Okkervil River

Stel: je wilt naar een concert, maar het is al uitverkocht, wat doe je dan? Eén mogelijkheid is natuurlijk om reporter te worden bij Jimmy Alter, een andere is om een band te beginnen en te zorgen dat je in het voorprogramma van de desbetreffende band komt te staan. Dat laatste idee gebruikte Neonbelle.

Neonbelle, dat ontstaan is uit het “In a cabin with” project, verzorgt deze avond dus het voorprogramma, en wat voor een voorprogramma! Met een stem die doet denken aan Björk weet zangeres Pien Feith het publiek om haar vingers te winden. Voeg daar nog wat bliepjes en piepjes aan toe die nog meest het lijken op Radiohead uit de Kid A periode, wissel dit af met een orgel à la The Arcade Fire en je hebt Neonbelle. En Neonbelle is ‘hot’, als je tenminste kijkt naar het aantal fotografen voor het podium, het lijkt de hoofdact wel!

Maar de hoofdact van de avond is natuurlijk Okkervil River, een zeskoppige band uit Texas. Deze avond in Nijmegen is de laatste van de tour om het laatste album ‘The Stage Names’ te promoten. Zelf heb ik nog nooit van deze band gehoord, maar aan het gejuich bij de opkomst te horen, heeft deze band toch een schare trouwe fans. Contact met deze fans komt echter niet tot nauwelijks tot stand, met uitzondering de drummer (Travis Nelsen) die naar iedereen lacht die hem aankijkt. Af en toe kan er nog een kort ‘Thank you’ na een nummer van af, maar daar blijft het dan ook bij. De verschillende nummers, vooral van het laatste album, worden serieus door alle bandleden gespeeld, er kan geen lachje van af (weer met uitzondering van de drummer).

De muziek, die zich nog het beste laat omschrijven als folk/indie rock, klinkt echter perfect. Als de toetsenist (geef hem een oorbel en hij kan zo invallen voor Elthon John) zijn gitaar erbij pakt, klinkt het zelfs even als The Beach Boys.
Het midden van de set bestaat uit een aantal rustige nummers. Bij deze nummers wordt de zaal zo stil dat tijdens de breaks zelfs het ruisen van de airco te horen is, iets wat ik nog nooit meegemaakt hebt.

Na ongeveer drie kwart van de set beginnen de nummers een beetje op elkaar te lijken, al kan dat ook komen omdat het niet helemaal mijn muziek is. Gelukkig wordt dan eindelijk het nummer ‘Our Life Is Not A Movie Or Maybe’ gespeeld. Een nummer dat niet alleen niet bij de rest lijkt te passen omdat ik het wél goed vind, maar ook omdat de hele band opeens lijkt te veranderen. Er wordt gelachen en ze lijken opeens plezier te hebben in het optreden. Er staat gewoon een andere band op het podium. Deze verandering blijft tijdens de laatste nummers die worden gespeeld, waardoor ik het concert toch beter ga vinden. Zanger Will Sheff praat zelfs tegen het publiek.

De overgrote meerderheid van het publiek lijkt zich echter niet geërgerd te hebben aan de performance van Okkervil River: na het laatste nummer barst er zo’n groot applaus los dat er zelfs twee keer een toegift gegeven wordt. Hierbij wordt nog even alles uit de kast getrokken: inclusief een accordeon en een trompet.
Hoewel het niet helemaal mijn muziek was, vond ik het een goed concert. Al moet ik stiekem toegeven dat ik het voorprogramma Neonbelle misschien wel beter vond…