Yes, daytime television is very interesting... to some people.

Review Beach House @ the Fleapit 9th December 2009

Secret gigs, een concept dat in Nederland misschien niet heel erg ingeburgerd is, maar in London kun je het bijna niet maken om nooit zo’n happening meegemaakt te hebben. In een zaaltje waar normaal gesproken low key art exhibitions worden gehouden (en dat dus ook niet voorzien is van iets basaals als een podium), verborgen achter een pub waar organisch bier wordt geschonken, komt Beach House hun in januari uit te komen derde album Teen Dream promoten. Het trio moet zich door een volgepakte zaal naar voren wringen alwaar hun instrumenten op hen wachten, op een voor de gelegenheid in een met witte dierenvachten afgebakend ‘podium’. Door de opbouw van de abnormale venue kunnen alleen de personen op de eerste twee rijen daadwerkelijk iets zien van de performance, overigens niet bijgestaan door het feit dat alle drie bandleden liever zittend hun werk ten gehore brengen. Gelukkig heeft Victoria LeGrand een stem die het gebrek aan zichtbare stage presence een stuk minder noodzakelijk maakt. En dan is er ook nog dat nieuwe album.

Gezien de gig vooral ter promotie van het nieuwe album is, worden er maar weinig oude nummers gespeeld, en komt Teen Dream integraal voorbij. Niet dat iemand daarover durft te klagen. Na ‘Norway’ lijkt de hele zaal volledig overtuigd te zijn van het feit dat het komende album de voorlopige kroon op het werk van Beach House zal zijn; al zal het vroege lekken van het album daar ook een kleine rol in hebben gespeeld. De combinatie van lo-fi met melodieuze pop en de warme en intrigerende stem van Victoria LeGrand zorgen voor een verrassend samenspel waarvan op de vorige albums al wat te horen was, maar wat nu geperfectioneerd lijkt te zijn. Het trio dat eigenlijk een duo is bestaande uit Victoria LeGrand en Alex Scally, maar live bijgestaan wordt door drummer Graham Hill, weet met beperkte middelen toch een sterke live show neer te zetten.

En beperkte middelen zijn het, voor echt begonnen kan worden herinneren ze ons daar nog even aan door minstens tien minuten nodig te hebben voordat alle lichtjes die moeten branden oplichten en alle instrumenten de geluiden produceren die ze horen te produceren. En dat terwijl de drummer rustig en werkeloos toekijkt vanaf zijn krukje aan de zijkant van de zaal. Wanneer de synthesizer en gitaren van Victoria en Alex uiteindelijk naar volle tevredenheid gehoor geven aan hun oproep kan meteen begonnen worden met ‘Walk In the Park’ in de nog wat kil aandoende zaal. Niet dat de zaal lang kil blijft, zowel muzikaal gezien als fysiek. De afwezigheid van een airco wordt al snel opgemerkt door de met de minuut stijgende temperatuur. Misschien een leuke bijkomstigheid als je naar een band met de naam ‘Beach House’ gaat kijken in december, maar ook voor de band wordt het op een gegeven moment wel erg warm. Maar zoals Victoria al aangeeft, je moet er wat voor over hebben, voor zo’n speciaal optreden. En wanneer er begonnen wordt met een nummer als ‘Walk In the Park’, dan weet je dat ze de waarheid spreekt.

Misschien is het de warmte, misschien is zijn het de nummers, maar het optreden lijkt voorbij te vliegen. Net iets langer dan een half uur hebben ze maar nodig om het bevoorrechte publiek kennis te laten maken met het nieuwe album. Naast ‘Norway’ is ‘Zebra’ nog een hoogtepunt. Zoals alle nummers op het nieuwe album is de kracht van het nummer misschien wel de simpele opbouw. Het klinkt meteen bekend, misschien door de herinnering aan Blonde Redhead die het teweeg brengt, maar met dan met de krachtige stem van Victoria. Na prachtige afsluiter ‘Take Care’, is het ook meteen duidelijk dat een toegift er niet meer inzit, ja dat krijg je met de opbouw van de zaal. De band moet zelfs wachten voor het publiek de zaal begint te verlaten voordat ze zelf hun ‘podium’ kunnen verlaten. Lang wachten op een volgend optreden zal het echter niet zijn: komend voorjaar zijn ze zowel in Nederland als in London te vinden.

Blimey!

Now it's snowing alright! *Traffic Chaos*

I took some pictures which I will put up later tonight, if I ever return from 'Cat on a Hot Tin Roof', which features Claire Huxtable.

*and update*

The play was amazing. The cast is in the picture above, you ought to recognise at least (and I mean at the very least) Phylicia Rashad who, as metioned above, featured in the Cosby Show. And might I add that I literally had a front row seat and thus was within arms reach of all these people?

And I've never been much into Twitter, I just don't get who you'd want to keep that updated with what you do everyday? But this account is just brilliant: Big Ben. Also, today at work we discovered kettle cookery. Do google that when you're bored (there is an appreciation society on Facebook for those interested in the fine art of it).

But some pictures then (and I actually opened my window/balcony door and let the freezing cold in to take these for you! Just for you!):

Last weekend in London

sNOw

Well, at least before I go home before Christmas. Sorry, Nederlands. Even switchen. Maar dit is was mijn laatste weekend in London dit jaar. Niet dat het erg bijzonder was, alleen bijzonder koud. En ook alleen koud. Sneeuwen heeft het hier namelijk de hele week nog niet gedaan, ondanks wat er schijnbaar op het nieuws is. Ja, in London sneeuwt het wel, maar in Central London dus niet (betekent dat dat London zo groot is dat verschillende delen van London hun eigen klimaat hebben ontwikkeld?).

Wat wel leuk is zo aan het eind van december, zijn de nieuwsoverzichten. En dan vooral het Britse aspect van die nieuwsoverzichten. Okay, aan Obama zal niemand ontkomen, en de Britten moeten natuurlijk even het wereldkampioenschap van Jensen Button herhalen, maar wat ook prominent nog even voorbij komt is de headline slot van Blur op Glastonbury.

En dat brengt me meteen naar de National Portrait Gallery waar ik gisteren was, en waar je Blur ook zomaar tegen kunt komen. Aan de muur dan (al woont Graham Coxon wel om de hoek ^^). Ook leuk: the Beatles to Bowie exhibition waar een magazine artikel hing met een interview met David Bowie. Hij was net twintig geworden en had zijn eerste twee eigen nummers opgenomen. Hij verwachtte er niet al te veel van en dacht niet dat hij heel bekend zou worden. Ook leuk was de kleding die er hing uit de jaren '60 (het was tenslotte een jaren '60 exposition) en verrassend veel leek op wat ik op dat moment aan had. Does that make me arty then?

So, woensdag vlieg ik terug naar Nederland voor een weekje, dus volgende week geen London-update. Om daarvoor te compenseren wel mijn eindejaarslijstje. Deze week al te volgen op: IKRS, of als je echt heel nieuwsgierig zou zijn (niet dat iemand dat is), dan is ie ook al te vinden op mijn Last.FM (oh, am I killing all the suspense now?).

Tell the new kids were I've hid the wine

Having heard the earlier singles by Dead Kids, ‘German Heart’ almost sounds a bit tame. Yes, there is the whole belting out the lyrics thing like you’re trying to communicate with someone while on a bus full of school children who’ve just noticed the year’s first snow flakes, but other than that, this would almost classify as a general pop song. However, with all the energy and testosterone piled up in their earlier work, this could be exactly what the London based band needs. With ‘German Heart’ Dead Kids show that they can do more than just write dancefloor killer tracks (if one could ‘just’ do that anyway). It could also be that I’m just getting a bit too old for all this indietronica/new rave/whatever-they-call-it-these-days, and need a breather every once in a while.

Released on 23th November 2009 by ARTJAM




(If anyone gets the reference in the title, without using the likes of Google that is, I'm buying them the biggest Christmas present ever)

Don't you ever write reviews anymore?

As 2009 was supposed to be the year female singer-songwriters were to take over the entire British music scene (and yes, Florence and the likes of her did try), it seems a good idea to end the year on the same note by reviewing the single of one of the up and coming artists of next year. Lonelady, better known to friends and family (well, at least family I suppose) as Julie Campbell, is to release her debut album Nerve Up in February, with ‘Immaterial’ being the single used to familiarise us with the new sound she adds to vast amount of lush sounding, guitar playing girls.

Well, new sound, better replace that by old sound revived. While the song itself sounds like it could just as easily have been released twenty years earlier, it’s the voice that really takes you back: isn’t that Alanis Morissette singing? With a voice that sounds so familiar already and her song-writing so reminiscent of years long gone by, Lonelady appears to be at risk to drown in the pool of talent for the new year before she’s had a chance to even take a swim.

Released on 9th November 2009 by Warp Records (available as a free download from lonelady.co.uk)

Dingen die opvielen in de week van: 7 - 13 december

Christmas Socials & Glasgow

Schaatsen, ik ben er niet zo'n held in, maar in Engeland blijk ik opeens talent te hebben voor schaatsen. Als in: ik schaatste iedereen op de schaatsbaan voorbij. Gelukkig was het een vrij kleine schaatsbaan waardoor ik geen rare dingen kon gaan uitproberen om mezelf alsnog voor gek te zetten. Misschien hebben ze nog een plekje in het Engelse Olympische team deze winter. En daarna moet je natuurlijk met de hele afdeling de pub in (daar draait het uiteraard allemaal om).

Deze week voor het eerst naar een 'secret gig' geweest. Niet dat ik wist dat het geheim moest zijn, het werd immers ruim van tevoren al aangekondigd op internet en ik had alle tijd om een kaartje te kopen. Nee, ik denk dat het secret er in zat dat de ruimte schrikbarend klein en airco-loos was. Wat wel een hele goede sfeer opleverde. Review van Beach House (dat was de band die optrad) komt verderop in deze week nog langs.

En dan in het weekend op naar Glasgow, met de trein van 7.30. Ja, dat is een beetje vroeg. Helemaal als er om 6 uur dan iemand doedelzak aan het spelen is ergens in de flat. But you've just got to admire the irony, don't you? En het leukste is dan nog dat de trein om 7.30 uur gewoon op het platform blijft staan: de machinist is ziek, we moeten even wachten op een andere. Niet dat een vertraging van een kwartier heel veel uitmaakt op een reis van 4,5 uur.

En dan gaat de trein bijna heel Engeland door, waarbij verrassend weinig grote steden aan worden gedaan. Birmingham, Liverpool, Manchester, we komen er bij in de buurt maar weten alles netjes te vermijden. Het uitzicht is er in ieder geval wel beter om: van plat naar steeds meer heuvels en lakes (in het Lake District uiteraard). Jammer dat Schotland in een constante haag van dichte mist is gehuld waardoor ik van dat land niet zo heel veel zie. But it adds to the atmosphere.

En wat is het eerste wat je in Glasgow ziet op het station? (Behalve Mieke natuurlijk die me al op stond te wachten) Een Nederlandse bloemenwinkel. Verder vooral stad (heerlijk rustig), musea (kunst en Doctor Who exhibitions ^^), een kathedraal, en de universiteit gezien. En een police box. Voor alle niet Doctor Who-fans (iedereen dus): dat is iets van Docter Who. Foto's volgen nog.

Dingen die opvielen in de week van: 30 november - 6 december

It's the season to be jolly...

Jammer genoeg is dat alleen niet helemaal aan mij besteed. Okay, het versieren van het kantoor met 12 (!!) glitter-kerstboompjes was leuk, en de nieuwe printer (die naast mijn bureau staat, en teveel herrie en onherkenbare geuren produceert) ziet er opeens een stuk gezelliger uit, maar daar mag het van mij dan ook bij ophouden. Al was het alleen maar vanwege mijn allergie voor alles kerstboom-gerelateerd (serieus, hou kerstbomen bij mij uit de buurt). Wanneer Kerst voor de deur staat, staan hier namelijk ook de charities voor de deur. En dan niet zoals in Nederland met een bescheiden collectebus, neen, in een grote stad als London pakt men het groots aan: emmers (meervoud ja) worden geacht gevuld te worden door alle passers-by. En wat krijg je daarvoor terug? Hetgene waar ik misschien wel de grootste hekel aan heb: christmas carols. Gelukkig heb ik dan nog mijn mp3-speler. Gehoor zal ik helaas niet meer hebben wanneer ik terug kom naar Nederland, hij staat inmiddels namelijk al twee keer zo hard als normaal om alles Kerst-gerelateerd uit te blocken wanneer ik over straat loop.

En weer iets onverwachts gebeurd deze week: ik ben iemand tegengekomen die van het bestaan van de stad Nijmegen weet! En dat hebben we te danken aan de shirts van NEC, die zijn verkozen tot een van de lelijkste shirts van Europa. Well, at least they're Christmassy (not that that's necessarily a good thing, see above rant). Ah, is die voetbal-obsessie van de Engelsen toch nog ergens goed voor. And while we're on the topic, ik heb gehoord dat Nederland voor het eerst sinds ik me kan herinneren niet is ingedeeld in de 'poule des doods', that's progress then. Nu nog verzinnen voor welk land ik deze keer ben, gezien Zweden zich helaas niet gekwalifeerd heeft. Ik neig op het moment naar Denemarken, maar volgens mij zal het me niet in dank worden afgenomen als ik deze keer weer voor een team in 'onze' poule ben (of wel Daniëlle?).

And now that we've come to the topic of sports: het is me inmiddels al een paar keer gevraagd, maar nee, ik kan in London geen schaatsen kijken. De NOS streamt alle wedstrijden inderdaad live op internet, maar die kun je niet zien als je niet in Nederland bent (het nut daarvan gaat op het moment volledig aan mij voorbij). Ik kan wel de samenvattingen zien, maar daar kun je alleen bij komen door op de headlines te klikken, waardoor je de uitslag al weet, dus ja, de spanning van het zien van een echte race gaat enigzins aan me voorbij. Opeens begrijp ik waarom sommige personen hun ouders vragen hele voetbalwedstrijden op te nemen en alle voetbal-gerelateerde websites en tv-programma's mijden tot het moment dat ze de wedstrijd zelf hebben gezien.

Ik heb trouwens ook wat instellingen aangepast, en nu kan iedereen gewoon reageren op mijn posts: je hoeft je niet meer aan te melden bij het een of ander. Ik had toch iets verkeerd ingesteld staan :).

By the way: can I still pass this on as wall decoration or is this now officially OCD? (But this time it's actually got a purpose! Well, the tube map has at least...)