Micachu komt met sterk en fris debuut

De blogs stonden er eind vorig jaar vol mee: 2009 zou een jaar worden waarin de vrouwen weer eens de overhand zouden nemen in de wondere wereld van de popmuziek. De eerste tekenen waren Florence & the Machine en Little Boots die prijzen wonnen voor meest belovende acts. Gelukkig blijft het niet bij vrouwen die goed in het oor liggen voor de gemiddelde mainstream-luisteraar, en zijn er ook nog artiestes die werkelijk iets nieuws proberen. Eén van de artiestes in die laatste categorie is Micachu (en ja, dat is een pokémon referentie), oftewel de 21-jarige Mica Levi. Met een achtergrond in de klassieke muziek (ze studeert ‘composities’), een stuk voor het London Philharmonic en een reclame campagne voor het vaccin tegen cervixkanker op haar naam klinkt ze in ieder geval al veelbelovend. Voeg daar zelfverzonnen instrumenten, theelepeltjes en een stofzuiger aan toe en je hebt een hit, of in ieder geval de aandacht van de Engelse pers.

Zelf omschrijft ze haar muziek als pop, omdat het rondfladdert tussen verschillende stijlen zonder zich echt op één stijl vast te leggen. En het album is ook wel pop, maar dan wel een stripped-down, lo-fi, DIY versie van pop. En een experimenteel soort, gezien ook het gebruik van de stofzuiger (sorry, dat blijft hangen). Het album stond initieel op de planning voor februari, maar vanwege plotselinge interesse van het vermaarde Rough Trade label werd de release datum een maandje uitgesteld. Daardoor lag het deze maand pas in de schappen, en bleef het tegelijkertijd ook een maand langer op de stapel van menig reviewer liggen. Iets wat de aandacht rondom Micachu en haar Shapes zeker ten goede is gekomen gezien het feit dat in bijna iedere review de woorden ‘album van het jaar’ schijnen voor te komen (is dat hip dit jaar?).

Het album begint lekker uptempo en vrolijk met nummers als ‘Vulture’ (niet te verwarren met het nummer van Patrick Wolf, in wiens voorprogramma ze dit jaar nog zal verschijnen) en ‘Lips’ wat ook meteen de nieuwe single zal worden. De nummers klinken nogal ramshackle, zeg maar Los Campesinos! op losse schroeven en met de helft van de mensen die zich van minstens evenveel instrumenten lijken te bedienen. ‘Lips’, klinkt alsof het in één take is opgenomen: eerst lijkt even gezocht te worden naar de goede akkoorden, waarna de melodie pas op gang komt. Hoewel het nummer opgewekt en dansbaar klinkt, zijn de lyrics een stuk donkerder, zoals Mica meteen duidelijk maakt door een liegend iemand (een ex?) dood te wensen: “Die die die your lips have been a lie”.

Zoals het overgrote deel van de nummers op het album, is dit nummer vrij kort. Op de afsluiters van het album na, haalt geen enkel nummer de drie minuten. Het derde nummer op het album, ‘Sweetheart’, valt zelfs binnen de grens van één minuut. Te kort voor een standaard verse – chorus – verse patroon, maar wel lang genoeg om voor een volwaardig nummer door te gaan. Ook ‘Floor’ is zo’n kort nummer, over het opeens realiseren dat je nog niet over je oude liefde heen bent, en dit te compenseren met materialistische dingen: “ I think I’ve made a massive mistake/ I’ve put you away/ and exchanged you”. Dat dit niet de meest gangbare manier is om over een relatie heen te komen lijkt ze zelf ook te begrijpen: “My feelings are slightly misshaped”. Het nummer is met zijn tribal-aandoende ritme ook meteen een goed voorbeeld van de stijlen waarin Micachu rondfladdert.

De donkere en ironische lyrics komen waarschijnlijk het meest tot hun recht in het nummer ‘Just in case’ waarin de volgende frase voorbij komt “No I won’t have sex ‘cause of STDs”. En dan, aan het eind van het album, komt eindelijk de beloofde stofzuiger om de hoek kijken in het nummer ‘Tell me well’. De stofzuiger past zo goed in het nummer dat je jezelf bijna begint af te vragen waarom stofzuigers niet in de categorie ‘instrumenten’ maar ‘household appliances’ vallen.

Op het eerste gehoor klinken de nummers van ‘Jewellery’ lekker poppy: vrolijk, toegankelijk en soms zelfs dansbaar. Maar zoals vaak bij de betere popnummers blijkt het allemaal gelaagd te zijn, met donkere teksten (voor zover verstaanbaar dan, soms klinkt het allemaal iets te lo-fi) die zelden bij de vrolijkheid van de muziek schijnen te passen. Bij het vaker beluisteren van het album blijkt dat er echt is nagedacht over hoe de nummers in elkaar steken, maar wat verwacht je dan ook van een studente composities? Jammer is echter dat door de korte duur van de nummers je binnen een half uur door het hele album heen bent. Album van het jaar? Wat mij betreft niet, wel een boven gemiddeld goed en fris debuut.

7.3/10