Een man en een gitaar, wat wil je nog meer? Nou, wat te denken van aliengeluiden, Viking vampieren met hondsdolheid die na 20 jaar huisarrest eindelijk weer naar buiten mogen van hun ouders en natuurlijk SpongeBob Squarepants? Eigenlijk zou je onmiddellijk moeten stoppen met het lezen van deze review en meteen een kaartje gaan kopen om Newton Faulkner zelf live te beleven.
Newton Faulkner live is veel meer dan alleen goede muziek, het is een complete belevenis. Met dansjes (zonder beenbewegingen, want dan zou het pas echt een chaos worden), meezingmomenten en verhalen over vrijwel elk nummer dat hij speelt weet hij vanaf het begin te boeien.
Maar wat nog het meest opvalt is zijn geweldige gitaarspel. Ik dacht zelf wel een beetje gitaar te kunnen spelen, maar na vanavond Newton Faulkner te hebben gezien, moet ik die woorden toch echt terugnemen. Waarom zou je alleen de snaren gebruiken als je ook nog een hele klankkast hebt met voor-, achter- en zijkanten? Of waarom zou je die capo een heel nummer lang op dezelfde plek laten staan als je ‘m ook gewoon halverwege kunt verplaatsen? Je begint je echt af te vragen waarom bands toch uit meerdere personen moeten bestaan als je hoort wat voor geluid Newton in zijn eentje produceert.
Maar Newton was natuurlijk niet de enige die deze avond op het podium stond. Het voorprogramma werd verzorgd door Dearhunter, die voor de gelegenheid alleen op het podium stond. Met rustige, ongecompliceerde songs wist hij mij en nog wat andere mensen voor in de zaal te overtuigen. Helaas namen veel mensen achter in de zaal de affiches waarop om stilte tijdens de show werd gevraagd niet erg serieus en kletsten ze er lustig op los. Toen Newton eenmaal op het podium kwam leek deze stilte toch eindelijk aan te breken. Het mocht jammer genoeg maar een paar nummers duren. Er moest iemand die riep of ‘iedereen even kon stoppen met kletsen omdat hij die meneer wilde horen’ aan te pas komen voor het pas echt stil werd in de zaal. En terecht.
Behalve zijn eigen nummers heeft Newton ook een aantal geweldige covers. Die heeft hij te danken aan een radioprogramma waarin hij zou optreden, en 3 dagen voor dat optreden te horen kreeg dat hij ook geacht werd een cover te spelen. Tot dat moment had hij nog nooit een nummer gespeeld dat hij niet zelf had geschreven. Daaruit vloeide uiteindelijk zijn cover van Teardrop voort, maar niet voordat hij ook No limits van 2 Unlimited, dat liedje van Ice Age waarvan niemand de tekst kent en Bohemian Rhapsody had uitgeprobeerd. Alle covers komen even langs, en dan ga je je toch afvragen hoe het zou klinken als iemand een nummer van Newton Faulkner zou coveren. Nou, ook daar heeft Newton een antwoord op: Dream catch me als Kings of Leon het zouden zingen. Volgens mij kunnen ze het zelf niet beter.
Na even achter een box te hebben gestaan (want waarom zou je helemaal van het podium afgaan, iedereen weet toch dat je weer terug komt?), speelt Newton nog een korte toegift, met hulp van het publiek dat het nummer Billy moet meezingen (mannen en vrouwen natuurlijk een verschillende stem). Dan komt er toch echt een einde aan de avond met Bohemian Rhapsody, dat natuurlijk massaal wordt meegezongen want wie kent dat nummer nou niet?
Kortom: een geweldige avond. Als je de kans krijgt, ga het dan zeker zien. Dit is echt iets dat je niet wilt missen, als is het maar voor SpongeBob Squarepants.
