Lekker makkelijk, die titel. Net als de muziek van Alphabeat. ‘We are Alphabeat, and we make pop music,’ verkondigt zanger Anders van de zeskoppige Deense band dan ook na het eerste nummer. Met een hitje op zak in de vorm van het nummer ‘Fascination’ weten ze de zaal beter dan verwacht te vullen. Het woord fascinatie blijft echter niet aan je lippen hangen in het uur dat Alphabeat in Doornroosje speelt.
Hoewel Alphabeat aardig wat aandacht heeft weten te krijgen de laatste tijd, zijn ze toch niet de grootste aandachtstrekker van de avond. Voor het voorprogramma, The Hot Stewards, is zowaar een hele cameraploeg uitgetrokken. Deze media-aandacht hebben echter niet verdiend doordat ze geweldige muziek maken: met hun overschot aan zweetbandjes en iets te strakke skinny jeans geven ze al te kennen zichzelf niet al te serieus te nemen. Nee, de heren van The Hot Stewards lijken mogelijk een van de deelnemers aan het RTL programma dat een Idols voor een rockband moet worden. Want ook staan (de waarschijnlijke presentatoren) Dennis Weening en Edwin Jansen (wie kent hem nog?) inclusief cameraploeg langs de kant te kijken. Het management van de band weet echter te vertellen dat de cameraploeg om andere redenen aanwezig is en The Hot Stewards NIKS met het programma te maken heeft.
The Hot Stewards zelf lijken van de kans gebruik te maken en maken er een feestje van in de goed gevulde zaal. Doordat ze alleen covers spelen kan de hele zaal meteen meezingen en springen, en dat gebeurd dan ook massaal. Het feesten-en-partijen-band-gehalte is echter iets te hoog om de heren serieus te nemen.
Dan de band van de avond. Voor wie ze nog niet kent: neem Scissor Sisters, doe de zang een octaaf lager, veil de scherpe randjes weg en je hebt Alphabeat. Dat de scherpe randjes missen bij deze band is op zichzelf niet slecht: dat mag bij popmuziek, maar je moet de aandacht dan wel op een andere manier zien vast te houden. Wat betreft de zang lukt dat wel. De band maakt veel gebruik van samenzang, maar de meeste nummers worden gezongen door Anders of Stine. Vooral Stine heeft een stem die goed in het gehoor ligt, en de zang is dan ook een van de sterkste punten van de band.
Wat de twee vocalisten betreft: het zal moeilijk zijn een duo met een groter contrast te vinden. Waar Stine slechts twee danspasjes lijkt te kennen (dansen met je handen naar beneden en met je handen op heuphoogte), stuitert Anders over het podium alsof de muziek hem in hogere sferen brengt. Af en toe is het gewoon verbazingwekkend dat de man nog rechtop weet te blijven staan als je hem bezig ziet.
Het optreden van Anders is jammer genoeg een van de weinige dingen die weten te fascineren. Het overmatig gebruik van synthesizers breekt de band halverwege het optreden een beetje op, en alleen de echte fans die de nummers woord voor woord kunnen meezingen gaan op in de muziek. Gelukkig voor de band is dit toch een redelijk grote groep, waardoor ze niet helemaal door het ijs zakken.
Ook tekstueel gezien mist Alphabeat de scherpte van Scissor Sisters. Ze proberen het wel even in het nummer Rubber Boots (You should always wear rubber, always wear rubber), maar verder dan een enkel woordgrapje komen ze niet.
Vooral bij de Sugababes cover ‘Push The Button’ wordt de muur van synthesizer geluid iets teveel van het goede. Voeg daaraan toe dat Stine bij dit nummer wel erg staccato zingt (als je erop gaat letten kun je je er echt enorm aan irriteren, probeer het maar eens bij Kate Nash), en je begint wel erg te verlangen naar het einde van de set. Gelukkig volgt die dan ook snel. Na een lang intro wordt eindelijk ‘Fascination’ ingezet, dat zelf niet veel langer is dan het intro. Het publiek dat de hele avond op dit nummer heeft staan te wachten krijgt eindelijk waar het op stond te wachten, en kan daarna meteen zonder toegift naar huis.
Alphabeat is leuk voor even, een single of twee.. Maar na langer dan ‘Fascination’ en nieuwe single ‘10,000 Nights’ weten ze zeker live niet te boeien.
