Drie keer is scheepsrecht, en dat blijkt deze keer ook het geval met de beste venue en de beste bands van de week. Dinosaur Pile-Up maakt zijn opwachting in Monto Water Rats, wat een gezellige bar met een heerlijke hangbank blijkt te zijn, die gelukkig nog helemaal vrij is wanneer ik weer ruim een uur voor de daadwerkelijk aanvangstijd aankom bij de venue. In tegenstelling tot de show van gisteren is dit een ‘over 21’ gig wat betekent dat ik vandaag een van de jongste aanwezigen ben, wat een welkome afwisseling is. Telegraphs mogen de avond openen voor een al volle zaal. De band heeft al een debuutalbum (We Were Ghosts) uit en weet dus hoe ze een publiek moeten vermaken. Gezien de zaal maar klein is, en er dus ook maar een paar enkele boxen staan, laat ik mijn oordoppen maar in mijn tas zitten. In zo’n kleine zaal zullen die vast niet nodig zijn. Well think again. Telegraphs weten zo’n muur van geluid te creëren dat zelfs Fuck Buttons er jaloers op zouden zijn. Ze spelen straightforward punkrock, maar gaan er allemaal helemaal voor waardoor ze live in ieder geval een bezienswaardigheid zijn. Een handjevol fans vooraan dat speciaal voor de band is meegereisd uit Brighton weet samen met de band voor een goede sfeer te zorgen tijdens de twintig minuten waarin de band laat horen wat ze kunnen.
De band van de avond is echter Dinosaur Pile-Up. Matt Bigland, de man waar de hele band om draait, verschijnt als eerste op het podium, vooral om zijn gitaar te stemmen, iets dat ook gedurende het optreden één van zijn favoriete bezigheden blijkt te zijn. Aan het begin van het optreden maakt hij ook meteen duidelijk dat hij de belangrijkste persoon uit de band is wanneer bassist Tom hem vraagt of hij nog een setlist heeft, en Matt hem onceremonieel meedeelt ‘that he needs to back off’. Wanneer het optreden even later daadwerkelijk onderweg is, verbetert het humeur van Matt echter aanzienlijk en blijkt het een heel vriendelijke jongen te zijn. Hij is zelfs bereid om na ieder nummer de actuele tijd door te geven die hij kan zien op de knipperende klok die naast hem hangt zodat iedereen weet dat hij precies 32 minuten op het podium staat.
De set bestaat vooral uit nummers die al enige tijd over het internet circuleren, zoals het kleine hitje ‘Love Is A Boat And We’re Sinking’, dat zoals Matt al aangeeft ook meteen het oudste nummer is dat ze zullen spelen. Nieuw werk komt echter ook aan bod, in de vorm van een nummer dat als ik goed heb verstaan (mijn gehoor liet iets te wensen over na het voorprogramma) ‘Underground’ heet. Het is een lo-fi gitaargeörienteerd indie nummer in de lijn van ‘Love Is A Boat’ en zal te horen zijn op de EP die het trio op 17 augustus (of 13 augustus, once again my hearing slightly failed me) uit zal brengen. De korte set wordt door de bassist traditioneel afgesloten door zijn gitaar richting drumstel te gooien terwijl Matt zijn gitaar nauwkeurig op zijn monitor positioneert zodat geen enkele snaar de neiging heeft ontstemt te raken. Helaas voor de drummer en de bassist wil het publiek meer horen, en zijn deze genoodzaakt de bas zo uit het drumstel te verwijderen dat beide instrumenten nog werken. Voor de bas wordt die hoop echter snel opgegeven en wordt een vervangingsexemplaar tevoorschijn getoverd van achter de coulissen. Matt geeft nog even de tijd aan, en dat ze niet hadden verwacht nog een toegift te moeten spelen. Gekozen wordt voor een exclusieve première van een tweede nummer van de deze maand uit te komen EP, waarvan de titel me op het woord ‘Breeze’ na compleet ontgaan is. Net als het eerdere nummer is ook dit weer een nummer met een catchy melodie waardoor de nieuwsgierigheid naar de EP bij mij in ieder geval nog verder toeneemt.
Thuisland kamergenoten: Duitsland (zelfde als gisteren)
Band van de dag: Dinosaur Pile-Up
Mondkapjes teller: nog steeds 1
No comments:
Post a Comment