Twee maanden geleden stond MGMT al in de kleine zaal van Paradiso, vanavond staan ze voor een uitverkocht Doornroosje. Of ze er in die twee maanden op vooruit zijn gegaan mogen we ontdekken in een bijna anderhalf uur durende set waarin het hele album voorbij komt. En wat zijn ze gegroeid in die korte tijd!
Florence and the Machine openen voor MGMT. Zodra Florence het podium op komt gedanst in een jurk die van het bloemetjesgordijn van haar oma zou kunnen zijn gemaakt is de toon gezet. Als ze dan ook nog begint te zingen ben ik meteen verkocht. En dat is nog voor ze haar cover van het Cold War Kids nummer ‘Hospital Beds’ inzet. Het hele optreden lang danst ze over het podium en drumt ook nog wat mee. Het enthousiasme spat er van af. Aan het eind van de set geeft ze haar zelfgemaakte bloemenketting nog weg.
De zaal is goed vol als MGMT het podium opkomt. MGMT bestaat eigenlijk maar uit twee personen, maar live staan ze met z’n vijven op het podium. Ten opzichte van hun optreden in Paradiso heeft er een kleine verandering plaatsgevonden: de drummer is nu gitarist, en er is een nieuwe drummer voor in de plaats gekomen. Dit doet hun stage performance veel goed: in tegenstelling tot Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser gaat deze man namelijk vanaf het begin helemaal op in de muziek.
Een groot deel van het publiek lijkt te zijn afgekomen op de single ‘Time To Pretend’ die inmiddels een bescheiden hitje is geworden. De mensen die zijn afgekomen op de elektronische sound van MGMT komen echter bedrogen uit: live is MGMT een echte gitaarband. En dat maken ze vanaf het eerste nummer ‘Weekend Wars’ duidelijk. Er wordt natuurlijk uitgebreid gebruikt gemaakt van de synthesizer, maar het gitaargeweld overwint dit geluid met gemak. Behalve meer gitaren in de nummers, spelen ze ook lange intro’s en outro’s die zeker iets toevoegen aan het optreden. In Paradiso deden ze dit ook al, maar nu met de drummer op gitaar komen deze gitaarsolo’s nog meer tot hun recht.
Halverwege het optreden, als Andrew de bloemetjesketting van Florence aan zijn gitaar heeft gehangen, lijkt hij wat meer los te komen. Als dan langzaamaan ook meer mensen in het publiek gaan meebewegen op de muziek lijkt hij zich steeds zekerder te gaan voelen en begint hij ook echt op te treden in plaats van alleen muziek te maken. Hij kan zelfs lachen als hij ziet dat ‘Electric Feel’ vol overgave wordt meegezongen door een groepje meisjes voor het podium.Vooral dankzij het publiek wordt dit nummer het hoogtepunt van de set. Na dit nummer spelen ze nog een b-kant, die niet op al te veel enthousiasme kan rekenen.
Natuurlijk komen ze nog terug voor een encore, en wat voor een! Net als in Paradiso beginnen ze de encore met een instrumenten wissel. De gitarist, die in Paradiso nog drummer was, blijkt ook nog te kunnen gaan met synthesizers. Ben Goldwasser neemt voor één nummer de gitaar voor zijn rekening. Ze verrassen het publiek met een cover van Cyndi Lauper: Girls Just Wanna Have Fun. Goed, Andrew heeft een spiekbriefje nodig voor de tekst en staat met zijn rug naar het publiek te dansen, maar hij danst wel! De avond sluiten ze af met soort karaoke-versie van ‘Kids’. Twee van de drie bandleden verlaten het podium, ze zetten de achtergrond muziek aan, en Andrew en Ben zingen het nummer terwijl de gitarist/drummer/toetsenist nog een stukje meespeelt op zijn gitaar. Nu Ben naast hem staat lijkt Andrew zich eindelijk helemaal te geven, en krijgt het optreden het einde dat het verdient.
Vanaf het begin van het optreden was de sound van de band perfect, het duurde alleen even voordat ze zelf ook lieten blijken te genieten van het optreden. Met iemand als Florence in hun voorprogramma, richten ze wel de aandacht op hun, wat mij betreft, enige zwakke punt: hun stage performance. In twee maanden tijd zijn ze echter al erg gegroeid, en ik ben benieuwd hoe ver ze nog door zullen groeien.
No comments:
Post a Comment