Haal je glowsticks maar weer tevoorschijn: Klaxons zijn terug!

Ze zijn er even tussenuit geweest om aan hun nieuwe album te werken, maar gisteren stonden de mannen van Klaxons voor het eerst sinds lange tijd weer in Nederland op het podium. Na het succes van hun debuutalbum ‘Myths of the Near Future’ en het bijna legendarische concert dat ze eerder in Paradiso gaven zijn de verwachtingen erg hooggespannen. Jammergenoeg weet niet de band, maar de zaal voor het grootste avontuur van de avond te zorgen.

Klaxons speelt namelijk in Watt, het nieuwe poppodium in Rotterdam. In korte tijd heeft Watt zich al op de kaart weten te zetten door behalve Klaxons ook grote namen als Franz Ferdinand, Elbow, en nu ook London Calling on Tour binnen te halen. Erg indrukwekkend allemaal, maar helaas valt de zaal in het echt wel wat tegen. Het begint al bij het binnen komen. Bij Watt geldt een leeftijdsgrens, je moet 18 zijn om binnen te komen. Als je jonger bent, mag je alleen onder begeleiding van een ouder iemand naar binnen, wat er weer toe leidt dat toch iedereen naar binnen mag. De controle lijkt alleen voor wat oponthoud bij de deur te leiden. Eenmaal voorbij de leeftijdscontrole, kom je bij de volgende controle aan: tassencontrole. En als je dat al een beetje ver vindt gaan staat je nog wat te wachten als je daarna ook nog eens gefouilleerd wordt. Het enige voordeel van al deze controles lijkt te zijn dat iedereen zo langzaam naar binnen druppelt dat er geen rij bij de garderobe ontstaat. Bij Klaxons is het aantal mensen dat op deze manier naar probeert te komen nog vrij beperkt aangezien de band in de Basement speelt. Toch duurt het een uur voor iedereen daadwerkelijk in de zaal staat; dat belooft wat voor Franz Ferdinand eind november.

Uiteindelijk staat iedereen dan toch in de Basement (wat ook echt een kelder blijkt te zijn inclusief steile trap en verwarmingsbuizen in het plafond) en kunnen Klaxons eindelijk beginnen. Verschillende mensen staan al met hun glowsticks in de aanslag, maar het aantal blijft deze keer zeer bescheiden. Zodra de mannen van Klaxons beginnen te spelen ontploft het voorste gedeelte van de zaal. De tweedeling waarbij alleen het voorste deel van de zaal helemaal los gaat blijft voor de rest van de show gehandhaafd. Af en toe vliegt er een glowstick door de lucht, maar de regen van neon van het Paradiso concert lijkt een mythe van het verleden te worden.

Het concert werd aangekondigd als een try-out voor het nieuwe materiaal van het album dat in 2009 uit zou moeten komen. Het nieuwe album zou een heel nieuw geluid ten tonele brengen, Klaxons zou willen breken met de sound van het vorige album. De set bevat slechts twee van deze nieuwe nummers, die toch erg in lijn lijken te liggen met de nummers van ‘Myths of the Near Future’. Er zijn na het debuutalbum bijna 2 jaar voorbij gegaan, dus er is wel enige vorm van ontwikkeling te horen in de nummers, maar of die ontwikkeling in de goede richting gaat is maar de vraag. De nummers klinken net iets gemakkelijker en meer mainstream dan de nummers van de debuutplaat: de neonglowstickglans lijkt ervan af. Gelukkig voor Klaxons was het grootste deel van het publiek ook over de glowsticks heen.

De rest van de set bestaat uit de hits van het vorige album, en dat staat natuurlijk gegarandeerd voor een feestje. Als de gierende synths van ‘Atlantis to Interzone’ al bij het tweede nummer inzetten weet je dat je voor in de zaal geen moment meer stil zal kunnen staan. Alle nummers komen voorbij: bij ‘Golden Skans’ wordt voluit meegezongen en ‘Magick’ en ‘Gravity’s Rainbow’ kunnen ook op het nodige enthousiasme rekenen.

Omdat ze gewoonweg een aantal instant hits op zak hebben weten Klaxons er een geslaagde avond van te maken. Het is echter nog maar de vraag of ze de aandacht die ze met hun eerste album hebben kunnen vergaren zonder de hype ook vast zullen kunnen houden.