Dat Spencer Krug een druk bezet man is moge duidelijk zijn. Zo druk bezet zelfs, dat hij het voor elkaar heeft gekregen om in drie maanden tijd twee albums uit te brengen met twee verschillende bands, waarbij hij bij beide album ook daadwerkelijk een essentiële kracht achter het eindproduct was. Misschien had hij echter iets te veel draken te bevechten want het nummer ‘Paper Lace’ klinkt wel erg bekend. Niet in de zin dat hij de handdoek in de ring heeft gegooid en in het kader van ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ een goed verhulde cover op het album heeft geplaatst, nee, hij heeft een nummer van Swan Lake hergebruikt. En dan nog wel een nummer van het in maart uitgebrachte Enemy Mine, een album dat tijdens het opnemen van Dragonslayer nog niet uit was, al is Dragonslayer tijdens live-optredens opgenomen, dus heel veel tijd heeft dat waarschijnlijk ook niet in beslag genomen.
Dat het lenen van andere nummers ook goed uit kan pakken, laat Spencer Krug horen op ‘Idiot Heart’. Daarin grijpt hij even terug op het eerste album dat Sunset Rubdown als band uitbracht (het is ooit begonnen als solo-project van Spencer Krug): Shut Up I Am Dreaming. Uit het nummer ‘The Men Are Called Horsemen There’ hergebruikt hij de regel “If I was a horse, I would throw up the reins”. Maar niet alleen eigen teksten komen in aanmerking, want is de regel “I say, I love you but I hate this city” niet een kleine hommage aan Handsome Furs? Niet dat de man zelf niet meer in staat is een goed doordachte volzin aan te leveren, integendeel zelfs, het nummer zit er vol mee. “You want to walk around like you own the joint, the way that Icarus thought he might own the sky,” is een van die frases, die meteen ook de albumtitel enigzins verklaart gezien het veelvuldig terugkeren van mythologische en Middeleeuwse figuren in de nummers.
Zo is daar het nummer dat ‘Idiot Heart’ opvolgt op het album al meteen: ‘Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!’, een titel die volgens sommigen zo terecht zou kunnen op een album van Frog Eyes, maar gezien ik de albums van Frog Eyes niet zo goed ken (helemaal niet zeg maar), waag ik me niet aan die uitspraak. Behalve de niet te missen mythologische referentie in de titel bezingt Krug, zoals het hoort in een epos, ook nog even zijn muze: “I say where have you been, where have you been, Erato?” Waarbij het misschien even handig is om te vertellen dat Erato de muze van de lyrische poëzie is (dank u wel Wikipedia).
Zoals het een dragonslayer betaamt, eindigt de queeste in the ‘Dragon’s Lair’, een nummer dat (om de cirkel rond te maken) wel even doet denken aan ‘Kissing the Beehive’, het afsluitende nummer van het laatste album dat Krug vorig jaar nog schreef met Dan Boeckner. Niet alleen omdat het hier een albumafsluiter van meer dan tien minuten betreft, nee dat zou te makkelijk zijn, maar ook wat betreft de opbouw heeft het wat weg van het hoogtepunt van At Mount Zoomer. Zoals alle nummers op het album (op ‘Paper Lace’ na dan) blijft het echter een nummer dat Krug niet met één van zijn andere bands zou kunnen spelen. Op Dragonslayer hoor je invloeden van zijn andere bands samenvloeien tot één geheel, dat een eigen gezicht krijgt in de vorm van Sunset Rubdown. Krug en Ingr geven het met hun call & response vocalen zelf al aan in dit nummer: “It’s time for a bigger kill," misschien wordt het tijd om te beginnen met "Wolf Parade, dat is toch die band van Spencer Krug van Sunset Rubdown?"
9.2/10
No comments:
Post a Comment