Dingen die opvielen in de week van: 24 - 29 November

Pepernoten

Yup pepernoten, want die kreeg ik deze week met de post. En stroopwafels, drop en nog wat meer Nederlands spul wat uitermate geschikt is om mijn (Nederlandse) stagebegeleidster die redelijk deprived is van alles Holland's om te kopen. Niet dat dat nodig is, maar ze was er toch wel erg blij mee.

En onverwacht maar toch nog gebeurd: ik heb mijn Engelse accent gevonden! Het irritante is nu alleen dat mensen er niet meer van uitgaan dat ik buitenlands ben en denken dat ik alles en iedereen begrijp. Nu gaan ze er dus gewoon van uit dat ik een of andere idioot ben wanneer ik weer sta te stuntelen bij de self-checkout in Sainbury's (wat ze toch al deden gezien ik de neiging heb terug te praten tegen het ding, I like having conversations with inanimate objects).

En kerst kan nu echt gaan beginnen: ik heb mijn eerste Christmas-dinner er al weer op zitten gezien een van mijn flatmates gisteren al naar huis is vertrokken voor de kerst en vanaf 1 december mogen desks ook versierd worden. De verlichte sneeuwmannetjes houden zich nu nog schuil in de lades, maar vanaf overmorgen mogen ze dus tevoorschijn komen. En wanneer je je office deelt met 6 anderen, waarvan 5 kerst-en-koopjes-verslaafde meiden (en één man die het allemaal met lede ogen aanziet) dan belooft het interessant te worden. Er is in ieder geval al een dringende behoefte om het hele kantoor vol te hangen met faery lights, wat nog niet zo'n gek idee is gezien het hier al rond half 4 donker begint te worden (de zon ging deze week voor het eerst voor 4pm onder).

En gezien het nu bijna december is, en dus bijna het eind van het jaar, begint het bij mij ook weer te kriebelen. Nee, geen Sinterklaas en ook geen Kerst, maar lijstjes! Eindejaarslijstjes. Yup, ik ben zo'n ziekelijke persoon die ieder jaar (en inmiddels ook ieder half jaar) weer weken bezig is om alle albums, singles en sinds vorig jaar ook EPs van het afgelopen jaar terug te luisteren om uiteindelijk met een totaal nutteloos lijstje te komen met wat volgens mij de meest waardige albums waren van dat jaar. Ik maak echter geen 'best of the decade' lijstje, vooral omdat dit decennium nog een heel jaar duurt, maar ook omdat dat gewoon meer tijd kost (volgend jaar :) ). Nog geen muzieklijstje nu, maar een shop-lijstje, gezien dat een van de favoriete bezigheden is van iedereen op kantoor en je er zo makkelijk in meegaat :) :

1. Joy
2. Topshop
3. Office
4. Camden Market (usually too busy, but nice if you go at really unusual times)
5. Vintage stores (most of the clothes there are just blatantly ridiculous, but it's really cheap)

Review Hot Club de Paris at the Lexington 23/11/09

In het Engels (en met woordenlimiet :( ) deze keer:

With a new EP in the pipeline for February, Hot Club de Paris decided it was that time of year again when they just have to come down to London. Though the three piece are regular guests in this part of the country, they can count on a large enough fan base to fill up the Lexington this evening.

But before the Liverpudlians can enter the stage, it’s up to the support acts to make sure everyone is in a good enough mood to deal with the Northeners. Unfortunately, yours truly had to miss out on the apparently excellent songwriting qualities of Sparky Deathcap due to an absence of any sense of direction combined with an incapability to ask for directions. The next act lining up tonight is Flashguns, a three piece about to record their debut album. A certain kind of urgency is implied in their indie, guitar based songs that most typical indie bands seem to lack these days: they don’t love to make music, they just have to. This feeling is only magnified by the stage performance of lead singer Sam Johnston who’s charm is just what this band needs. You could say they might be a bit over-pretentious in proclaiming their song ‘St. George’ England’s new national anthem, but you’ve just got to admire their spirits.

Then it’s on to the main act of the night, comprising the afore mentioned Hot Club de Paris. After being slightly put off during the first song by a man bearing a striking resemblance to Sting (Guitarist Matthew Smith: “It’s like I’m playing for one of my heroes”), the gig can really take off. Hot Club de Paris’ music can be best described as energetic math rock: it’s a mix between the energy of bands as Dananananaykroyd and Johnny Foreigner combined with complicated rhythms and guitar riffs. Add a bit of Ramones-style counting off before the song starts to that and you’ve got all the ingredients for a night of Hot Club.

The musical part at least. As the gig evolves, it turns out to be part music, part comedy road show. This is partly due to some apparent technical difficulties in tuning the guitars necessitating some stage banter to fill the time, but mostly it’s just because the three men feel right at home on stage and seem to want to share this feeling with the rest of the crowd. They never get lost though in long stories on how their songs came to be (singer/bassist Paul Rafferty: “This song is about being poor. You’re not poor, are you Sting?”), but find the balance needed to create the perfect atmosphere.

All in all Hot Club de Paris provide a very entertaining night. They are not one the most innovating bands out there, but they do know how to put on a good show and keep the crowds interested, which you have to give them credit for.

Dingen die opvielen in de week van: 16 - 23 november

Frog kites

Yup, want wat is nou een betere manier om je zaterdagmiddag door te brengen dan door te gaan vliegeren op Primrose Hill met een kikker-vlieger? (En tegelijkertijd het huis van Jude Law te zoeken die daar in de buurt moet wonen). Het is dan alleen een beetje jammerlijk wanneer er ook een meisje van 5 is die na één keer proberen al haar vlieger de lucht in krijgt terwijl 3 meiden die allemaal ongeveer 5 keer zo oud zijn hun vlieger niet eens van de grond af krijgen. Gelukkig wilde de papa van het meisje ons wel helpen, gezien zijn dochter geen hulp nodig had...

En een nieuw record dit week: 6 gigs in 7 days. Yup, in één week Micachu & the Shapes, Patrick Wolf, Simon Amstell, the Field, Anna Log, Mariner's Children, Coeur de Pirate, the Whip en Bang! Bang! Eche! gezien. En dan heb ik ook nog een heleboel voorprogramma's gemist dus het had stiekem nog veel meer kunnen zijn. En het mooiste is nog dat minstens de helft van die lijst gratis was.

Voor degenen die de overstromingen op het nieuws hebben gezien: in London was daar tot het weekend weinig van te merken. Vrijdag scheen de zon zelfs. Zaterdag na het vliegeren was het echter over met het droge weer en heeft mijn paraplu het ook maar meteen begeven. Heel fijn. Niet erg handig om in Engeland zonder werkende paraplu te zitten.

Dingen die opvielen in de week van: 9 - 15 November

English Weather

Ja, het mag dan even geduurd hebben, maar het Engelse weer is er dan uiteindelijk toch. Een weekje regen en kou afgesloten met de schijnbaar ergste storm van het jaar (waarbij ik vind dat als dat de ergste was, ze hier geen recht van klagen hebben). Al moet ik daarbij wel opmerken dat half Zuid-West Engeland was overstroomd, maar daar was in London weinig van te merken.

Volgens mij is het gewoon London, maar de concerten zijn hier wel erg goed. Deze week weer twee van de beste concerten van dit jaar gezien. En dat wil wat zeggen gezien de teller voor dit jaar voorlopig op 59 staat (tot vanavond dan tenminste ^^). Als eerste Mew gezien, een Deense band, en wow wat waren zij geweldig. Zoals ik al aan iemand schreef: They were so good, it's just incriminating to all other bands who claim to make music.

En als tweede was daar nog Patrick Wolf, die ik voor de derde keer dit jaar zag. Alleen nu in een theater op West End, en wat is nou een betere plaats voor Patrick Wolf dan dat? Dat bleek ook wel, want hij riep het zelf ook al uit tot zijn beste concert ooit. Mooiste moment was 'Hard Times', een heel dansbaar nummer waarin hij nog werd bijgestaan door Alec Empire. Onmogelijk om te blijven zitten dus, en daarom stond ook binnen tien seconden de hele (en dan bedoel ik ook echt de hele) zaal en masse te dansen. En een paar nummers later, toen het nummer 'The Sun is Often Out' werd ingezet, opgedragen aan een dit jaar overleden vriend, ging iedereen weer als één man zitten. Prachtig.

En dan thuiskomen, en de nieuwe aflevering van Doctor Who kunnen zien! Hoera! Na anderhalf jaar wachten eindelijk, ein-de-lijk weer een nieuwe aflevering. Uiteraard gaat daar een hele week aan speculaties in alle kringen van de Engelse samenleving aan vooraf, en ik moet zeggen dat het het waard was. Alleen al de eerste basis op Mars (het speelde zich af in 2059) die dan 'Bowie Base One' heet. Briljant. Waarom ziet u hieronder in de clip.

Hollandsch Glorie!

Normaliter ben ik niet zo 'Vaderlands' georiënteerd: zie mijn voornemen om bij het laatste EK voetbal in een Italië-shirt rond te gaan lopen. Maar vandaag is het even anders gezien ik net een mailtje heb gekregen dat ik €2500,00 subsidie krijg van het Dr. Hendrik Muller Vaderlandsch Fonds. Dat is 5 maanden huur, en de eerste maand heb ik al betaald, dus vanaf nu woon ik praktisch gratis in London.

Hup Holland Hup!

En dat nadat ik gisteren ook nog een baantje heb gevonden. Niet dat ik daarmee geld ga verdienen, maar hopelijk wel geld besparen: ik ga namelijk recensies schrijven voor UCL radio. Yup, mijn universiteit heeft zijn eigen radiostation. En om die recensies te schrijven moet ik natuurlijk wel naar concerten kunnen gaan en albums kunnen luisteren, dus dat gedeelte wordt geheel voor mij verzorgd.

Zo, en nu ga ik eens wat nuttigs doen op mijn stage :)

Dingen die opvielen in de week van: 2 - 8 November

Week 2: Biscuits & mice

Wanneer je stagebegeleidster Nederlands is, en ze net terug is van zwangerschapsverlof, moet er uiteraard getracteerd worden op ‘biscuits & mice’ (die volgens Wikipedia overigens gegeten worden om de lactatie te bevorderen, ja zo leer je nog eens wat). “Do they come in blue for boys?” “Yes.”  *Algehele lachstuip onder de Engelsen*.

Vrijdagavond met Vika (Amon en Curry), Dvala, Jeff, Övlo en Knubbig door letterlijk half London gelopen. Yup, ik heb de Ikea ontdekt. En ik moet zeggen dat het niet heel makkelijk is om met een bureau, klapstoel, beddegoed en een lamp door London te manoevreren ook al kun je praktisch alles met het openbaar vervoer doen.

Nieuw bureau dus op weer een nieuwe  kamer, nu midden in Camden vlakbij de plaatselijk Sainbury’s die slechts geopende is van 6am to midnight every day. Hoezo mensen die klagen dat 22.00 uur veel te laat is voor de AH om open te zijn?

Wat betreft mijn felbegeerde Engelse accent: één van mijn flatmates is een luidruchtige Amerikaanse (zijn er dan rustige Amerikanen?), op stage deel ik een kamer met een Ierse en in de onderzoeksgroep waar ik in meewerk zit een Schotse. Yup, dat wordt een interessant accent.

En ik heb gezondigd: in Soho zit een Nederlandse pub, en ik moest toch echt even aan de erwtensoep.

En natuurlijk dit weekend even door Oxford Street gelopen nu Jim Carrey afgelopen week overgevlogen was om de kerstverlichting daar aan te zetten, en ik moet zeggen, it’s a sight to be seen. Harrods was al indrukwekkend, maar met twee hele straten vol kerstverlichting (behalve Oxford Street is Regent Street ook maar meteen even meegenomen)  kom ik in ieder geval aan superlatieven tekort. Je zou zeggen dat je daar niet meer over zou kunnen komen, ware het niet dat Jarvis Cocker aankomende dinsdag een hoola-hoop workshop gaat geven.

Op verzoek een aantal foto's van mijn kamer/flat:

De woonkamer (met was...)

De keuken

Mijn kamer (mijn kamer is net te klein om er een fatsoenlijke foto van te kunnen maken)

Nog een keer mijn tafel (met door half London heen gesleept bureau)

De buitenkant van de flat (woon op de eerste verdieping, maar mijn raam is aan de andere kant)

Onze 'driveway' :) (met waak-eekhoorns)

Tenslotte: ik heb inmiddels mijn eigen Facebook pagina (al begrijp ik nog niet helemaal hoe die werkt...), ik heb een adres en een nieuw telefoonnummer (mail me maar als je het wilt weten!), Skype is werkende en mocht er nog iemand overwegen om langs te komen: we hebben een logeerbed in de woonkamer (achter de was op de foto) en twee comfortabele banken dus je kunt altijd blijven slapen! Kosten: een pak stroopwafels :)

Dingen die opvielen in de week van: 26 oktober - 1 november

Week 1: Getting used to getting lost

Yup, een goed begin, mijn eerste wekelijkse update is al te laat, maar dat kwam door enige internet en laptopproblemen die nu helemaal opgelost zijn.


Als er één ding is dat deze week opvalt, dan is het wel Halloween. Al de hele week kom je heksen en monsters tegen in de Underground, en de rij bij de plaatselijke fancy dress winkel wordt met het uur langer. Carnaval is al niet aan mij besteeds, dus dit laat ik ook maar even aan me voorbij gaan. Het leuke aan London is dan weer dat je soms niet kunt zeggen of iemand nu verkleed is of er dagelijks zo bijloopt.

En na Halloween komt Kerst natuurlijk al snel om de hoek kijken, en deze week lijkt dan ook het perfecte moment te zijn om alle winkels helemaal om te toveren in Kerstsfeer, ook al geniet heel London van een perfecte nazomerweek met temperaturen boven de 20 graden. En met Kerstversiering kan er natuurlijk maar één de winnaar zijn en dat is Harrods, dit jaar met een Wizard of Oz thema dat schijnbaar inhoudt dat het hele gebouw in groene lichtjes verdrinkt. Wanneer je vanuit de tube naar boven loopt ben je verbaasd dat er onder die zee van licht nog een gebouw schuil gaat en dat de rest van London nog stroom heeft.

Het is officieel: namen van haarkleuren zijn niet geheel belachelijk. Voor ik vertrok nog even m’n haar Scandinavisch blond gekleurd en ik ben deze week al drie keer Zweeds en twee keer Noors geweest.

Mijn Little Britain complex: voor degenen die de serie kennen, je hebt een personage dat een groep 'Fat Fighters' leidt, en daarbij consequent een Indiase vrouw die perfect Engels spreekt placht niet te verstaan. Ik heb dat met Ieren.

How to feel self-consious: persoonlijk bedankt worden na een concert door de band. Of nog erger: persoonlijk bedankt worden door de band die je dan een halve maand later nog herkent. “Hey! You’re that girl from Amsterdam!”

Vier uw Halloween met Grizzly Bear

Hoewel menig circusdirecteur hier anders over zal denken, hoort een beer niet thuis in een tent. Een Grizzly Bear dan tenminste. Op Lowlands gaf het viertal al een geweldig optreden weg, maar zet ze in een zaal met een symfonieorkest op de achtergrond en dan krijg je pas echt te horen waar ze toe in staat zijn. Vandaar dat het Barbican Centre dan ook al maanden uitverkocht is. Gelukkig heb je dan nog zoiets als Swine Flu waardoor veel mensen op het laatste moment toch niet kunnen komen opdagen en er nog wat laatste kaarten vrijkomen, tenminste als je de kassa (en de zaal) kunt vinden in het inmense Centre.

Om het publiek op te warmen is St. Vincent, oftewel Annie Clark, gevraagd om de avond te openen. Ze doet dit samen met haar violist/gitarist te midden van het podium dat al helemaal klaar is gemaakt voor Grizzly Bear en het symfonieorkest waardoor ze er nog fragieler uit ziet dan normaal. Voor de gelegenheid is de set wat aangepast: geen volledige band dus, en dat leidt tot een wat tuned down set die minder gitaar georiënteerd is dan de set die ze bijvoorbeeld weggaf op de Affaire afgelopen zomer. Ook al staan ze nu maar met z’n tweeën op het podium, er lijkt nu meer plaats te zijn voor de instrumentatie dan met de volledige band en ook krijgt Annie nu meer de kans om te laten horen wat een geweldige stem ze eigenlijk wel niet heeft. De set bestaat uit een mix van nummers van haar eerste en dit jaar uitgekomen tweede album, Actor. Hoewel dat album over het algemeen goed ontvangen werd, lijkt ze deze avond toch de grote onbekende te zijn. Als eerste verrassing op de avond, is ze dan waarschijnlijk het perfecte voorprogramma.

Na St. Vincent is het slechts even wachten op Grizzly Bear. De band was deze hele week al in London om te repeteren voor dit optreden samen met het London Symphony Orchestra. Op het album Veckatimest werden op enkele nummers de arrangementen al verzorgd door Nico Muhly (ook van Anthony & Johnsons’ laatste album), en voor vandaag heeft hij de arrangementen verder uitgebouwd tot een volledig symfonieorkest. Nu hebben de jongens van Grizzly Bear, en dan met name de bassist, zelf ook al een half orkest op het podium staan met onder andere een dwarsfluit, (bas)klarinet en verschillende piano’s en orgels, maar het wordt toch een stukje indrukwekkender met zo’n honderd extra strijkers en blazers op de achtergrond. “Don’t you think this is fancy?” vraagt bassist Chris Taylor dan ook bijna verontschuldigend na een aantal nummers.

En fancy is het zeker, misschien zelfs iets te fancy gezien in het begin even is te merken dat Grizzly Bear toch niet helemaal gewend is aan het mee laten spelen van het orkest. Zo bemerkt de drummer dat aftellen nu opeens essentieel is en is het voor Ed Droste toch net iets moeilijker om op tijd in te zetten. Maar wanneer die kinderziektes eenmaal verholpen zijn, is de muziek van de jaw-dropping kwaliteit die St. Vincent, die al had mogen gluren bij de repetities, ons eerder op de avond had beloofd. De nummers van vooral Veckatimest lijken gemaakt te zijn om met een orkest te worden gespeeld. Nummers als ‘Ready, Able’ en ‘Foreground’ klinken opeens veel voller en krijgen veel meer contrast waardoor ze er nu echt uit springen. Ook nummers van de eerdere albums als culthit ‘Knife’ en ‘He Hit Me’ krijgen een boost met het symfonieorkest.

Niet alle nummers worden met het orkest samen gespeeld. De singles van het laatste album, ‘Two Weeks’ en ‘While You Wait For the Others’, zijn de enige nummers die band alleen speelt. Hoewel het nog steeds de beste nummers van het album zijn, komen ze door het gebrek aan begeleiding toch een beetje bleekjes uit de verf naast de andere nummers die nu opeens hun full potential laten zien. Nou ja full potential, Chris Taylor moet na een nummer even lachend melden dat het wel jammer is dat we door het einde van het nummer heen hebben geklapt. Ze hadden namelijk een speciaal einde bedacht dat we nu gemist hebben. “Oh well, I guess you can hear it on the album.”

Welk album hij daarmee bedoelt is alleen niet helemaal duidelijk. Aankomende week zal er namelijk een special editie van Veckatimest uitkomen, met nummers van dat album die tijdens verschillende sessies over de wereld zijn opgenomen. Het lijkt dus erg onwaarschijnlijk dat dit concert daar ook bij zal zitten. Maar ik mag hopen dat het een hint was dat dit optreden ook is opgenomen, want het is gewoon zonde als dat niet gebeurd is. En als het dan toch opgenomen zou zijn: graag met video graag waarin de Grizzly Bears in het publiek (ja, het is Halloween mensen) ook even in beeld komen.

(Photo's by Jellybeanz)