London Trip dag 1: De reis & White Rabbits

Hoewel vliegen nooit mijn hobby zal worden, is het bij het naar London vliegen toch wel erg aangenaam dat je voor het landen op Heathrow over de stad vliegt. Beter nog wordt het wanneer je dan naast de vrouw zit van de architect van het Olympisch stadion die bijna dagelijks maquettes van de stad ziet en dus vanuit het vliegtuig feilloos alle belangrijke gebouwen kan aanwijzen zodat je in ieder geval alle voetbalstadions al hebt gezien.

En wat een geweldig systeem is dat openbaar vervoer in London! Zodra het je tenminste is gelukt om een kaartje te bemachtigen voor de Underground (het is aan te raden om wanneer je je credit card meeneemt ook de pincode van deze kaart uit je hoofd te kennen en niet alleen de vier cijfers waar deze uit bestaat met 24 verschillende volgordes waarin deze cijfers zich kunnen bevinden).

Eenmaal geïnstalleerd in mijn hostel (want wanneer je twee weken van tevoren je tripje plant is een hotel geen betaalbare optie meer) kan ik meteen op weg naar de eerste venue van de week die gesitueerd is in Hoxton, de kleinste wijk van London. En klein blijkt Hoxton inderdaad te zijn gezien ik het zonder te merken voorbij loop waardoor ik uiteindelijk een half uur later dan gepland arriveer, maar nog steeds ruim een uur voor de eerste band het podium zal betreden gezien ‘start at 7pm’ schijnbaar half negen betekent.

De eerste band van de avond is Stars and Sons afkomstig uit Brighton. Het begint al meteen met een valse start, want alhoewel de zanger/toetsenist denkt dat hoge noten bij zijn stem passen moeten ik en het publiek toch constateren dat dit bepaald niet het geval is. Gelukkig worden de hoge regionen na één behoorlijk vals nummer snel verlaten om voor een paar nummers over te gaan op spoken word, dat ook niet veel beter is. Gelukkig weten ze zich aan het eind van hun korte set nog te redden met twee poppy nummers waarin de zanger opeens wel enige zangkwaliteiten blijkt te bezitten. De nummers vormen de A en B kant van hun net uitgekomen eerste single en herinneren vooral aan Air Traffic.

Na deze toch wat slechte start kan het eigenlijk nog alleen maar beter worden, en het wordt ook meteen een heel stuk beter wanneer Goldheart Assembly de volgende band blijkt te zijn. Dit uit London afkomstige zestal geeft er al meteen blijk van al wat langer mee te gaan dan voorgaande band. De band die eruit ziet alsof ze familie zijn van Kasabian maar klinkt als een popversie van Fleet Foxes voelt zich duidelijk thuis op het podium. In oktober zal hun debuutalbum uitkomen waarvan nu de eerste single ‘So Long St. Christopher’ nu net uit is. Afgaande op de gespeelde set is dit een slecht gekozen single gezien dit één van de weinige langzame nummers is, en zeker het saaiste nummer wat voorbij komt. De kwaliteiten van de band met twee leadzangers komen beter naar voren in een nummer als ‘Oh Really’, al doen de opnames op hun MySpace eigenlijk geen recht aan het live-optreden.

Na behoorlijk wat wachten is het dan eindelijk tijd voor de hoofdact van de avond White Rabbits. Eerder dit jaar brachten de Amerikanen hun tweede album uit, dat niet zo goed werd ontvangen als debuut ‘Fort Nightly’. Dit is ook goed te merken wanneer de set begonnen wordt met een aantal nummers van het jongste album dat op niet al te veel enthousiasme kan rekenen. Daarbij komt dan ook nog dat gitarist Alexander Even, de man die tenminste aan het begin van de set het meest enthousiast lijkt te zijn, meteen de helft van zijn snaren aan gort helpt waardoor zijn gitaarspel ook nog even wegvalt.

Net als Goldhearts Assembly heeft ook White Rabbits twee leadzangers in de gelederen. Waar bij eerdergenoemde de stemmen van de twee zangers elkaar echter prachtig complimenteerden, lijken de stemmen van de zangers van White Rabbits wel erg op elkaar waardoor het hebben van twee zangers niet duidelijk een toegevoegde waarde lijkt te hebben. De eerste helft van de set wordt zo plichtsgetrouw afgewerkt, waarbij het enthousiasme aan beide zijden van het podium te wensen overlaat. Wanneer ‘The Plot’, successingle van het eerste album, dan tegen het einde van de set eindelijk aan bod komt, wordt pas duidelijk waarom deze band überhaupt de hoofdact van de avond is. Opeens komt er vaart in het optreden en komt er beweging in de volle zaal. Inclusief toegift weten de Amerikanen die deze avond hun tour afsluiten net geen uur te vullen, dat toch ietwat teleurstellend is voor een band met al twee albums op de plank. Al is er gezien de eerste helft van de set ook wel wat te zeggen voor het overslaan van het grootste deel van het oeuvre.


Thuisland kamergenoten: Maleisië (de meest ideale kamergenoten ooit, ze zijn zo stil dat je niet eens merkt dat ze er zijn en ze maakten mijn bed voor me op).
Band van de dag: Goldhearts Assembly
Mondkapjes teller: 0