te beweren dat electronica kil is? En nu maar hopen dat ze snel weer terug naar Nederland komen, hopelijk samen met Kings of Leon.

Haal je glowsticks maar weer tevoorschijn: Klaxons zijn terug!

Ze zijn er even tussenuit geweest om aan hun nieuwe album te werken, maar gisteren stonden de mannen van Klaxons voor het eerst sinds lange tijd weer in Nederland op het podium. Na het succes van hun debuutalbum ‘Myths of the Near Future’ en het bijna legendarische concert dat ze eerder in Paradiso gaven zijn de verwachtingen erg hooggespannen. Jammergenoeg weet niet de band, maar de zaal voor het grootste avontuur van de avond te zorgen.

Klaxons speelt namelijk in Watt, het nieuwe poppodium in Rotterdam. In korte tijd heeft Watt zich al op de kaart weten te zetten door behalve Klaxons ook grote namen als Franz Ferdinand, Elbow, en nu ook London Calling on Tour binnen te halen. Erg indrukwekkend allemaal, maar helaas valt de zaal in het echt wel wat tegen. Het begint al bij het binnen komen. Bij Watt geldt een leeftijdsgrens, je moet 18 zijn om binnen te komen. Als je jonger bent, mag je alleen onder begeleiding van een ouder iemand naar binnen, wat er weer toe leidt dat toch iedereen naar binnen mag. De controle lijkt alleen voor wat oponthoud bij de deur te leiden. Eenmaal voorbij de leeftijdscontrole, kom je bij de volgende controle aan: tassencontrole. En als je dat al een beetje ver vindt gaan staat je nog wat te wachten als je daarna ook nog eens gefouilleerd wordt. Het enige voordeel van al deze controles lijkt te zijn dat iedereen zo langzaam naar binnen druppelt dat er geen rij bij de garderobe ontstaat. Bij Klaxons is het aantal mensen dat op deze manier naar probeert te komen nog vrij beperkt aangezien de band in de Basement speelt. Toch duurt het een uur voor iedereen daadwerkelijk in de zaal staat; dat belooft wat voor Franz Ferdinand eind november.

Uiteindelijk staat iedereen dan toch in de Basement (wat ook echt een kelder blijkt te zijn inclusief steile trap en verwarmingsbuizen in het plafond) en kunnen Klaxons eindelijk beginnen. Verschillende mensen staan al met hun glowsticks in de aanslag, maar het aantal blijft deze keer zeer bescheiden. Zodra de mannen van Klaxons beginnen te spelen ontploft het voorste gedeelte van de zaal. De tweedeling waarbij alleen het voorste deel van de zaal helemaal los gaat blijft voor de rest van de show gehandhaafd. Af en toe vliegt er een glowstick door de lucht, maar de regen van neon van het Paradiso concert lijkt een mythe van het verleden te worden.

Het concert werd aangekondigd als een try-out voor het nieuwe materiaal van het album dat in 2009 uit zou moeten komen. Het nieuwe album zou een heel nieuw geluid ten tonele brengen, Klaxons zou willen breken met de sound van het vorige album. De set bevat slechts twee van deze nieuwe nummers, die toch erg in lijn lijken te liggen met de nummers van ‘Myths of the Near Future’. Er zijn na het debuutalbum bijna 2 jaar voorbij gegaan, dus er is wel enige vorm van ontwikkeling te horen in de nummers, maar of die ontwikkeling in de goede richting gaat is maar de vraag. De nummers klinken net iets gemakkelijker en meer mainstream dan de nummers van de debuutplaat: de neonglowstickglans lijkt ervan af. Gelukkig voor Klaxons was het grootste deel van het publiek ook over de glowsticks heen.

De rest van de set bestaat uit de hits van het vorige album, en dat staat natuurlijk gegarandeerd voor een feestje. Als de gierende synths van ‘Atlantis to Interzone’ al bij het tweede nummer inzetten weet je dat je voor in de zaal geen moment meer stil zal kunnen staan. Alle nummers komen voorbij: bij ‘Golden Skans’ wordt voluit meegezongen en ‘Magick’ en ‘Gravity’s Rainbow’ kunnen ook op het nodige enthousiasme rekenen.

Omdat ze gewoonweg een aantal instant hits op zak hebben weten Klaxons er een geslaagde avond van te maken. Het is echter nog maar de vraag of ze de aandacht die ze met hun eerste album hebben kunnen vergaren zonder de hype ook vast zullen kunnen houden.

Golden Age for TV on the Radio aangebroken?

Het gebeurt niet vaak, maar soms komt er een album uit dat werkelijk overal goede kritieken krijgt. Een van die albums is het vorige week uitgekomen ‘Dear Science’ van TV on the Radio, een 5-koppige band uit New York. Met zo’n geweldig album op zak moet er natuurlijk getourd worden, en ze staan dan ook op 3 december in de Melkweg. Maar om hun nieuwe album nu al wat extra in de schijnwerpers te zetten, speelden ze gisteren een exclusieve show voor 3voor12.

En dan kun je natuurlijk niet verstek laten gaan. ‘Dear Science’ wordt in vrijwel elke review de hemel in geprezen, en zelfs de woorden ‘album van het jaar’ worden al zachtjes gefluisterd. Het album is het derde album van de band uit Brooklyn. Hun muziek laat zich misschien nog het beste omschrijven als experimentele funky indie rock. De vorige twee albums konden ook al op de nodige goede kritieken rekenen, maar waren net wat donkerder en minder toegankelijk dan hun laatste meesterwerk. Reden te meer voor 3voor12 om een exclusieve showcase te organiseren voor de Nederlandse fans. De populariteit van de band, die deze week ook te gast is bij Jools Holland, blijkt wel wanneer de gastenlijst binnen luttele minuten helemaal vol is.

En dan heb je als band natuurlijk wel veel te bewijzen. Een beetje schuchter lopen de bandleden dan ook het podium van de kleine studio op. Zodra het eerste nummer ‘Love Dog’ wordt ingezet, staat de band echter als een huis. Vooral tijdens het einde van dit nummer, als het werkelijk muisstil is in de zaal, blijkt hoe de band de hele zaal kan meezuigen in hun spel.

De band werkt een gevarieerde set af, met opvallend weinig nummers van het nieuwe album. Vooral de up tempo nummers komen live goed uit de verf. Zanger Tunde Adebimpe, die toch al moeilijk stil blijkt te kunnen blijven staan, beweegt bij deze nummers op zijn eigenzinnige manier over het podium.

Een van de hoogtepunten van de set is het nummer ‘Dancing Choose’, een van de meest aanstekelijke nummers op het album. Met de potentie om dagen in je hoofd te blijven hangen steekt dit nummer van wal met een makkelijk meeklapbaar intro dat live nog niet helemaal goed uit de verf komt. Misschien is het nummer nog niet bekend genoeg, of zorgen de alom aanwezige camera’s ervoor dat het publiek zich een beetje in houdt, maar ik had het gevoel dat er zeker bij dit nummer vooral wat betreft het publiek meer in had gezeten.
Tunde valt het halverwege het concert ook op dat het publiek wel erg keurig en stil is, een verwijt dat misschien wel terecht is, maar vooral als compliment voor de band op te vatten is. Wanneer lukt het een band nu nog gedurende het gehele concert de volledige aandacht van het publiek vast te houden?

De presentator van 3voor12 geeft voorafgaande aan het concert misschien wel beste de status van de band weer door te zeggen dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat je TV on the Radio in een kleine zaal zult zien. Na afloop van het concert kan ik dit alleen maar beamen.