Het voorprogramma van de avond is het Britse Xcerts. Het trio zet een energiek optreden neer, maar krijgt met hun mix van emo en britpop het publiek niet echt mee: een lot dat wel meer voorprogramma's ondergaan hebben. De zanger doet erg sympathiek aan: hij bedankt het publiek keer op keer dat ze nu al zijn gekomen en lijkt het erg naar zijn zin te hebben. Het is dan ook de eerste keer dat ze op het vasteland van Europa spelen, en dat maakt schijnbaar een grote indruk op de heren. Indruk op het publiek maken ze met hun laatste nummer. Steven, de drummende helft van Blood Red Shoes, komt namelijk het podium opgelopen om hierbij een stukje mee te drummen. Het zorgt voor een vlammend einde van de korte set, dat Steven net even iets te lang rekt: hij stopt te laat met drummen, tot vermaak van de leden van Xcerts.
Het overgrote merendeel van de zaal heeft Blood Red Shoes dit jaar al gezien, de meeste waarschijnlijk zelfs meerdere keren. Aan Blood Red Shoes dus om de show toch spannend te houden en te zorgen dat iedereen een volgende keer weer terug komt. Om het interessant te houden, spelen ze al drie nieuwe nummers. De nummers zijn weinig vernieuwend en zouden zo op hun debuutalbum 'Box of Secrets' kunnen staan. Het publiek dat vanavond in Tivoli verzameld is lijkt dat niet te kunnen schelen, ze zijn de oude nummers nog lang niet moe en de nieuwe nummers worden dan ook met gejuich onthaald. Als het nog werkt, waarom zou je er dan iets aan veranderen?
In de huiskamersfeer die wordt opgewekt door twee staande lampen op het podium, wordt een set van 11 nummers afgewerkt. Laura-Mary en Steven hebben er zin in, en het publiek ook. De eerste stagedivers staan dan ook al snel op het podium. Steven wil er meer zien, de security niet, en dus is ook snel weer afgelopen met stagediven. Vooral Steven zoekt het contact met het publiek, al willigt hij een verzoekje om 'Stitch Me Back' niet in. Het duurt iets langer voor Laura-Mary ook een beetje los komt, maar deze keer is al veel vaker een glimlach op haar gezicht te zien dan toen ik ze zag in Doornroosje eerder dit jaar.
Een reden waarom Laura-Mary zich een beetje inhoudt, lijkt een verkoudheid te zijn. Tussen de nummers door loopt ze een beetje te hoesten. Het is echter niet terug te horen in de nummers. Zeker tijdens afsluiter 'ADHD' weet ze het publiek ervan te overtuigen dat er niet mis is met haar stem. 'I can't concentrate on anything at all!' schreeuwt ze de dan kolkende zaal toe, waar stagedivers inmiddels ook weer hun kans grijpen.
Voordat 'ADHD' als tweede encore wordt gespeeld, weet Blood Red Shoes nog te verrassen door een instrumentenwissel: Laura-Mary neemt plaats achter de drums en Steven laat zien dat hij ook gitaar kan spelen. Oké, hij is geen Jack White om het cliché maar meteen uit de kast te halen, maar het klinkt wel goed. En ook heel anders dan de rest van de nummers van het duo.
En dan komt er toch weer een einde aan het optreden van Blood Red Shoes. Zonder veel variatie en vernieuwends in de nummers zelf weten ze toch de aandacht van het publiek erbij te houden en toveren ze iedere zaal om in een kolkende, feestende mensenmassa. Blood Red Shoes is nog lang niet klaar met Nederland!
No comments:
Post a Comment