London Calling Queensday

Koninginnedag hoor je in de hoofdstad te vieren. Terwijl de grote meute op het Museumplein te vinden is om Jan Smit weer te horen zingen (ja, hij heeft zijn stem weer terug…), komen de echte muziekliefhebbers een stukje verder bij elkaar voor de 3e dag van London Calling: London Calling goed Queensday!

Voor mij begint het festival met Peggy Sue and the Pirates. De twee dames uit Brighton komen een beetje verlegen het podium van een halfgevulde kleine zaal opgelopen. Die verlegenheid verdwijnt echter als sneeuw voor de zon wanneer ze beginnen te zingen. Begeleidt door slechts een akoestische gitaar en verschillende meegebrachte attributen brengen ze het publiek dat al wel aanwezig is in vervoering. De nummers doen een beetje denken aan Kate Nash, maar dan met wat meer venijn. Dat komt vooral goed naar voren in het nummer ‘Television’.

Dan op naar Cheeky Cheeky and the Nosebleeds die het programma in de grote zaal openen. De zaal is nog niet half gevuld, maar dat deert de 5 heren niet. Van het begin af aan gaat vooral de zanger er echt voor. Er ontstaat zelfs een bescheiden pit: niet alleen kwam omvang, maar ook wat betreft het gedrag. De fotografen voor het podium worden door de fanatiekelingen ontzien. En een fanatiekeling moet je wel zijn om te pitten op de muziek van deze band. Al na een paar nummers begint alles op elkaar te lijken. De energieke en vrolijke muziek van Cheeky Cheeky and the Nosebleeds weet zelf de pit niet meer te boeien, die daarom maar overgaan op een stage invasion om zichzelf bezig te houden. Leuk als voorprogramma voor ¡Forward Russia!, maar meer ook niet.

Want dat is de volgende band die zijn opwachting maakt in de grote zaal. Het viertal uit Leeds heeft net een nieuw album uit: Life Processes. Maar eigenlijk moet je ¡Forward Russia! niet van een album horen, maar gewoon live. Vanaf de eerste noot van ‘Thirteen’ waarmee ze hun set openen stuift zanger Tom over het podium. De microfoonstandaard wordt alleen gebruikt als hij zijn handen even vrij moet hebben om wat te drinken; de rest van het optreden vliegt de microfoon door de lucht en om zijn nek. Het inmiddels toegestroomde publiek gaat mee in het enthousiasme van de zanger. En hoewel het erg onwaarschijnlijk klinkt wordt er door enkelen zelfs meegezongen met de nummers. Hoogtepunten van de set blijven de oude nummers als ‘Nine’, maar ook met de nieuwe nummers maken ze indruk. Zo bewijzen ze met hun afsluiter dat ze zelfs een rustig nummer kunnen brengen, al is het wel jammer dat ze dit als afsluiter doen.

Omdat Koninginnedag toch vooral een Nederlands feestje is, zijn op deze dag ook een aantal bandjes van eigen bodem gepland. The Stutters, Scram C Baby en Bettie Serveert. Van deze 3 zie ik alleen Bettie Serveert. Ze spelen in een goed gevulde kleine zaal. Het is wel meteen te merken dat Bettie Serveert eigenlijk niet thuis hoort op London Calling: de gemiddelde leeftijd vliegt omhoog en het publiek blijft het hele optreden lang stil staan. Niet dat dit een slecht iets is, maar of het op London Calling past is maar de vraag. Het is in ieder geval leuke muziek om even bij te komen van ¡Forward Russia! en je op te maken voor The Courteeners.

The Courteeners: ze stonden al op de voorpagina van NME en worden regelmatig genoemd als de opvolgers van Oasis. Thuis in Manchester staan ze al voor uitverkochte zalen, nu hebben ze de kans om ook Amsterdam te veroveren. Dat lukt ze echter niet. Al snel beginnen de nummers op elkaar te lijken en beginnen ze een beetje te vervelen. The Courteeners trekken zich daar echter niets van aan en blijven overtuigd door spelen. Op het moment dat de verveling echt lijkt toe te slaan weten ze echter iedereen weer bij de les te krijgen met de afsluiters ‘Not nineteen forever’ en ‘What took you so long’. Door deze singles lijken ze een bandje te zijn dat net wat meer in huis heeft dan het standaard britpop bandje. Als ze wat meer van dit soort nummers zouden schrijven, zouden ze het wel eens ver kunnen schoppen.

De afsluiters van de avond zijn The Young Knives. Omdat veel mensen de laatste trein nog moeten halen is de zaal weer een stuk leger, maar dat mag niet deren: de mensen die er nog zijn hebben er nog zin in! The Young Knives zijn met z’n drieën, en staan op het podium zo ver uit elkaar dat je je bijna afvraagt of ze wel bij elkaar horen. De postpunk die ze spelen slaat echter wel aan en ze zijn dan ook een waardige afsluiter van de avond. Een minpunt is dat de gitaar zo hard staat dat je soms alleen weet dat er gezongen wordt omdat je de mond van de zanger open en dicht ziet gaan. Omdat ook ik de trein nog moet halen, hoor ik hun single ‘Up all night’ vanuit de garderobe. Ja, niet iedereen kan de hele nacht opblijven.